ისტორია მეორე – დემონი, რომელიც გავათავისუფლე
ეს მოხდა 2004 წელს. 12 წლის ვიყავი და სასწავლო წელი ახალი დაწყებული იყო. მე და ქეითი დავუმეგობრდით გოგონას, რომელსაც სარა ერქვა და დაინტერესებული იყო ზებუნებრივი მოვლენებით. სარასთან ყოფნისას ძირითადი სასაუბრო თემა მოჩვენებები და იდუმალი ამბები იყო. ერთ დღეს მან გვითხრა, რომ ჯადოსნობისა და Wicca-ს რამდენიმე რიტუალზე წაიკითხა და მათი ჩატარება შემოგვთავაზა. არ ვიცი, ქეითს სჯეროდა თუ არა, მაგრამ მე ძალიან მაინტერესებდა, ეს რიტუალები რა შედეგს გამოიღებდა, ამიტომ დავთანხმდით.
ჩატარების წესებიდან ზოგი ინტერნეტში ამოვიკითხეთ, ზოგი წიგნებიდან, ზოგიც ჩვენ დავუმატეთ. შიგადაშიგ შედეგი მართლაც ჰქონდა, მაგალითად რამდენჯერმე იმაზე გაცილებით მაღალი ქულა ავიღე ტესტებში, ვიდრე ჩემი ცოდნიდან გამომდინარე შემეძლო. მე ვთხოვე ქეითსა და სარას, არ ჩაგვეტარებინა წყევლის რიტუალები, რადგან ეს შავი მაგია იყო. თუმცა მათ არ მომისმინეს და ერთხელ გავიგონე, როგორ წარმოსთქვამდნენ მაგიურ ფრაზებს ერთ-ერთი მასწავლებლის მისამართით, შემდეგ კი ვუდუს თოჯინებიც გააკეთეს.
ერთხელ სახლში მარტო ვიყავი და კომპიუტერთან ვიჯექი. მონიტორზე ანარეკლი შევნიშნე, რომელიც უკნიდან მიახლოვდებოდა. ისე ჩანდა, თითქოს მას წითელი თვალები ჰქონდა. შემდეგ ცხელი სუნთქვა ვიგრძენი და წამოვხტი, მაგრამ ოთახში რომ მიმოვიხედე, მარტო ვიყავი. არ ვიცი, ეს ვინ ან რა იყო, მაგრამ შევშინდი, ვგრძნობდი, რომ ის ჩემზე გაბრაზებული იყო. მეორე დღეს სარამ მითხრა, რომ სახლში ადამიანის მსგავსი სილუეტი დაინახა. მის გარდა ამ სილუეტის ხილვა არავის შეეძლო ოჯახში. სარამ მითხრა, რომ ეს ახალგაზრდა გოგონას სული იყო.
მე გამუდმებით ვგრძნობდი, რომ რაღაც ძალა მუდმივად უკან დამდევდა და საშინლად ვძულდი. მეგობრებმა გადავწყვიტეთ, შეგვეწყვიტა რიტუალების ჩატარება, რადგან როგორ ჩანს, კარები შევაღეთ იმ სამყაროში, რომლის არსებობაზეც აქამდე წარმოდგენა არ გვქონდა.
წლების განმავლობაში ისეთი რამეები ხდებოდა ჩემს თავს, რასაც სხვა ვერ აღიქვამდა. ერთხელ ჩემს ოთახში შევედი და საწოლზე შავი კვამლი დავინახე, ღამით კი ჭერზე თეთრი სახე დავლანდე, რომელიც მომშტერებოდა. სკოლაში წასვლისას გზაზე უსახო, ძველ ტანისამოსში გამოწყობილი მოხუცი ქალი შემეფეთა. შობა დღეს კი, როცა 13 წლის ვიყავი, წიგნს ვკითხულოდი მითებსა და ლეგენდებზე. მარტო ვიყავი სახლში და შუასაუკუნეების კუდიანებზე რომ დავიწყე კითხვა, უნებლიედ წინ გავიხედე. ისევ ის შავი კვამლი იყო, რომელიც მალევე გაქრა. ისე შემეშინდა, რომ წიგნი დავხურე, თაროზე შემოვდე და ჩემს ოთახში შევირბინე. ვგრძნობდი, რომ ოთახში მარტო არ ვიყავი და "ის” მომშტერებოდა. გადავწყვიტე, გარეთ გავსულიყავი. კარებისკენ რომ გავიქეცი, თაროებიდან წიგნები ჩამოცვივდა. საბედნიეროდ, ეზოში გასვლა მოვახერხე. იქ ვიცოდი, რომ ვერაფერს დამიშავებდა.
15 წლისა სკოლიდან გამოვედი და დროის დიდ ნაწილს სახლში ვატარებდი. დადარდიანებული ვიყავი, რადგან მეგობრები დავკარგე (მათ შორის სარა და ქეითიც) და არ ვიცოდი უსაქმურობისგან რა მეკეთებინა. ერთხელ სახლში ყოფნისას ორი წლის წინანდელი ამბავი განმეორდა. "ის” ისევ ჩემს წინ იდგა. ვერ ვხედავდი, მაგრამ ვგრძნობდი მის არსებობას. მსგავსი შემთხვევები გახშირდა და ისეთმა შიშმა ამიტანა, რომ თავის მოკვლაც ვიფიქრე. ზოგჯერ კი გაუცნობიერებლად ვაკეთებდი რაღაცებს. მაგალითად, ერთხელ დედამ ერბოკვერცხი შემიწვა. მე ჩავფიქრდი და რომ გამოვერკვიე, საჭმლის ნარჩენები კედელზე იყო, თეფში დამსხვრეული, დედა კი მიყვიროდა. მოგვიანებით მითხრა, რომ მე საჭმლიანი თეფში ავიღე და ვესროლე, თან ვკიოდი, რომ ამ საზიზღრობის ჭამა არ მინდოდა. მივხვდი, რომ ბოროტ ძალას დროის პატარა მონაკვეთებში ჩემი შეპყრობა და მართვაც შეეძლო.
16 წლის ასაკში გადავწყვიტე, როგორმე დამესრულებინა ეს კოშმარი. წამოვწექი და თვალები დავხუჭე, ვცადე მასთან კომუნიკაციის დამყარება, თუმცა ამაოდ. ამის შემდეგ რაც მოხდა, იმის ახსნა ძნელია. თითქოს ჩემმა გონებამ ან სულმა სხეული დატოვა და კოსმოსში გაიჭრა. ვხედავდი ვარსკვლავებს, ვმოძრაობდი უკუნ სიბნელეში. ეს იყო და ეს, ამის შემდეგ მან თავი დამანება. შემდეგი წლები ძნელი გადასატანი იყო ჩემთვის, დეპრესია მჭირდა და გამიძნელდა განათლების დასრულება და შემდეგ სამუშაოს პოვნა. ახლა 19 წლის ვარ. პარანორმალურ მოვლენებზე საკმაო ლიტერატურას გავეცანი და ვიცი, რომ ეს ძალა, რომელიც არ მასვენებდა, დემონი იყო. დემონი, რომელიც ჩემმა რიტუალებმა მოიზიდა.
ცხოვრება ხელახლა დავიწყე და ღმერთს მადლობას ვწირავ, რომ თვითმკვლელობისგან მიხსნა. მინდა ყველამ იცოდეს, რომ სამყაროში არსებობენ ბოროტი ძალები და უმჯობესია მაგიისგან თავი შორს დაიჭირონ, თორემ შეიძლება ჩემსავით აერიოთ ცხოვრება.
|
