მარტოსულობა დავახველე.გრძნობები ისევ გავაშიშვლე და გავცივდი.უკვე მერამდენედ დავსნეულდი ამ წელს.

მცივანა სხეულს საკუთარი მკლავები მოვახურე და ფოთლებს მოვაშრიალებ.უმზეო ღრუბელთა სიმძიმეს ვუყურებ.ნიავს ცუდი სუნი უდის.ეს რა ხმაა ? ვიღაცის სუსტი გულის ძგერა მესმის.უცნაურია,მაგრამ ვგრძნობ ამ ფეთქვასა და ინტერვალებში ამოყოლებულ სევდას.გზაზე არავინ მოჩანს.აჰ,კვლავ ჩემი გული ყოფილა.სხეულს მკლავები გავხადე და მიწამდე ჩამოვუშვი.ისევ მარტოსულობა დავახველე.მძიმედ მოვაბიჯებ.წარმოვიდგინე,ჩემმა ეგომ თოკი მომაბა და მექაჩება,რომ გზა სწრაფად გავიარო და გამეცინა.სასაცილო შესახედია.ისეა,თითქოს უაზრო ნივთებით დატვირთულ ყუთს ექაჩებოდეს.მოვდივარ,ჰო.ცოტა მაცადე. შავ ღრუბლებს ვუყურებ და წვიმის წამოსვლას ველოდები.ჯანდაბა!ისევ ვიღაცას დავეჯახე.მავიწყდება,რომ ჰორიზონტალურად უნდა ვიყურო და თავის ვერტიკალურად აქეთ-იქეთ ქნევას უნდა მოვეშვა.ამ დაპატარავებულს,გაყინულსა და შეშინებულს ბოდიში მოვუხადე.როგორი…ეს ხომ…მგონი მე მგავს.დარწმუნებული არ ვარ,რომ მე ვარ.მგონი საკუთარ თავს შევეჯახე.ვიღაცამ დააცემინა.

ჰორიზონტალურად ვიყურები.წვიმა არ მოდის.ნიავი ნელ-ნელა ქარად მომევლინა.აჰ,ხომ ვთქვი,ამ ნიავს ცუდი სუნი უდისთქო.ეს ამბავი არ მომწონს.საერთოდაც ქარი არ მიყვარს.ჯანდაბა!ძალიან ძლიერი ქარია.როგორმე სახლამდე უნდა მივაღწიო.ხელებით სახეს ვიცავ,მაგრამ არ გამომდის.ხეს მოვეჭიდე.ნგრევის ხმაა.პანიკაში არ უნდა ჩავვარდე! პანიკაში არ უნდა ჩავვარდე! ვგრძნობ,როგორ გლეჯს გრიგალი ხეს მიწიდან.სათითო ფესვის ამოგლეჯას ვგრძნობ.ერთი…ორი…სამი…შვიდი…მივფრინავ.ჩემთან ერთად დაფრინავენ ხეები,ნანგრევები,ჩამსხვრეული ფანჯრები,გატეხილი ქოთნები და ფესვმოგლეჯილი მცენარეები.ვითიშები…

 .

 ეს რა იყო?!ოჰ,ისევ საკუთარ თავში დავკარგულვარ.მერამდენედ…როდის დამთავრდება? როდის დამთავრდება?! როდის დამთავრდება! ალბათ არასდროს.ვიღაცამ დააცემინა.