მე მარი ვარ.. 18 წლის .. ვსწავობ ჟურნალისტიკაზე..)) მიყვარს ეს საქმე...ნუ ჯერ არ ვსწავლობ..ხვალ პირველი დღეა სწავლის...აფორიაქებული ვარ..სწაავლა მიყვარს..! საერთოდ სკოლაში შკოლნიკი არ ვყოფილვარ მაგრამ მომწონს ის რასაც ვაკეთებ..მაგრამ ჩემი ძმა ნიკი ვერ იტანს  ჟურნალისტებს... ცნობილი ბიჭია..

სულ ინტერვუიებიო .. გადაცემებში მიწვევებიო .. პაპარაცებიო.. ოო... პაპარაცები ძულს..))

რომ გაიგო რაზე შევიტანე განცხადება სახლში 2 დღე არ მიშვებდა .. ღამე 01:00 ზე ვიპარებოდი ვიძინებდი და დილას 80:00 ზე წამოვხტებოდი.. მაგრამ შემირიგდა როცა ვუთხარი რომ მე არ ვაპირებდი პაპარაცობას და არ მინდოდა ხალხის წვალება.. დამშვიდდა..)) ამ ჭორაობაში დამავიწყდა რომ გითხრათ რომ გემოვნებიანად ჩაცმა მიყვარს .. ჩემი დაქალის ანკასგან გასხვავებით... სუსელი ბავშვიიაა...ბავშვიი .. ? თუ არ ჩავთვლით რომ 2 კურსის მოსწავლეა))

მმ...ხვალ რა ჩავვიცვა .. ? ააუ რამდენი ხანი მომიწევს ფიქრიი .. ?  აბა ვნახოთ ჩემი  კარადა .. 

ააუ აქედან რა აარჩევს .. ? მომიწევს ხვალ ძონძებით წავიდეე...)) მარა  ხვაალ .. ? ახლა .. ახლა არის.. მაცა ჩემს აიპოდზე ვნახო.. მმმმმ.. ჯერ 2 საათიია..ტანსაცმეელიი ავარჩიიეე... და დავწეექიი... ჩამეძიინაა..))

გამეღვიიძაა...ვვააიი .. დილის 6 სათიიაა...ააუ აასეე აადრეე რაამ გამაღვიიძაა..(( გავემზადე...

ააი წავეედიი... პირველი დღე...))

-ჰააიი..))

-ჰააიი..

- მე მარიიი ვარ...

-მეე ლიზაა..

-სასიამოვნოა...

- ჩემთვისააც...**

-მე აქ ვსავლოობ...

-მეეც.. ახლა პირველად ვარ..

-მეეც..))

-იქნებ ერთ ჯგუფშიც ვართ ?

-აარ ვიიციი..)))

-წაამოო ცხრიილი ვნახოოთ...

-პირველი მაქვს  თეორიიაა..

-მეეც..

-ერთად ვართ...

-კაარგიიაა...

მე და ლიზა შევედით კლასში... რააღააც სიმშვიიდეე იიყოო...)) გამიკვირდაა რომ მარტო მე და ლიზა ვიყავით გოგოები..))

-გამარჯობათ ...

-ვაა გოოგოეებიიც მოვიიდნეენ..

-და სხვეებიი .. ?

-მარტო თქვენ ხართ..:დდ

-აუუჰ.. მგონი აუდიტორია შეგვეშალა...

-აარაა...

-დასხედით გოგონებო..

ოთახში მარტო ორი ადგილი იიყოო.. ერთიი მაღალი ქერათმიანის გვერით და ერთი საშვალო და შავთმიანის გვერძე..

-ლიიზა შეყვარებული გყავს?

-კიი..

-შენ ?

-აარაა..

-მაშინ ქერასთან დაჟექიი..

-** კაარგიი..**

 გამიხარდა... ვნახოოთ.. დავჯეექიი .. თუურმეე სკამზე ჭიკარტი იიდოო..;(;( აარ შეევიიმჩნიიეე...

-ეე .. აარ გეტკიინა ?

-რაა?

-სკამზეე ჭიიკ..

-უნდა ეთქვა რომ ცუდი სკამიაა....(ჩაერიია ქერა)

-ხოო...

