***
-ქალბატონო ერთი წუთით თუ შეიძლება..
-დიახ გისმენთ..
-თუ შეგიძლიათ აგვიღწერეთ სიყვარული..
-სიყვარულიი? რათქმაუნდა.. იცით ის მაღალია და შავგრემანი.. ჰმმმ,ამ ბოლო დროს ცოტა ჭაღარაც გამოერია – ქალმა გაიღიმა,სიყვარულით სავსე ღიმილით.. – უკვე 35 წელი ხდება რაც ჩემს ცხოვრებაში დაიდო ბინა..
როგორ ვიგიჟებდი თავს,ეს ჩემი სიყვარული არ არის-მეთქი,მაგრამ ჩემი ყოფილა და ვერაფერს გავხდი.. დღითიდღე ბერდება,მაგრამ კი არ სუსტდება,პირიქით ძლიერდება.. მაოცებს მისი გამძლეობა.დიდი,ღრმა,შავი თვალები აქვს და მის სიღრმეში დღითიდღე ვიკარგები,1975 წლის 3 მაისიდან დღემდე..
***
-შეგიძლიათ აგვიღწეროთ სიყვარული?
***
-შეგიძლიათ აგვიღწეროთ სიყვარული?
- ჩემი სიყვარული დღეს სკოლაში წავიდა.. იცით რა მკითხა,სულ ხუთებზე ვისწავლი და ჩემით ხომ იამაყებო? აბა რა უნდა მეპასუხა,პატარაა ჯერ ჩემი სიყვარული და ასეთი უცნაური.მაგრამ მე ხომ მისი მშობელი ვარ და მოვალე მოთმინებით ვუგდო ყური და სწორ გზაზე დავაყენო.უკვე რამდენიმე წელია ვუფრთხილდები და მთელი ცხოვრება ასე იქნება,გავუფრთხილდები ჩემს ბოლო ამოსუნთქვამდე,ჩემი სიცოცხლის დამთავრების შემდეგ კი ის კიდევ დიდხანს… დიდხანს იცოცხლებს..
- როგორი მზრუნველი ხართ.
- ის თვითონ ზრუნავს ჩემზე,ჰაერია რომლითაც ვსუნთქავ,მის გარდა არავინ მჭირდება..
***
-მე გითხრა? რომ მისვამ ამ შეკითხვას აბა თვითონ თქვი ერთი?
- ჩემი აზრი გაინტერესებთ?
- ხო,რა კითხვა არასწორად დავსვი?
- არა,არა.. უბრალოდ იცი უკვე მერამდენე ხარ ვისაც ვკითხე.. მაგრამ პირველი ვინაც აქეთ მკითხა..
-ხოდა მერე მიპასუხე!
-ვეცდები,მაგრამ არ ვიცი მაქვს კი რამე სათქმელი?
-გამარჯობა!
-შუა ლაპარაკში გამარჯობა რაღა დროსია.. – გამეღიმა.
- როცა მოხვედი და მომესალმე ვერ გიცანი,ახლა კი გიცანი შენ მე ხარ!
- როგორ? ჰმ,რა სასაცილოა,მაგრამ აქეთ დამაბნიე..
- კითხვა იმიტომ შემოგიბრუნე,რომ არ ვიცოდი პასუხი,თურმე არც შენ გცოდნია.. ხოდა ამიტომაც
გამარჯობა სიყვარულო!
