პირველის ოცი წუთია...ვზივარ ჩემს ოთახში და წერას ვიწყებ...რატოომ???არ ვიცი უბრალოდ უცებ ძალიან მომინდა რაღაცა დამეწერა...და აქაც ისევ შენ გამახსენდი... ....ხომ იცი ჩემი ყველა გააზრებული თუ გაუაზრებელი ფიქრის...ყველა ცრემლის და ყველა ღიმილის საწყისიც და დასასრულიც შენ ხარ... რაღაცნაირად უცებ გამახსენდი... რა შუაში იყავი ეხლა ამ დროს შენ მაგრამ გამახსენდი...მერე უცებ გამეღიმა...და უცებ მივხვდი რომ თურმე რასაც იმ წუთში ვგრძნობდი ეს მხოლოდ და მხოლოდ შენი უსაზღვრო მონატრება იყო :)...მერე ესევე უცებ მომინდა ვყოფილიყავი ქუჩასი...სულ მარტო...სადაც ცივა და სუსხია...სადაც სრული სიჩუმეა და არაფერი მოძრაობს...იქ სადაც ფიქრში ხელს არავინ გიშლის...და სადაც მარტო ხარ საკუთარ თავთან იქამდე სანამ მზე ამოვა........თუმცა რად მინდა მზე უშენოდ...შენ ხარ ჩემი მზეც და მთვარეც...გათენებაც და დაღამებაც...ცუდიც და კარგიც...ყველაფერი შენ ხარ... ფიქრი არ მანებებს თავს...არადა ამდენი ფიქრი არ შეიძლება...ესე სულ გავგიჟდები....უზომოდ მეძინება...თუმცა ჩემი რო ვიცი ეხლა რომ დავწვე ვერ დავიძინებ... ...რაღაცნაირად ისე მომენატრე რომ აზრებს ვეღარ ვალაგებ...თუ კიდევ ოდესმე ნახე ისე ჩაგეხუტები იმის გააზრებასაც ვერ მოასწრებ რომ ეს ვიღაც სულელი გოგონა რომელიც შენსკენგიჟივით გამოიქცა.გახარებული შემოგახტა და ხელს აღარ გიშვებს მე ვარ : ...იმდენი ხანია აღარ მინახიხარ (მასწი ამბობს მინახავხარ არისო სწორი )და ისეთი სიცარიელეა შენგან დარჩენილი, ხანდახან მგონია რომ არც არსებობ და ჩემი ფანტაზიის ნაწილი ხარ... ...მერე დებილივით ჩემს თავს ვეკითხები : "რად მინდოდა რატომ გამოვიგონე??? ....აზრები ერთმანეთში მერევა... ხელებსაც ვეღარ ვიმორჩილებ და იმის მაგივრად ახლა აქ დავწერო რომ მე ისევ უზომოდ მინდა ნაყინი ვწერ რომ ისევ უზომოდ მიყვარხარ....... მაინც ის დავწერე რასაც გავურბოდი...სულ მეუბნებიან გაქცევა არ არის გამოსავალიო მაგრამ მე მაინც სულ გაქცევას ვამჯობინებ ხოლმე ...არ ვიცი ეს იმის ბრალია რომ თავის ატკიება არ მინდა ზედმეტად თუ იმის რომ უბრალოდ სირბილე მიყვარს.... ვარსკვლავი მოწყდა ციდან ...ამ წუთებში ვიღაც კვდება , ვიღაც იბადება...ვიღაცას დაბადების დღე აქვს რახან 12 გადასცდა მილოცვებს იღებს...ვიღაც დასაძინებლად ემზადება, ვიღაც ბავშვს აძინებს...ვიღაცა სახლში ბრუნდება დაღლილი...მე???მე ვზივარ აქ და ამას ვწერ...შენ კი ალბათ ძმაკაცებთან ერთად ხარ სადმე...კენტს ეწევი...გასხია ლაკოსტა და ისევ მარიაჟობ ჩემი ნაჩუქარი აიპოდით... ზოგს შეიძლება ეგონო ძალიან მაგარი ტიპი...არადა სულაც ერთი ჩვეულებრივი ბიჭი ხარ...ლამაზი თვალებით...რომელიც მე არამგონია დამავიწყდეს... P.S. ბავშვებო გთხოვთ დაწერეთ კომენტარები თორე ისე ვერ ვიგებ უნდა გავაგრძელო თუ არა...და დიდ მადლობას გიხდით რომ კითხულობთ <3
....ხომ იცი ჩემი ყველა გააზრებული თუ გაუაზრებელი ფიქრის...ყველა ცრემლის და ყველა ღიმილის საწყისიც და დასასრულიც შენ ხარ...
)და ისეთი სიცარიელეა შენგან დარჩენილი, ხანდახან მგონია რომ არც არსებობ და ჩემი ფანტაზიის ნაწილი ხარ... 
...არ ვიცი ეს იმის ბრალია რომ თავის ატკიება არ მინდა ზედმეტად თუ იმის რომ უბრალოდ სირბილე მიყვარს....