-მე ალექსიი..

-მეე მარიი...

-სასიამოვნოა..

-ხოო..)) კარგიიაა რომ გაგიცანი ..(ძალით გავუცინეე.. აარ მესიამოვნა მისი გამოხედვაა..)

-იიცი ჩვეენ სულ ერთად ვიჯდებით..

-ხოო..)) მაგარიიაა...(იისეევ ძაალიით.)

 მასწიი რაღაცას ბოდდიიალოობდა...((

ააი ზარიიც..

-მარიი..

-ხოო..))  ( იისეევ ძაალიით..)

-დღეეს გცალიაა ?

-აარაა... (( ვიცრუუეე..)

-კარგიიი...)) ეტყოობოდა მანაც ძალით გამიციინაა..

-ლიიზაა.. ააუ ეეს ბიიჭიი არ მომწონს..

-აარც მეე..

მეორე დღე..

- მაარიი მიიღეე ჩეემი მეეიილიი ?

- აარაა სამწუუხაროაა..

-აარაა??

- ვწუუხვაარ..

- შეეაამოოწმეე ფოსტა?

- აარაა..

-  მეერეე რას უუცდიიი?

- შეევამოწმებ ინფორმატიიკაზეე...

ინფპრმატიკა დამრთავდა.. თეეოორიია და შეემდეეგ ჟურნალისტიკის ისტორიიაა...

- შეეაამოოწმეე ?

- აარაა..

- რაატოო?

- აარ მეცაალაა...

- აარ გეცალაა?

- ხოო ..  და ნუ მომაბეზრეეთ თაავი...:@@

- -:@@ მეერეე რაა საჭიიროოა რომ მეუხეშოოთ ?

- -სააჭიიროოაა..

- ნახვამდის..

- ნახვამდიის.. )) ისევ ძალიით გაავუუღიიმე……

                   2 დღის შემდეგ...

-იიციით მეილი ვნახე..))

-მეერეე??

-მართლა მოგწონვართ ?

-კიი..))

-სამწუხაროოა რომ მე არაა...((

-..(( ნახვამდიის..((

 გავიდა 5 თვე...

უკვე ცნობილი ჟურნალისტი ვარ..))

კაკ..კუკ..კაკ..კუკ..

-მობრძანდით...

-იიციით მე ვარ აკას მამა...

-ააკაა??

-ქერათმიანი ბიჭიიაა..

-დიიაახ...

- -იიციით მაას თქვეენიი ნახვაა უნდა...

- ჩემიი?

- ხო...

- რატომ?

- იიციით .. უნდა..

- კარგით....

იმ დღის შემდეგ შეიცვალა ყველაფერიი....

მე მივედი იმ ბიჭთან...

- გამარჯობაათ...

- გაგიმარჯოთ...

- მეეე... გიცნოობბ.. შეენნ.. იის ..

- -ხოო...

-;(;(

-ახლა ვკვდები ...

-რა სისუულელეეაა..))

-მართლაა...;(

-ჰაა.. ?

-...

-აკაა..!

-...

-აკაა!

-მმ ... იიი ...ყვაა..რხაარ..თ...

-აარაა...არ მოკვდეთ....

-მიყვარხართ..!

-აარააა...........!!!!

აამ დღიის შემდეგ იმ ბიჭის საფლავს ყვავილი არ მოჰკლებიიაა...

მაარიიის ის ბიჭიი უყვაარდა... შეეუყვაარდა როცა მოკვდა.. მაგრამ 10 წლის შემდეგაც მარი მარტო იიყო,.. არ თხოვდებოოდა.. და არ აკლდებოდა აკას საფლავს ყვაავიილიი...შაავიი ვარდებიი..(((

მინდა ეს წააიკიითხოოთ.. მეე მოომწოონსს... ჩეემიი აარ აარიის მააქრაამ მოომწოონს ძაალიიაან ..))

 არ მინდა ღმერთო, შემიბრალე ნუ გამწირავ...

...ღმერთს არ ესმოდა მისი...

