ყველაფერს,რასაც ვხედავ,უტრირებულად აღვიქვამ.ამას რომ ვხვდები,
დევალვაციის ზღვარზე აღმოვჩნდები ხოლმე. კალაპოტს მთელი სხეულით ვქმნი,მაგრამ ფიქრები საზღვრებს სცდებიან.ერთი პეშვიდან წამლეკავ ზვირთებად მევლინებიან და წლობით ნაშენებ ქოხებს მინადგურებენ.გვერდიდან ვუყურებ საკუთარ თავს.თითქოს ალტერ ეგო კი არ არის “მეორე მე”,თავად მე ვარ მეორე და ვცდილობ საკუთარი თავის დანარჩენი “მეები” ვიპოვო.აუცილებლად უნდა მოვათავსო ყველა “ჩემი თავი”, ჩემივე სხეულით ნაშენებ კალაპოტში,სანამ წამლეკეს…
მანამდე ისევ სიბნელეს დავითვლი,ამ უკიდეგანო სივრცეში შევიყუჟები და დამძიმებულ ხელებს ხან მუხლებს დავაჭდობ და ხანაც ჩაწითლებულ თვალებს დავიცავ.
ჩემი თვალებიდან მზე აღარ ამოდის.გაარარავებული პათოსის ფონზე აფაზია დამემართა.ეს მარტო მაშინ,როცა ხალხთან ვცდილობ კომუნიკაციას.როცა საკუთარ თავს ველაპარაკები,აფაზია არსად ჩანს,სიბნელეში უჩინარდება და სხვა ნაკლოვანებებთან ჟრიამულობს.მათაც მაინცდამაინც მაშინ წყინდებათ ხალისი,როცა ხალხში გავდივარ და ყველა ჩემი მოწყენილი ნაკლოვანება შემომეკედლება ხოლმე.ბევრს ვეცადე,რომ ჩემ გარეშე გაეგრძელებინათ არსებობა,მაგრამ უჩემოდ არ შეუძლიათ.მეც დავნებდი და ჩემთან ვაცხოვრებ.სხვა გზა არა მაქვს.
მაგრამ რა არის ამ ყველაფრის სემანტიკა?
ალბათ ის,რომ უკვე მეასედ ვწერ ეპილოგს,რომელსაც დასასრული არ უჩანს.გამოდის,ამას ეპილოგიც აღარ ქვია.ხანდახან მგონია,ყველაფერი პროლოგს უფრო ჰგავს.მაშინ სად არის ეპილოგი? და მე ისევ დევალვაციის ზღვარზე ვარ…უტრირებულ შეხედულებებს,საკუთარი თავის ნაწილებსა და შემოკედლებულ ნაკლოვანებებს ზურგზე ვიკიდებ და მძიმედ მივათრევ.ვბორძიკობ…სად არის ეპილოგი? აი,ისევ პროლოგს მივადექი…
ხანდახან მგონია,იმ ხეს ვგავარ,რომლის ფოთლებმაც გაყვითლება ვერ მოასწრეს,ისე მოწყვიტეს ადგილს გამყინავმა ქარებმა.მაგრამ ხანდახან ისიც არ ვიცი,ხე ვარ,ფოთოლი თუ ქარი…
ეპილოგია თუ პროლოგი…
|
