ყოველდღე დედაჩემის ყვირილი მაღვიძებს ისევ მოვწყდები ჩემ ამყაროს და ვუბრუნდები ჯოჯოზეთს.ეს სახელი მაინც თუ გამოხატავს ჩემ ცხოვრებას..ყოველდღე ერთი და იგივე მეორდება,მგონია რომ დროში ვარ გაჭედილი.ავდგები დილით გავახელ თითქოს მიწებებულ თვალებს,წამეყინება თითები,ერთს გავიღიმებ,იქნებ მთელი დგე ესე ვიყო..უაზროა ყველაფერი.უბრალოდ მიზეზს ვერ ვხედავ სიცოცხლის.არის მიზეზი,შეიძლება არის მაგრამ მარტო მიჭირს პოვნა,ბევრჯერ ვცადე და მაინც ერთი და იგივე მეორდება..შემდეგ მივდივარ და ვიცმევ დაღონებული..ნახევარი საათი ვარჩევ რა ჩავიცვა..ჩვენთან სკოლასში ისე ვერ გაივლი ვინმემ რამე რო არ თქვას..სულ არ მაინტერესებს რას იტყვიან მაგრამ რას იზამ? ვერც ვერაფელს..ტანსაცმელში ვმალავ ჩემ ყველაფერს.მოწყენილი სახე იმალება როგორც კი სკოლის კარს ვაღებ.მაგრამ თვალები,ჩემი ცისფერი თვალები ვერ მალავს ვერაფელს ის ისევ ბნელია,ბნელია როგორც უკუნეთი..ის ყოველთვის ესეთი არ ყოფილა.იყო ნათელი,ანათებდა როგორც ვარსკვლავი როდესაც მჯეროდა ყველაფრის..მძულს როგორ ვხედავ მის სახეს ყოველდღე სკოლაში.იმის სახეს ვინც ამ ჯოჯოხეთის მბრძანებელია.ვხედავ და გული მეფშვნება,რაგაც მაწუხებს..ვერ დავივიწყე ის სისულელე რაც გავაკეთე.პირველი ნაბიჯის გადადგმა სისულელე იყო მაგრამ მე მჯეროდა ზღაპრების,მიყვარდა სიცილი,მაინტერესებდა ის გრძნობა რასაც სახელს ვერ ვარქმევდი.მინდოდა მეზრუნა შენზე.შენ კი ჩემზე.მინდოდა გვყვარებოდა ერთნანეთი.მინდოდა და მჯეროდა ყოველთვის ყველაფრის,ხო მჯეროდა,ჩემი სახელიც ხომ იმედს ნიშნავს.მეც იმედი მქონდა რომ შემიყვარებდი მე ყველაფერზე მეტად შენი მჯეროდა არ მჯეროდა არავისი არც ღმერთის მაგრამ მე მჯეროდა შენი და სიყვარულის სიყვარულიც ხომ თავად ღმერთია..მაგრამ ეს ყველაფერი გაქრა,გაქრა როგორც საპნის ბუშტები..ვბერავთ და მერე თავისით სკდება.ესე გავხეთქე ყველაფერი და უკუღმა ამოვაბრუნე..რამდენი წელი გავიდა,რამდენი წელი ხო ძალიან ბევრი...და ის სახე ის სიცილი ეხლაც მიდგას თვალწინ და მძულს ის და ჩემი თავი..ვერ ამოვიღე ვერაფლით თავიდან..თუნდაც მძულდეს,თუნდაც ვერ ვიტანდე საკმარისია ერთხელ დავხედო და ყველაფერი მახსენდება..მახსენდება და ვშეშდები,ვიხრჩობი როგორც თევზი ჰაერში.ბევრი ხალხია გარშემო მაგრამ მის სახეს ვხედავ,მარტო მას.არა,არა,არ მიყვარს.ყოველდგე იმას ვამბობ რომ ის ამას არ იმსახურებს.გამანადგურა,ზოგჯერ ვფიქრობ რა სასაცილო ვარ მის თვალში..ვიხედები სარკეში და ვფიქრობ მასზე და იმ სისულელეზე..თუნდაც არ მინდოდეს ფიქრი,ჩემ თვალებს ვუყურებ და იქ ხატია მისი სახე იქ ვინახავ ჩემს ისტორიებს..