-დენიელ? -ლიზი ეგ ვინ იყო? -დენიელ მაგის რა მნიშვენოლბა აქ? -როგორ არა აქ, გირეკავ და შენს მობილურს ვიღაც ბიჭი იღებს და თან ამ დროს -დენ ამის თქმა ტელეფონით ნამდვილად არ მინდა მაგრამ უნდა გითხრა -ლიზ იმის გარდა თუ ვინ იყო ეგ ბიჭი მეტი არაფერი არ მაინტერესებს -დენიელ მომისმინე -ხო გისმენ გისმენ -ცოტა რთულია კი არის ამას ასე რომ გეუბნები, ცოტა კი არა ძაან რთულია ამის თქმა და მითუმეტეს ასე -ლიზი უკვე მაშინებ თქვი რისი თქმაც გინდა -დღეს მივხვდი რომ არაფერი არ გამოვა -რას ნიშნავს არაფერი არ გამოვა? -იმას რომ ჩვენს შორის ყველაფერი დამთავრდა -ლიზი რა ყველაფერი დამთავრდა... -ნახვამდის დენიელ -ლიზი ლიზი.... - მე ტელეფონი გავუთიშე და გახეთ გავედი რომ ჯასტინი მენახა და ყველაფერი მეთქვა, მაგრამ როცა ქვემოთ ჩავედი მითხრეს რომ ის წასულა, სად არავინ იცოდა. მე ჩემს ოთახში ავედი და აივანზე გავედი 
ძალიან დიდი ხანი ველოდე, მაგრამ ჯუსო არსად ჩანდა. ბოლოს ცოტა მიმეყვინთა, მაგრამ მანქანის მოსვლის ხმა მაინც გავიგე და იმწამსვე წამევდექი, რომ დერეფანში გავსულიყავი. ამ დროს ყვილილის ხმა გავიგე. ეს ჯასტინი იყო. მე კარები გავაღე და კიბეებზე მომავალი ჯასტინი დავინახე, რომელიც ტელეფონზე ლაპარაკობდა, უფრო სწორად ყვიროდა. მან გამომხედა და ოთახში შევიდა. უსიტყვოდ თითქოს იქ არც ვყოფილიყავი. ნეტა გენახათ რა გაბრაზებული იყო, ასეთს მას მეორედ ვხედავდი, პირველად მაშინ როდესაც დენიელი ნახა. მივხვდი რომ დღეს მასთან ლაპარაკს აზრი არ ქონდა და ამიტომ ოთახში დავბრუნდი და დავიძინი. დილით ჯასტინის სანახავ გავედი. კარზე ვაკავუნე, მაგრამ არავინ გამიღო, მერე პირდაპირ შევედი. ოთახში არავინ დამხვდა. მერე ისევ ჰოლში ვიკითხე ჯუსოს ამბავი, მათ კი მითხრეს რომ დილით ადრე წასულა. მთელი დღე ველოდე, ისევ ძალიან გვიან მოვიდა, მაგრამ ამჯერად გაბრაზებული კი არა ნასვამი. ორი-სამი დღე ასე გრძელდებოდა. ღამ-ღამობით ვხვდებოდი, თუ როგორ იდგა ჯასტინი ჩემი ოთახის კართან, მაგრამ შემოსვლას ვერ ბედავდა. ერთხელ შუაღამეს იყო შემოსული, მაგრამ უბრალოდ გაუნძრევლად იდგა და მეტი არაფერი. აი, ასე გაიარა ერთმა კვირამ. ჯოანა რეკავდა მაგრამ მე არ ამიღია ტელეფონი, წასვლა მინდოდა, მაგრამ ჯასტინი ფხიზელი ვერ გამოვიჭირე რომ რამე მეთქვა, თან ვიცოდი რომ ეს მას ძალიან გააბრაზებდა. ამიტომ ხმასაც არ ვიღებდი. ერთხელ საღამოს კარის გაღების ხმა გავიგე, გავიხედე და ჯასტინი იყო -ნამდვილად არ ვიცი აქ რატომ შემოვედი, მაგრამ ახლა აქ ვარ - თქვა მან -ხო აქ ხარ -ხო... აქ ვარ... -ჯასტინ ლინდსიმ იცის აქ რომ ხარ? -მე და ლინდსი დავშორდით -ცუდია -ცუდია? -ხო ცუდია - ამის თქმაზე ჩემს ლოგინზე ჩამოჯდა - შენ და დენიელი? -მე და დენიელი? ჩვენც ასევე -როგორ ასევე? -როგორ და ჩვენც დავშორდით -სამწუხარო -ხოო... მერე ნელ-ნელა ჩემსკენ წამოიწია და მითხრა: -მეტი აღარ შემიძლია - და მაკოცაააა....
| 
