თვითმფრინავში ვიჯექი და ნიუ-იორკში მივთვინავდი, მაგრამ გული უკან ჯუსოსთან მრჩებოდა. ყურში მისი სიტყვები ჩამესმოდა: „მიყვარხარ", ხოლო თვალწინ კი მისი ცრემლიანი თვალები მედგა. ვიჯექი მარტო, ვტიროდი და მასზე ვფიქრობდი. საკუთარ თავზე ვბრაზობდი, რომ საკუთარ სიამაყეს მივეცი უფლება დავეღუპე. მე ის დავკარგე, სამუდამოდ დავკარგე. გული მიგრძნობს რომ ის აღარასოდეს აღარ დაბრუნდება. ეს კი მე ვაიძულე, სამუდამოდ ჩაკეტილიყო და ეფიქრა რომ არავის არ უყვარს და არ აპატიებს, მაგრამ ეს ასე არ არის.... ყველას უყვარს და ყველა აპატიებს....

***

ნიუ-იორკში როცა ჩავედი იქ ნუკი დამხვდა, ძალიან შეშინებული იყო და აინტერესებდა რა მოხდა, მაგრამ მე არაფრის თავი არ მქონდა, მხოლოდ დაწოლა და გასკდომამდე ტირილი მინდოდა:

- ლიზ ლიზ რა იყო რა მოხდა?

- ნუკ გთხოვ რა ახლა სასტუმროში წამიყვანე და მერე ვილაპარაკოთ

- რა სასტუმროში შენ ხო არ გადაირიე ჩემთან წამოდი - შეწინააღმდეგების თავიც კი არ მქონდა

- ხო კაი

გარეთ რომ გავედი იქ ძალიან ბევრი ხალხი იყო, უფრო სწორად ფანები და პაპარაცები. როგორც აღმოჩნდა მათ მე ისევ ვახსოვდი. ეს ასე ვთქვათ მესიამოვნა, მაგრამ არა ისე რომ ჩემი დარდი გაექარვებინა.

***

დილით რომ გავიღვიძე, ნუკისთან მივედი რომ რაიმე ტანსაცმელი გამომორთმია, შემდეგ კი შოპინგზე წავსულიყავი. ნუკიმ ტანსაცმელი მომცა თუ არა მაშინვე გვერდით მომისვა დაყველაფრის ახსნა მომთხოვა. მე არ მინდოდა მეთქვა რომ ჯასტინი ცოცხალი იყო, მაგრამ გულმა ვერ მომითმინა და ვითხარი:

- ნუკ ვერ წარმოიდგენ რა მოხდა

- მითხარი და წარმოვიდგენ

- მე იმ სახლში ვიყავი მისული საიდანც მე და ჯუსო კატასტროფის დღეს მოვდიოდით. იქ კი ის ვნახე

- ვიინ?

- ჯუსო

- რააა???? შენ ხო არ გააფრინეეე????

- არა ჯუსო ცოცხალია

- არა არ მჯერა

- არც მე არ მჯეროდა მაგრამ ესაა სიმართლე

- და რატომ არ გამოვჩნდიო?

- შენეშინდა რომ არ მაპატიებდიოოოო

- ვაიმე რა საყვარელია  და შენ რატო წამოდი ატირებული?

- გავბრაზდი რომ არ გამოჩნდა

- რაა??? მაგიტო შენ ხო არ გააფრინე???

- ხო ძაან გავბრაზდიიიი

- იდიოტო

- მადლობააა - და გამოვედი ოთახიდან.

ცოტა ხანში გამოვიცვალე

და მე და ნუკი შოპინგზე წავედით. ძაან ბევრი ვიბოდიალეთ. ბოლოს კი....