ადამიანი ხომ თავად ქმნის ისტორიას და წერს მისი ისტორიის დასრულებას..მე შემდეგ გავიგე ჩემი ისტორიის დასასრული სანამ დავიწყებდი ეს იყო ჩემი უბედურების მიზეზი.მას თვალები პატიოსანი აქვს მასში რაღაც აუარებელ სევდას ვხედავ და გარედან ისეთი ხალისიანია..რატომ არ უნდა რომ ერთმანეთს დავეხმაროთ თუ ოდნავ მაინც ვგავართ ერთმანეთს რაღაცით..ალბათ ის მარტო ცუდს ეძებს ჩემში..არა! არ ვიცი.. მისი საქციელის ახსნას ვერ ვპოულობ..მე ხომ ვხედავ რომ რაღაც აწუხებს სხვებისგან განსხვავებით მე შემიძლია ამის დანახვა..შემიძლია ვაპატიო თუ გულწრფელად მთხოვს ამას..ვცდიდი მაინც საბაბს რომ მაზლევდეს..ნორმალურად ვერც ჩავხედე თვალებსში მაგრამ გამოხედვა,ეს გამოხედვა მკლავს,მწვავს.მაშინ მე არ ვარ მე ის ისაკუთრებს ყველაფერს 1 წამით.. 2 3 4 5 წამიც და ის იქ აღარ დგას და ისევ ვუბრუნდები დატანჯულ სულს.ვოცნებობდი..ხო ვოცნებობდი იქამდე სანამ არ მივხვდი რომ ოცნება საზიზღარია..დავფრინავდი ოცნებებში მან მე ეს მაიძულა რადგან მე რეალობაში ვიტანჯებოდი და ხსნას ვეძებდი ოცნებებში იმ სამყაროში რომელიც უბრალოდ არ არსებობდა..არავინ არ მეუბნებოდა ძირს დაეშვიო და არც მახსოვდა რომ ფრთები არ მქონდა და ყოველწუთს შეიძლებოდა ჩამოვარვნილიყავი და შევჯახებოდი მწარე რეალობას.ვიჯექი ფანჯარაზე,გარეთ წვიმდა,მაგრამ წვიმასაც კი არ შეეზლო ჩემი ფიქრების წაშლა ის მარტო ჰაერს ასუფთავებდა ხოლო ჩემს სულს არა.ბნელდებოდა,მზე ჩადიოდა და ისე ბინდდებოდა ჩემი ფიქრები უქვე მეთვითონ ვერ ვხვდებოდი რაზე ვფიქრობდი.ის არ შეცვლილა...არა! არა! და არც ვითხოვ ამას მე ის ისეთი შემიყვარდა როგორიც იყო მაგრამ ის ხასიათი.თუ როგორ დამამცირა თავიდან არ ამომდის.არა უბრალოდ არ მინდა არ არ შემიძლია.მე მჯეროდა რომ ის შემიყვარებდა..არც მიფიქრია რომ მას უსიტყვოდ შეეძლო ეთქვა : არ მჭირდები... ამან ბავშვობა დამინგრია..დაიმსხვრა ყველაფერი,დაიწვა და ფერფლივით წაიღო ქარმა ჩემი ოცნებები.ხო,ალბათ ორივეს ბრალია..იქნებ განსაკუთრებით ჩემი..მაგრამ რატო არ შეუძლია გაიგოს რომ მიყვარდა..მე ის მიყვარდა..მინდა ყველაფერი პირში ვუთხრა..მეშინია ხო,მეშინია.ეშმაკსაც აქვს სისუსტეები...მეშინია არ დამჩაგროს,ისევ არ მკრას ხელი,და მერე სამუდამოდ გამანადგუროს..მე მინდა მახსოვდეს ეს ტკივილი..სურვილიც არ არის საჭირო ისედაც დამრჩება ეს შრამი.მინდა მახსოვდეს რომ იგივე აღარ განმეორდეს.ამ ამბის მერე დატანჯული ვიყავი..პატარა ვიყავი მაგრამ გული ძალიან ნატკენი მქონდა.უცებ გავიგე ყველაფერი სიყვარულის შესახებ.ზრდასრულს არ ეცოდინებოდა იმდენი ტკივილი მე რომ ვიცოდი.გული მტკიოდა და მეშინოდა მის თვალებში ჩახედვის.ჩადენილი მაწუხებდა.