Elena’s Book
როდესაც კინოდან გამოვდიოდით თავი ცუდად ვიგრძენი, გონი დავკარგე და მეტი აღარაფერი მახსოვს. აუტანელ ტკივილ ვგრძნობდი... ყოველთვის მტკიოდა, მაგრამ ასე არა. ვყვიროდი, მაგრამ ჩემი არავის ესმოდა. ჯასტინს ვუყურებდი. მას თვალზე ცრემლი ქომდა მომდგარი. მერე მაკოცა და ამის შემდეგ აღარ მინახია. შემდეგ ექიმებმა რაღაც გამიკეთეს და საერთოდ გავითიშე... ნამდვილად არ ვიცი რამდენი ხანი ვიყავი ასე უგონოდ, მაგრამ ის კი რომ ძალიან დიდი ხანი. მინდოდა გაღვიძება. დიდი ხმის წვალების შემდეგ შევძელი თვალები გახელა და ჯასტინი დავინახე. რომელსაც იქვე იჯდა
როცა დაინახა რომ თვალები გავახილე. ფეხზე წამოხტა და ექიმს დაუძახა. ექიმმა გამსინჯა და ოთახიდან გავიდა. ამ დროს ოთახში სტელა და დედა შემოვიდნენ. ისინი ჩამეხუტნენ, მკოცნინდნენ და მე რა ვიცი. ბოლოს ოთახიდან გავიდნენ. ახლა მე და ჯასტინი მარტონი ვართ. ჯასტინი მოვიდა და მაკოცა
-რატომ დამიმალე? - ვიცოდი რომ ამას მკითხავდა. მე თავი დავხარე და არაფერი მიპასუხია - ელ გთხოვ ასეთი რაღაცეები აღარ დამიმალო კარგი? ლეიკემია სახუმარო არ არის... მას მკურნალობა სჭირდება
-ვიცი ჯას... სწორედ მკურნალობისთვის წავედით ლონდონში....
-აი თურმე რა ყოფილა...
-.... რამდენი ხანი ვიყავი უგუნოდ?
-ორი კვირა...
-რა? რა ამბავია
-:) შენ მე მკითხე.... ორი კვირა უშენობა ხუმრობ?... ორი დღეა ნახვის უფლება დაგვრთეს
-:))) და როდის გამწერე?
-ეგ არ ვიცი... მაგრამ ჯერ-ჯერობით აქ დარჩენა მოგიწევს
-აუ... და შენ რას აკეთებდი ამდენი ხნის მანძილზე?
-მე? მე შენთან ვიყავი და სიმღერებს ვწერდი
-მართლა? და მიმღერებ?
-გიმღერებ? არა ვიმღერებთ რომ გამოჯამრთელდები ერთად ვიმღერებთ
-აუ გთხოვ ერთი მაინც....
-ხო კარგი
-wow რა მაგარი სიმღერააა
-მადლობა ჩემო ანჯელოზოოო - და ისევ მაკოცაა
ორი დღის შემდეგ
დღეს მარტო ვარ. სტელა სკოლაშია, დედა სამსახურში და ჯუსო სტუდიაში. ამიტომ კომპიუტერია ჩემი კონპანიონი დღეს. მთელი დღე ფილმებს ვუყურებდი, მერე ჯასტინს ვწერდი, მუსიკებს ვუსმენდი. და ბოლოს უკვე რომ მომფეზრა გვერდზე გადავდევი და დაძინება გადავწყვიტე, მაგრამ ჩემთან პალატაში სინდი შემოვიდა.
ნამდვილად ვერ გეტყვით, რომ მისი ნახვა მესიამოვნა, მაგრამ რა უნდა ვქნა? მისი ატანა მომიწევს
-როგორ ხარ ელენა?
-როგორც მხედავ ცუდად
-მე არამიშავს.. მადლობა მოკითხვისთვის
-არაფრის.....
-არ გაინტერესებს აქ რატომ ვარ?
-სიმართლე გითხრა არა... ძალიან მინდა რომ აქდან წახვიდე და აღარასდროს გნახო
-ოოო.... მაგ სიამოვნებას ნამდვილად ვერ მოგანიჭებ....
-ვიცი!!!!
-მართალია რამდენიმე დღეა რაც გიცნობ, მაგრამ შენს მიმართ სიმპატიით ვარ განწყობილი.... და საერთოდ არ მსიამოვნებს ამის თქმა
-რისი?
-აი ხხომ ხედავ გაინტერესებს.... ჯასტინს თავი დაანებე
-ოჰ...და რატომ?
-იმიტომ რომ არ უყვარხარ
-და შენ არ იყავი რომ მეუბნებოდი შენზე ძვირფასი არავინ ჰყავსო?
-ხო მე ვიყავი... მაგრამ შენ თქვითონაც კარგად იცი რომ ადამიანს მხოლოდ ერთხელ უყვარდება
-კი ეგრეა
-მაშინ არც ჯასტინია გამონაკლისი....
-ჯასტინს შენ არ უყვარდი
-მაშინ რატომ მთხოვა ხელი? - ამაზე თვალებიდან ამიცრემლიანდა - და როტომ უნდოდა რომ ცოლად გავყოლოდი?
-ტყუი.... ეგრე რომ ყოფილიყო ჯასტინი მეტყოდა
-მაშინ თავად მას ან სტელას კითხე... - და პალატიდან გავიდა - აბა კარგად წარმატებები....
მე კომპიუტერი ავიღე და ჯასტინს მივწერე:
„Martalia rom Sindys xeli txove?” - კარგა ხანი არ მოუწერია...
"Saidan gaige?”- აი ახალ კი მართლა ცუდად გავხდი... ცრემლები წამსკდა....
"Yvelaferi damTavrda” - კომპიუტერი გამოვრთე. ვერ წარმოიდგენთ გული როგორ მეტკინა... არ მეგონა თუ ჯასტინი ასე მოიქცეოდა.... როცა უფრო ღრმად შევდიოდი ფიქრების მორევში ცრემლები კიდევ უფრო მომდიოდა.....
