აეროპორტთან მანქანა გველოდებოდა. მე და მაილი ჩავჯექით და გული კინაღამ, შემიწეხდა. მგონი რაღაც მომელანდა,მაგრამ ისე ცხადი იყო ყველაფერი რომ... არა ვერ წარმომიდგენია რომ იმ მანქანაში სადაც მე ჩავჯექი, არა არა არ მჯერა. მე მაილის გავხედე,ისე რომ თვალებით შევეკითხე ეს მართალიათქო, მაილი გაღიმებული იჯდა და თავს მიქნევდა, იმის ნიშნათ რომ მართალიაო. აი ახლა კი სად გავიქცე? არადა გაქცევა კარგი იზრია. ვაიმე რაღა ვქნა.... ის უბრალოდ იჯდა, მიყურებდა და არაფერს არ აკეთებდა ან ამბობდა, მხოლოდ ანთებული თვალებით მიყურებდა. ბოლოს კი როგორც იქნა დაიწყო: - ლიზი როგორ ხარ? - არა...მი....შა....ვს - ძლივს ამოვილუჯლუჯე. არა არამიშავს კი არა ისე კარგად ვიყავი რომ ვერც წარმოიდგენთ. ის ხომ ჩემს წინ იყო, სულ რამდენიმე... ვაიმე ვერ წარმომიდგენია რომ მე ახლა აქ ვარ და ჩემს დიდ სიყვარულს ჯასტინს ვუყურებ. ბოლოს კი რომ დამეზუსტებინა რომ ეს ყველაფერი მართალი იყო ვკითხე - აქ რა გინდა? - შენი ნახვა მინდოდა. როგორ გალამაზებულხარ - მადლობა - ვაიმე ვაიმე ვაიმე. მინდოდა ცოტა მკაცრი ტონით მელაპარაკა, მაგრამ არამგონია გამომსვლოდა - შენც - დედა ეს რა ვთქვი - მადლობა ლიზ :) - მე გადავალ რა - თქვა მაილიმ - კარგი - უპასუხა მან - ლიზი რაღაც მინდა გითხრა მაგრამ არ ვიცი როგორ დავიწყო ან რა გითხრა და საერთოდ არ არის ეს შესაფერისი ადგილი და სადმე წავიდეთ - შენ ჯერ საათი მითხარი - კარგი 13:45(ოთხს უკლია თხუთმეტი) - ხოდა მაშინ არა - არა? - ხო არა არ მცალია სხვას მივყვები - ვის? ვის მიყვები? - უკვე სახეზე გაბრაზება გამოეხატა - თუნდაც არა ვიცი რათ მინდა შენი თქმა ვიღაც იდიოტ დანიელს - დენიელს - რა მნიშვნელობა აქ თმავარია რომ მიყვები - ვაიმე ისეთი სახე ქონდა სიმართლე გითხრათ შენეშინდა - მოიცა შენ რა ეჭვიანობ? - შევეცადე დამცინავად მეთქვა, მაგრამ რა დაცინვა ამ კითხვაზე პასუხს გულის ფანცქალით ველოდი - ხო ვეჭვიანობ - რაა? - ხო რა ვერ ხვდები რომ მიყვარხარ? - ახლა არ მითხრა შენთან ყოფნა მინდა, მოდი ისევ ჩემი შეყვარებული იყავიო ძაან გთხოვ მაპატიეო და რაღაცეები - ხო მერე რა? - მერე რა და ჩვენ ერთად ვერ ვიქნებით - რატომ? - უუკვე სამჯერ ვიყავით ერთად და მამივეჯერ დავშორდით. ერთხელ ჯერ შეყვარებულებიც არ ვყოფილვართ, მეორეთ - ვიყავით და მესამედ - დანიჭნულები ვიყავით და ახლა რომ შევრიგდეთ მგონი ეკლესიაში დავშორდებით როგორც შენ და ანა - ლიზი... - ჯასტინ არა მე ჩემი ცხოვრება მაქ და ან შეეგიუე ამას ან თავი დამანებე - არა ლიზი არ შევეგუები - მაშინ თავი დამანებე მე მანქანიდან გადმოვედე და გავიქეცი. სანამ მივრბოდი ჯასტინის ხმა მესმოდა: ლიზი დაბრუნდიო. მე მივრბოდი და ცრემლები ღვარა-ღვარა მომდიოდა, მერე ბაღში შევედი და მთელი გულით ვტიროდი. ამ ჩემს ტირილში ხუთი საათიც მოვიდა. აი ახლა კი "დამერხა". ჰილტონში უნდა მივიდე, იქ ალბათ ჯასტინს ან მაილის ვნახავ, მაგრამ მერე რა რომ ვნახო მე დენიელთან ერთად წამოვალ. ნუ ასე გამბედაობა მოვიკრიფე და სასტუმროში მივედი. ჰოლში ვიკითხე ვინმე ხომ არ მელოდებათქო. მათ იქვე სავარძელში მჯდარი ორი ბიჭისკენ მიმითითეს. მე მივედი და ასეთი სურათი დამხვდა: ჯასტინი და დენიელი გვერდი-გვერდ ზიან და მე მიცდიან. ახლა მიშველეთ....
| 
