☮ მე კი ის მჭირდება! ☮ ჩემი მეგობრის ნამუშევარი. ჩანახატს ვერ დავარქმევ, ალბათ უფრო პოსტი^ ძალიან საინტერესო და კარგად დაწერილია ^ იმედიმაქვს მოგეწონებათ. შეფასებას ელის;დ
როდესაც დილით იღვიძებ და შენთან ერთად იღვიძებს ახალი გრძნობა, გრძნობა "არაამქვეყნიური" გრძნობა რომელიც შენშია და მხოლოდ შენია, ის პირველია, პირველიხარ მისთვის, და უკანასკნელი, რადგან ის წავა შენგან მაშინ როდესაც შენ მას ხელს კრავ და შეეცდები გააგდო შენი ცხოვრებიდან, რადგან გგონია უიმისოდ ბედნიერი იქნები და ფიქრობ რეალობა უკეთესია ვიდრე ილუზია, ვიდრე შენი სამყარო და შენს მიერ შექმნილი არსება, რომელიც იცი არ არსებობს ვერ შეეხბი, რადგან ის მხოლოდ შენშია, მხოლოდ შენია, ის შენთვის შეიქმნა და არავინ შეგეცილება მასში, როდესაც იღვიძებ და ხედავ რომ ის შენს თავთან იჯდა და გიყურებდა მძინარეს, ზიხარ და ის შენს გვერდში არამედ შენთან ერთად ზის, ის არასოდეს არ გტოვებს მარტო, მუდამ შენშია, მასთან ერთად შენს ფიქრებში აზრებში ილუზიას იქმნი, თვალებს ხუჭავ და მასთან ერთად მწვანე მდელოზე წევხარ, გისრულებს ყველა ოცნებას "კაპრიზს". გჩუქნის ოცნებებს, ასრულებულს, ყოველთვის შენთანაა, გაძლევს რჩევებს, მას შეუძლია გისმინოს და თავი არ მოაბეზრო. ის არასოდეს არ გტკენს გულს, ეს არ შეუძლია, გიყვარს მთელი არსებით გიყვარს და მხოლოდ ისაა შენში,მისი სიყვარულით ხარ სავსე, და გსურს, ყველაფერს დათმობ იმისათვის რომ თუნდაც ერთი წამით ის შენს წინ დადგეს და თვალი მოკრა,უბრალოდ ჩახედო თვალებში და დაინახო მისი სიყვარული, ამისათვის ალბად მტელ ცხოვრებას დათმობდი.შენ კი გაიძულებენ, გაიძლებენ რეალობას შეხედო და "გამოგათრიონ" შენი სამყაროდან, ცდილობენ მოგწყვიტნ არარეალობას და აგანახონ რეალობა, რომელიც მათ ასეთი ლამაზი ჰგონიათ, შენ გამოდიხარ შენი სამყაროდან, ტოვებ მას მარტო, ის კი გელოდება, გელოდება უსასრულობამდე, იწყებ ახალ ცხოვრებას, რეალობაში, რეალურ არსებებთან, რეალურ გრძნობებთან, მაგრამ გგონიათ ის გრძნობა არარეალური იყო? არა ის ყველაზე რეალური და ლამაზი იყო, დრო გადის და ცდილობ დაივიწყო, ცდილობ შეეშვა მასზე ფიქრს, მაგრამ ეს არ გამოგდის და მის დავიწყებსაც კი გაიძულებენ, გაიძულებენ არ იფიქრო, ცდილობენ ამოშალონ შენი მეხსიერებიდა, ეს კი დროთა განმავლობაში გამოდით, გადის დრო, რეალობაში, რეალურ ადამიანებთან საუბრობ, ცხოვრობ რეალობაშ და გრძნობ იქ შიგნით, შენს სხეულში რაღაც გაკლია, ეს ის არის, იგრძნობ უიმისობას, შენს ხვდები რომ გაკლია რაღაც არსება შიგნით და დაცარიელდი, ამიტომ იხსენებ მას და ცდილობ დაბრუნდე, ნელნელა მიიწევ მისკენ და ისიც იწყებს შენკენ სვლას, მაგრამ შენ მოგათრევენ გექაჩებიან რომ იქ არ დაბრუნდე, შენც წინააღმდეგობას უწევ, უკვე ძალა გეცლება და თითქოს ნებდები, მაგრამ ამ დროს, ფიქრი გვებრძვის, შინაგანად გვებრძვის, რადგან მას შენში სურს შემოჭრა, სურშ შენში დაბრუნება, შენც ჩუმჩუმად მიდიხარ და ამას ვეღარ ამჩნევენ,შენ იწყებ უკუსვლას და გრძნობ ისიც შემოდის შენში, დროდადრო კი რეალობას გაჭვრეტ და ფიქრობ, იქნებ ჯობს რეალობა, იქნებ იქ უკეთესია,ე ს ხომ მუდა ვერ იქნება შენტან, ის კი მელოდება, ელდოება და სურს შემოვიდეს, მე კი უკვე ჩემივე ნებით მას ხელს ვკრავ, ის კი იტანჯება, მაგრამ ამას თითქოს ვეღარ ვამჩნევ, რადგან მე "ბედნიერი" ვარ, ის კი იქ მარტოა ჩემს სამყაროში და მელდოება უსასრულობამდე, ალევე ქრება "ბედნიერება" უკვე მე ვიტანჯები და მსურს ის არსება ჩემში დავიბრუნო, მაგრამ ეხლა ის მიძალიანდება, თითქოს უარს ამბობს ჩემში შემოსვლაზე, მაგრამ ეხლა მე ვთხოვ და ვიბრძვი რომ დავიბრუნო, ის არავისი ყოფილა, მხოლოდ ჩემი იყო, მე კი ხელი ვკარი, ეხლა მარტო ვარ, ცუდად, უბედუი და ეხლა ვთხოვ დაბრუნებას, ის კი ხვდება და მიზალიანდება, მე ვიბრძვი, ვიბრძვი ბოლოწუთამდე ამოსუნთქვამდე და ისიც შემოდის ჩემში, ეს იცით რომელი გრძნობაა? თქვენ რომ სიყვარულს ეძახით და განიცდით რეალური არების მიმართ, მე კი მინდა გითხრათ, არავარ "გიჟი" უბრალოდ მე ის მიყვარდა და სავსე ვიყავი მისით, მაგრამ დრო გავიდა და ხელი ვკარი, რეალობაში ვისურვე დაბრუნება, ეხლა კი ვნანობ და მსურს რომ ის ჩემში დაბრუნდეს, მაგრამ ეხლა ის მიძალიანდება და არ სურს ჩემში დაბრუნდეს, მე კი ის მჭირდება
არ მინდოდა სურათებით გადამეტვირთა.უბრალოდ ისეთი პოსტია უნდა მიყვე და მხოლოდ წაიკითხო ;დ^ შეუფასეთ ^
|