თვალსა და ხელს შუა აკლდებოდა დრო, ორი დღე გავიდა უკვე... ის კი იწვა და

ფიქრობდა, ცდილობდა მის მახსოვრობაში შემორჩენილი ყოველი წამი აღედგინა...

...ღმერთს არ ესმოდა მისი... ანგელოზს რა უნდაო მიწაზე...

`ღმერთო! მაცოცხლე გემუდარები!.. მის უნახავად მაინც ნუ მომკლავ!..~

ღამითაც არ იძინებდა: `ძილი სამუდამო სასუფეველშიც მეყოფაო,~საათს

უყურებდა... გრძნობდა როგორ აკლდებოდა საათები, წუთები, წამები... ყოველ წუთს

თავს აბეზრებდნენ მნახველები, უაზრო კითხვებით ართმევდნენ მისთვის ესოდენ

ძვირფას დროს... გაიღებოდა კარები და ცრემლიანი თვალები... ნუგეში...

`ნუ გეშინია, მალე გამოჯანმრთელდებიო.~ გასულები კი ამბობდნენ: `ვაი შვილო

რა ბავშვი უნდა მოკვდესო!..~

საათს დახედა... სამი საათის სიცოცხლე დარჩენოდა... როგორ უცბად გასულა

დრო... როგორ არ უნდა ახლა ვინმემ შეაწუხოს... კარებმა გაიჭრიალა...

თაიგული... სიშავემდე წითელი ვარდების თაიგული ფარავდა მოსულის სახეს...

`...ჩემი საყვარელი ყვავილები... ნეტავ ვინ მომიტანა?..~ ყვავილებს შორის

ნაცნობ თვალებს წააწყდა... ის უხერხულად იდგა კარებში, მერე გამოერკვა,

მიუახლოვდა... ყვავილებს შორის დაკარგული თვალები დააკავა... სკამი მისწია

ახლოს და დაჯდა...

...ერთხანს დუმილს უსმენდნენ...

...თვალებით ეძახდნენ ერთმანეთს...

...ბოლოს დაირღვა სიჩუმე...

_დღეს გავიგე შენი ამბავი, არ მჯეროდა სანამ ჩემი თვალით არ გნახე...

ბიჭები მაშაყირებდნენ მეგონა... მერე კახამ დაიფიცა... მაინც არ მჯეროდა, ვერ

ვიჯერებდი, ვერ წარმომედგინა... სანამ მოვიდოდი ყვავილები გიყიდე...

გახსოვს იები რომ მოგიტანე?!.

_რა თქმა უნდა...

_ერთად რომ დავდიოდით ხელგადახვეულები?

_მახსოვს...

_გახსოვს ის დღე, სიყვარული რომ აგიხსენი?

_რა დამავიწყებს... მე ყველაფერი გავიხსენე, რადგან ვიცი რომ ხვალ აღარ

ვიქნები...

_მე შენ მიყვარხარ!..

_სიბრალული გალაპარაკებს...

_მე შენ მართლა მიყვარხარ!..

_არ მითხოვია შენთვის შებრალება...

_შენ არ გჯერა ჩემი, მე კი ვიცი, მაგრამ, აი რა...

_არ არის საჭირო, გეხვეწები...

_მე, მე შენ მიყვარხარ! ღმერთს გეფიცები მიყვარხარ!..

...ისევ დუმილი, არ უნდოდა საათზე დაეხედა, გრძნობდა წუთებიღა

დარჩენოდა...

_იცი რაა?

_რაა?

_მინდა, რომ ამ ქვეყნიდან წასულს შენი ტუჩების სითბო გამყვეს!..

...და ტუჩები დაეწაფნენ ერთმანეთს...

...ყვირილმა საავადმყოფო შეძრა...

თეთრ კარებში შესვლას ერთმანეთს ასწრებდნენ ექიმები, მშობლები,

მეგობრები...

ლოგინთან დაჩოქილი ბიჭი გაშეშებულიყო... ცხელი ცრემლები ისე მოსრიალებდნენ

სახეზე, როგორც წვიმის წვეთები მინაზე...

...სიშავემდე წითელ ვარდებს მოეწყინათ უსიცოცხლო ხელებში...

...ტუჩებს ჯერაც შემორჩენოდათ სითბო...