გუშინ პირველად ჩავიცვი სხვისთვის და გავიღვიძე სხვისთვის...
ხანდახან რა ძნელია ებრძოლო საკუთარ თავს... და იპოვო ძალა ამ ბრძოლის მოსაგებად....რა ძნელი ყოფილა ვიცოდე რომ არსებობ და ჩემთან არ ხარ... რა ძნელი ყოფილა გავიდეს წამი და არ გამახსენდე...რა ძნელი ყოფილა რომ არ მესმის შენი მიყვარხაარ!!!და თურმე რა დიდი ყოფილა ეს ქალაქი... როდესაც ორივე აქ ვართ...თითქოს ძალიან ახლოს ერთმანეთთან...თითქოს სულ რაღაც რამოდენიმე ქუჩა გვაშორებს...მაგრამ შენ მაინც ძალიან შორს ხარ ჩემგან... დიდი ადგილია ჩვენს შორის...დიდი ცარიელი ადგილი...დრო გადის...ნუთუ მე უშენობასშევეგუები???ნუთუ ჩემ ცხოვრებაში შენ ვინმე შეგცვლის???დავიჯერო სხვა გამოჩნდება???დავიჯერო სხვაც ისევე მაგრძნობინებს თავს ანგელოზად როგორც შენ?როგორ ემსგავსება ყველაფერი არარეალობას და ალბათ მართლაც გამოჩნდება სხვა...ალბათ მართლაც ჩამეხუტება...გამაცინებს...მატირებს..მაცეკვებს...მიმღერებს...ალბათ გამებუტება...მერე შემირიგდება და ისევ ჩამეხუტება...მაკოცებს...მაოცნებებს...ისევ მაგრძნობინებს თავს ანგელოზად...მომეფერება როგორც პატარას...გაიცინებს ჩემს ყოვლად სულელურ ნათქვამზეც კი...ალბათ ისევ დავიჯერებ რომ სიყვარული არსებობსდა ისევ გამიხარდება,გათენდება...მერე ისევ ვიტირებ როცა მეწყიება...და ისევ ვიყვირებ როცა გამიხარდება!!!ალბათ ისევ შეიცვლება ყველაფერი...ისევ გამოჩნდება ცისარტყელა ცაზე წვიმის შემდეგ...ცხოვრება ისევ გაგრძელდება და ჩემს გვერდით სხვა იქნება...სხვა რომელსაც ვეყვარები...ალბათ ის სხვა უფრო დამაფასებს და არასდროს დამთმობს...ამ ყველაფერს რატომ ვწერ???მე შენზე ისევ ნაწყენი ვარ!!!შენზე და ცოტა ჩემ თავზეც...ჩემ თავზეც იმიტომ რომ შენ ხარ ის ვისაც ეკუთვნის ჩემგან ნათქვამი "მიყვარხარ"...სულ ბოლოს კი მე მაინც მინდა გითხრა მადლოვა!!!...მადლობა რომ თუნდაც სულ ცოტა ხნით მაგრამ მაინც მაგრძნობინე თავი ყველაზე ყველაზე ბედნიერ ადამიანად მთელს მსოფლიოში!!!!!!!!!!!!
