მე მივდივარ..მივდივარ ნელი ნაბიჯით...
ფეხით სველ მიწას ვეხები...ვსუნთქავ ღრმად ცივ-ცივ ჰაერს და ტანში მაჟრიალებს... გული უფრო სწრაფად მიცემს .. თვალებს ფართოდ ვახელ ...აი ასე მემართება მაშინ როცა ვუყურებ მას..როცა ვეხები მის თბილ ხელებს ..ამ დროს უცნაური და სევდიანი ტკივილი მეუფლება.. მაგრამ მე ვაგრძელებ გზას...მივდივარ უჩვეულო სისწრაფით ... მაგრამ სად?!?! ნატავ სად წამიყვანს ეს დახვეული დაუსასრულო ბილიკები!! ისეთივე უსასრულო როგორც ჩემი ტკივილი და სიყვარული.. მე ისევ ვაგრძელებ გზას..
მივდივარ უსასრულო იდუმალებაში სადაც ყველას უყვართ ერთმანეთი... ვხედავ ორ მაწანწალა კატას რომლებიც სულ მთლად გაყინლან მაგრამ ერთმანეთს მაგრად ეხუტებიან და თავისი თბილი გულებით ერთმანეთს სითბოს და სიყვარულს უნაწილებენ...
აი შეხედეთ.. შეხდეთ იმ ორ უცნაურ ფრინველს..ვერ უარყოფ რომ ისინი მახინჯები არ არიან:)))მაგრამ ერთმანეთს ისეთი ნაზი სიზლიერით უმღერიან მათი თითოეული ბგერა სითბოთი და სიყვარულითაა სავსე...:(((( მაგრამ მე?!?! მე?? დაე ვიყო მახინჯი ფრინველი ან მაწანწალა კატა..სულ ერთია ჩემთვის მთავარია მეც ვუუვარდე მას.....მეც მათბობდეს მისი სითბო ძლიერ ყინვაში..ისეთ ყინვაში და სიცივეში როგორც მე ვარ მის გარეშე ... ნეტავ! ნეტავ ორივეს გვესხას ფრთები..ორივე დავფრინავდეთ რომ გვეფრინა უსასრულოვაში ერთად..სადაც იქნებოდა ბევრი ბევრი სიყვარული ...და ვიქნებოდით ჩვეენ ორნი..:**
მე და ის..**
ცოტა ტკივილი...ცრემლი...ცრემლი სიყვარულის.. ბედნიერებისა და სიხარულისგან ...მე ვაგრძელებ გზას მარტო ტკივილითა და ცრემლებით სავსერეალობაში... სადაც ცრემლი მხოლოდ ტკივილისა და ტანჯვისაა.....:**
