მე ვტიროდი ძალიან ცუდად ვუყავი. არ ვიცოდი რა მექნა. თავის მოკვლა მინდიდა. მალე გოგოები მოვიდნენ და ჩამეხუტენ - ლიზ მიხარია რომ გადარჩი - მე არა - კაი რა რას ბოდიალობ - ჯუსოს გარეშე ჩემ ცხოვრებს აზრი არ აქვს - კარგი რა შენი აზრით ჯასტინს ესიამოვნებოდა ასე რომ ლაპარაკობ? - წამო რა სახში წამიყვანეთ სასტუმროში რომ მივედით კარები ჩავკეტე არავის არ ვუშვებდი. მათი ნახვა არ მინდოდა. მის სიმღერებს ვუსმენდი. მთელი ოთახრი მისი პოსტერებით ავაჭრელე. მოკლედ მაგარი დეპრესია მქონდა. ძალიან ცუდად ვიყავი არაფერი არ მინდოდა, ძალიან მენატრებოდა, აი ძალიან. მისი ხმა ყურში ჩამესმოდა. მერე ნუკი მოვიდა და კარებიდან მელაპარაკებოდა - ლიზ გთხოვ კარი გამიღე - ნუკ წადი რა მარტო ყოფნა მინდა - მიდი რა დამელაპარაკე - ის აღარ არი - კარი გავაღე და ჩავეხუტე - ნუკ მან დამტოვა, მაგრამ ვიცი რომ ცოცხალია, ვიცი ვიცი გული მიგრძნობს, მან მითხრა რომ ყველაფერი კარგად იქნებოდა, ის მე დამპირდა - და ტირილი ამიტყდა - ლიზ მიდი იტირე გულზე მოგეშვება - ამ დროს ელე მოვიდა და თქვა - ლიზ რა კაია რომ გამოდი გამომძიებელია მოსული - ვაიმე სად არი? - ჰოლში მიდი ჩადი მე კიბეებზე კისრი ტეხით ჩავვარდი და გამომძიებელს ვეტაკე - რა არის ახალი? - ლიზი არაფერი - ჯუსო? - ლიზი ვერ მოგატყუებ მისი გვამი ვერ ვიპოვეთ, გამორიცხული არ არი, რომ გადარჩენილიყო, მაგრამ ასეთი ავიაკატასთროფის შემდეგ გადარჩენის შანსი 100იდან 90 ქონდა მე ტირილი ამიტყდა და ზევით ავვარდი. ისევ ოთახში ჩავიკეტე და ტირილი დავიწყე. შემდეგ კომპთან დავჯექი და სკაიპი ჩავრთე. ძალიან ბევრი SMS იყო მოსული მაგრამ მე არცერთი არ წამიკითხია. მარტო ჯუსოს მონაწერებს ვკითხულობდი და იმედს ვიტოვებდი, რომ ის წუთი-წუთზე შემოვიდოდა. ხომ იცით იმედი ბოლოს კვდება. მერე ჯუსოს ფან-საიტები დავათვალიერე. ამით მას ვიხსენებდი. მის FaceBook-ზე და Twitter-ზე შევედი. იქაურობა აჭრელებული იყო ასეთი ფოტოებით: 
ამან ძალა შემმატა, ჩემთვის ეს ძალიან ბევრ ნიშნავდა, ისინი(ბიებერელები) ჩემს გვერდით იდგნენ. ამიტომ მეც გადავწყვიტე პასუხი გამეცა: "Yvelas dzalian didi madloba mxardacheristvis, gpirdebit rom me davbrundebi, davubrundebi chems kariekas, magram jer dro mchirdeba, dro mchirdeba rom gons movide da sheveguo am ambavs, miuxedavad imisa rom vici es arasodes moxdeba – By LiZzY” ეს ჯუსოს პროფილით დავპოსტე, ვაიმე ძალიან ცუდად ვიყავი. თან ძალიან. მენატრებოდა. თან ძალიან. არ მეგონა რომ მისი დაკარგვა ასე მატკენდა გულს, გული ძალიან მწყდებოდა, რომ ვერ ვუთხარი როგორ მიყვარდა, რომ ვერ ვუთხარი ვერაფერი რასაც მასზე ვფიქრობდი. ეს ძალიან მტკივნეული იყო ჩემთვის. ყველაფერი იმაზე მტკივნეული ვიდრე თქვენ წარმოგიდგენიათ. თავის მოკვლა მინდოდა, წარმოიდგინეთ ამაზე მართლა ვფიქრობდი. მასთან მინდოდა წასვლა. ძალიან მინდოდა მასთან. კომპთან ვიჯექი და ყველამის ვიდეოს ვუყურებდი რაც კი ოდესმე გადაუღიათ. ერთი ათჯერ მეტჯერ თუ არა ვუყურე Never Say Never-ს იქ ხომ ჯუსოს ისტორია იყო. მისი ფოტოები გულში მქონდა ჩაკრული, ჩემი ჭკუით ამით გულს ვივსებდი. ბოლოს მომშივდა და სამზარეულოში გავედი, რომ რამე მომემზადებინა. იქ კი დიდი შავი დანა დავინახე. თავში მხოლოდ ერთი აზრი მიტრიალებდა მომეკლა თუ არა თავი. თვალწინ ჩემმა მთელმა ცხოვრებამ გამიელვა. ჯუსოს სახე მედგა თვალწინ, რომელიც მეუბნებოდა: Never Say Never. ის წუთები გამახსენდა, რაც ბოლოს გავატარეთ ერთად. ყურში მხოლოდ მისი სიტყვები ჩამესმოდა: ნუ გეშინია ყველაფერი კარგად იქნება. რა მექნა არ ვიცოდი. ნელ-ნელა მივიწევდი დანისაკენ, მაგრამ ვერც მივდიოდი, თითქოს ჯუსოს ხელი მაკავებდა. უცებ მისი სითბო ვიხრძენი. გამახსენდა გამომძიებლის სიტყვები: შეიძლება ცოცხალი იყოს. მაგრამ პარალელურად ავიაკატასტროფის ადგილი გამახსენდა. უცებ გავიფიქრე, რომ ის ვერ გადარჩებოდა, გავიფქრე რომ მის გარეშე უნდა მეცხოვრა. უცებ დანას მოვკიდე ხელი და ვენებთან მივიტანე
| 
