მე მინდა მოგიყვეთ ჩემი ისტორია, რომელიც ზღაპარს გავს, მაგრამ ეს ზღაპარი სულაც არ არის. ეს არის ჩემი ცხოვრების უბედნიერესი ეტაპი, რომელმაც მე იმათ ჩამომაყალიბა ვინც ვარ. მართალია ეს იყო უბრალოდ ეტაპი და გარკვეული მიზეზების გამო დამთავრდა(ამას მოთხრობიდან გაიგებთ), მე ის მახსოვს და მაქვს ისეთი რამ რაც მუდმუვად მახსენებს მას... რა არის ეს? ეს არის მოგონება, რომელიც მე მასთან მაკავშირებს... ვინ მასთან? მოდით უბრალოდ გეტყვით მის სიტყვებს: „Who I Am? This Is A Big Secret, Which One Day I Tell You(ვინ ვარ მე? ეს არის დიდი საიდუმლი, რომელსაც ერთ დღეს გეტყვი)" ანუ მას თუ ვინ არის ის გეტყვით მოთხრობაში უფრო სწორად ამბავში, რომელიც მე მასთან მაკავშირებს, რომელიც მახსოვს და მემახსოვრება სამუდამოდ. მოდით დავიწყებ ჩემი ისტორიის მოყოლას. ოღონდ პირველ რიგში გეტყვით თუ ვინ ვარ მე. მე ლიზი მქვია და ახლა ვარ 25 წლის
Hi All - მე ვარ ლიზი. ჯერ მხოლოდ 15 წლის ვარ. ჩემს ცხოვრებაში ისეთი განსაკუთრებული არაფერი ხდება, რისი მოყოლაც ღირს(იმედია ჯერ-ჯერობით). ვარ უბრალო თინეიჯერი გოგო, მყავს მეგობრები სალი, ელე და ნუკი. აი ისინიც:
უი დამავიწყდა აი ეს მე ვარ:
ეს ცოტა ძველი ფოტოა(ორი კვირის წინანდელი :)) ეს მაშინ გადავიღე როცა სკოლაში სამოდელი სააგენტოდან იყვნენ მოსულები. ახალ მოდელებს ეძებდნენ, მე ამირჩიეს ნუ არა მარტო მე გოგოებიც აირჩიეს და ფოტოსესეიაზე წაგვიყვანეს. ეს ფოტო ფოტოსესიიდანაა. მერე ერთ კვირაში ანუ გუშინ ჩვენება იყო ძაან მოვეწონეთ და გვითხრეს რომ დაგვირეკავდნენ, როცა დავჭირდებოდით. ძაან გამიხარდა. ეს ჩემი ოცნება იყო. ჩემი ოცნებ აიყო რომ დედის გზას გავყოლოდი. ის მოდელი იყო და... იყო? ხო იყო ავარია მოუვიდა და დაიღუპა. მე მაშინ 10 წლის ვიყავი. მახსოვს, როგორ იწვა საავადმყოფოში ერთი კვირა მერე კი რომ გარდაიცვალა. იცით როგორ მაკლია დედა? მაგრამ რას ვიზამ... ნუ კარგით ამ ტემაზე კაპარაკი არ მინდა. არ მსიამოვნებს წარსულის გახსენება. აუ როგორ დავიძაბე. მოდი ეხა სკაიპში შევალ... მოიცა რაღაც წერილია ვიღაცისგან: „Bodishs gixdit shewuxebisTvis. Samodelo saagento Nataliedan gawuxebt me Ina var da minda shemogTavazoT proeqt "GavecnoT Msofrilosshi” monawileoba. Gushin imdenad kargad gamodit podiumdze rom moxibluli davrchit da gadavwyviteT tqvenTvis shomegveTavazebina. Imedia dagvTanxmdebiT. GtxovT mogvwereT pasuxi igive skypeshi” ვაიმე არ მჯერა. მე მე მე მთავაზობენ. მოიცა შევიდე ნატალის საიტზე უფრო კარგად გავიცნობ ამ პროექტის პირობებს
ვაიმე არ მჯერა, არ მჯერა რა თქმა უნდა დავთანხმდები: - მამა მამა მოდი რა უნდა წაგაკითხო - აბა რა? - აი ნახე - მამა ყველაფერი ნახა და გადამეხვია - ვიცოდე რომ შენ ამას შეძლებდი - ე.ი გამიშვებ? - აბა რას ვიზამ ამ შანს არ დაგაკარგვინებ - მიყვარხარ მიყვარხარ მიყვარხარ - და კისერზე ჩამოვეკიდე. მერე ტელეფონი ავიღე და სალის, ელეს და ნუკის დავურეკე. ტელეფონში მათი კივილი გავიდე. - ვაიმე ლიზ ვაიმე ჩვენ სამივეს ნატალიმ - ვაიმე თქვენც? - ხო და შეენც? - ხოო მეეც ვაიმეე რა მაგარია ოთხოვე მივდივართ - ხო ძაან ძაან მაგარია როდესაც ტელფონზე ლაპარაკი უფრო სწორად კივილი დავამთავრეთ კომპს მივუჯექი და საპასუხო მესიჯის წერა დავიწყე: „Sayvarelo Ina. Ra tqma unda Tanaxma var. Dzalian mixaria rom me amirchieT” ვაიმე მესიჯის წერა როცა დავამთავრე და გავაგზავნე პასუხი მაშინვე მომივიდა: "Lizi mixaria rom dagvTanxmdi. Dzlian male dagikavshirdebiT” ამ მესიჯის მოსვლიდან ზუსტად 15 წუთში ტელემ დარეკა. დარწმუნებული ვიყავი რომ სააგენტოდან იყო. მამაჩემი ელაპარაკებოდა. კარგა ხანი ილაპარაკეს და ბოლოს კი მამა ზემოთ ქმოვიდა და გვერდზე მომიჯდა: - მა სააგენტოდან იყვნენ რომ? - კი შვილო - მერე? - მერე და... - ისეთი სახით მითხრა, რომ დავუზაფრე - მამა მიდი მითხარი - კარგი ლიზ სამი წლით უნდ აწახვიდე და... - სამი წლით? - ხომ დ არ ვიცი... - მა გთხოვ უარი არ მითხრა...
| 
