რამოდენიმე დღის შემდეგ ნიკი სავადმყოფოდან გამოუშვეს და სასტუმროში დაბრუნდა , დილით თავი გასკდომაზე მქონდა , ძალიან მეზარებოდა ადგომა მაგრამ სტუდიაში უნდა წავსუკლიყავი , აი ასე ჩავიცვი და გავემართე სტუდიისკენ :
გზაში უამრავი პაპარაცი შემხვდა ყველა ერთი და იგივეს მეკითხებოდა :
-დემი ნიკი როგორ არის ?
-კარგად !
-არ ნახავ ?
-ვანხე უკვე :)
-თქვენ ისევ ერთად ხართ არა ?
-არა !
-დემი .....
-გთხოვთ თავი დამანებეთ ამაზე ლაპარაკის თავი არ მაქვს !
-ეხლა სად მიდიხარ ?
-სტუდიაში , ნახვამდის !
ეს ვუთხარი თუ არა გავიქეცი , თვალებიდან ცრემლები მომდიოდა .
იქ სელენა დამხვდა , მე და სელენამ სიმღერა ჩავწერეთ
მერე კი კაფეში წავედით
მე და სელენამ იმდენი ვილაპარაკეთ რომ არ ვიცი , ბევრს ვლაქლაქობდი , როგორც ყოველთვის სელენამ ძალიან კარგ ხასიათზე მომიყვნა :
ბავშვობაც გავიხსენეთ და ცრემლები წამოგვივიდა .
რა თქმაუნდა გარეთ ზღვა პაპარაციები იდგა , მაგრამ ეხლა როგორც ბავშვობაში ვიყავით დავდექით და პოზებს ვიღებდით ხან ვიჭყანებოდით და ასე სემდეგ :
ბოლოს კონცერტი უნდა მქონოდა :
მე და სელემ ბევრი ვეძებეთ ვქექეთ ტანსაცმელი და ბოლოს ეს ავირჩიეთ:
კონცერტის დროს ძალიან დავიღალე მაგრამ სელენა მაყურებლის ადგილას იჯდა და მამხნევებდა :
უცებ მომინდა რომ მემეღერა ნიკისადმი მიძღვნილი სიმღერა და დავიწყე სიმღერა მაგრამ ამ დროს ........
