მერე კი მაკოცა ეს იმდენამ მოულოდნელი იყო რომ გაკვირვებისგან სახტად დავრჩი. აზრზე რომ მოვედი, ჯოს ხელი ვკარი და გავიქეცი. - ლიზი მოიცადე - ჯო ეს რატომ გააკეთე - იმიტომ რომ მიყვარხარ - და მერე იმაზე არ იფიქრე მე რას ვგრძნობ? - დღეს ისე იქცეოდი, რომ... - რომ რა? გეგონა მიყვარდი? - ხო რა თითქმის - მაშინ გეტყვი რომ მე ერთადერთი ბიჭი მიყვარს და ეს არის ჯასტინი - კი მაგრამ ის დაიღუპა - არა ის ცოცხალია - კარგი რა ლიზი თვალიები გაახილე და რეალობას შეხედე. ჯასტინი დაიღუპა. შენ იმის გჯერა რასაც პოლიციალები გეუბნებიან, მაგრამ ეს ტყუილია, იმიტომ რომ მათ უკვე ოფიციალურად შეწყვიტეს ძებნა. თუ გადარჩებოდა ამდენი ხანი იპოვიდნენ. ჯასტინი ვერ გადარჩებოდა - არა გადარჩებოდა და იქედან წამოვედი. მისი დანახვაც კი არ მინდოდა. - ლიზი ლიზი დაბრუნდი - თავი დამანებე, დამივიწყე, უკანასკნელად მხედავ - ლიზი ლიზი... იქედან ისე გამოვედი რომ პაპარაცებმა ვერ შემამჩნიეს. ტაქსი ავიყვანე და ნუკისთან წავედი. სახლში რომ მივედი პირდაპირ კომპთან დავჯექი და საიტებზე ჩიჩქნა დავიწყე. თან ვლოცულობდი რომ დღევანდელ დღეზე არაფერი ყოფილიყო. ვაიმე რამდენი ფოტო იდო ჩემი და ჯოსი. ერთ-ერთ საიტზე მთელი სტატია ეწერა: ეს რომ წავიკითხე ცუდად გავხდი. ტირილი დავიწყე, წარმოვიდგინე ჯუსოს სახე ამას რომ ნახავდა. ნეტა არ ენახა. არადა აუცილებდათ ნახავს. ვაიმე რა ვქნა. დღეს მომხდარი ამბავი დღის თემად იყო ქცეული. ვაიმე რა ვქნა. ბოლოს გადავწყვიტე FaceBook-ში შევსულიყავი და დამეპოსტა: "Bavshvebo gtxovt am yovelives ar daujerot. Es ubralod shecdoma iyo, romelic agarasdros gameordeba. Me da Joe ubralod megobrebu vart da meti araferi. Gtxovt yvela Bieberels, rom mapatiot dzalian gtxovt. Xo Xo LizZy” ძალიან მინდოდა დამეწერა რომ ჯასტინი ისევ მიყვარს მაგრამ აქაც სიამაყე. სიამაყე რომელისაც ვერ ვიშორებ. მერე ატირებული ავვარდი ჩემს ოთახში. ნუკი მეკითხებოდა რა მოხდაო? მაგრამ მე არაფერს არ ვეუბნებოდი. შემდეგ როგორც ჩანს სტატია წაიკითხა და ჩემი დამშვიდება დაიწყო. მაგრამ მე მას არ ვუსმენდი, თავში მხოლოდ ის აზრი მიტრიალებდა, რომ ის ყველაფერი შეიძლება ჯუსოს ენახა და მერე ღმერთმა იცის რას იზამდა. გადავწყვიტე ტელეფონი ამღო და მასთან დამერეკა, მაგრამ ვერ გავბედე. შემეშინდა მისი ხმის გაგონების და მისი რეაქციის. ძალიან დავიბენი არ ვიცოდი რა მექნა, რა გამეკეთებინა, ძალიან ცუდად ვიყავი. ვერაფერს ვაკეთებდი. ვერც მასთან ვრეკავდი, ვერც ვნახულობდი, ვერც ველაპარაკებოდი. მხოლოდ ტირილი შემეძლო და მეტი არაფერი. დარდის გასაქარვებლად, მისი სიმღერები ჩავრთე და ფოტოების თვალიარება დავიწყე. ასე დიდი ხანი ვერ გავტანე და მალე ჩამეძინა...
| 