მწიწკნიდა რაღაც გულში..სულიც მტკიოდა,არავის არ ესმოდა ჩემი,არც მეგობრები მყავდა.არავინ მიჭერდა მხარს არავინ! არავინ! ღამე ვირჭობდი ყურსასმენებს და ვუსმენდი მუსიკას...ვერა,ვერ ვიძინებდი..ვხუჭავდი თვალს და ისევ მას ვხედავდი,ატირებული ვიღვიძებდი,ფანჯრიდან დავხედავდი მთვარეს რომელიც ანათებდა და ჩემი გულიცით არ იყო ბნელი..ვიპარებოდი ფანჯრიდან ეზოში..ქარი ქროდა ჩემი კულულები ნაზად მეხებოდა,მციოდა თან გული მტკიოდა..გული იწვოდა ცეცხლში,ცხელ გულს ცივი კარგად ხვდებოდა მაგრამ არა,მაინც არ ნელდებოდა ტკივილი,მტკიოდა,მტკიოდა ძალიან მტკიოდა,მუსიკა ეკლებივით მედებოდა,მახსენებდა მას მაგრამ მე ეს ტკივილი მსიამოვნებდა,მისი სახის წარმოდგენა და ტვილისაც ავიტანდი და ყველაფერს.ერთელ მაინც რო შეხებოდა ჩემ გაყინულ ხელებს,რომ ცოდნოდა სინამდვილეში ვინ ვიყავი სიცოცხლეს მივცემდი.თუმცა მე ყოველთვის მე ვიყავი თუნდაც ვიცინოდი სიცილშიც იყო სევდა ოღონდ ამას ვერ ამჩნევდნენ ეს მანსხვავებდა ყოველთვის ხალხისგან.სიცოცხლე მაინც არ მინდოდა მაგრამ მიუხედავადად იმისა რომ მშობლებს ჩემი არ ესმოდათ მაინც მეცოდებოდნენ ერთი ვყავდი და ისიც მკვდარი რად უნდათქო,გავიფიქრებდი და მთელ ღამეს ესე ამ ფიქრებში ვატარებდი.მერე შევიდოდი ოთახში დაახლოებით 4 საათზე ვიძინებდი 5 საათამდე ეს ერთი საათიც ის იყო ჩემთან და მერე თვალებდასიებული ვიღვიძებდი.არავინ არაფელს არ მეკითხებოდა,ვერც მკითხავდნენ ისინი ხო მე თითქოს არც მამჩნევდნენ.აჩრდილივით დამყვებოდა ის უკვე ისე მომეჩვია რომ ჩემი ნაწილიც გახდა მაგრამ არ ყოფილა ის ისეთი ძლიერი რომ მე მისი იქვე ჩაკვლა შევძელი და დავივიწყე ის დაწყევლილი ცალმხრივი სიყვარული რაც ეშმაკმა მაჩუქა.საინტერესოა ერთხელ მაინც თუ შეიაწუხა სინდისმა და გაიელვა მის თავში ჩემმა სახელმა..იქნებ ერთხელ მაინც უფიქრია ჩემზე...იქნებ ვუყვარდი და ჩემი ბრალია რომ გადამიყვარა? მაგრამ მე ის მიყვარდა რაც არ უნდა ექნა და მას რატო არ უნდა ვყვარებოდი ისეთი როგორიც ვიყავი?არა..რა სისულელეა მის საქციელს გამართლება არ აქვს.ვეძებ მიზეზს რომ გავამართლო მაგრამ არ არსებობს ის რაც მას გაამართლებს.თუმცა ამას უკვე მნიშვნელობა არ აქვს.ერთხელ თუ ისევ შევხვდებით ერთმანეთს მისი სკოლის დამთავრების შემდეგ გავიხსენებ ჩემ პირველ მწარე სიყვარულს..იქნებ ვიმეგობროთ კიდეც მაგრამ შეუძლებელია მას ეს არ სურს ან უბრალოდ არ უნდა ან არ შეუძლია და არ ვაპირე დავაძალო.უკვე გაზრდილი ჩავხედავ მას თვალებში და გავიღიმებ რადგან ეს იყო და აღარ განმეორდება.არასდროს! და ოდესმე თუ შევძელი შენი პატიება სიკვდილის წინ ვიტყვი მე შენ გაპატიე და ეშმაკიც გაიცინებს სიმწრისგან...