გზაში ვლოცულობდი, ვლოცულობდი რომ არ დამეგვიანებინა, ვლოცულობდი რომ ელენა წასული არ ყოფილიყო, ვლოცულობდი რომ კიდევ ყოფილიყო რაღაც იმედი რომ ჩვენ ერთად ვიქნებოდით... მანქანას ძალიან სწრაფად ვატარებდი, არაფერი მანაღვლებდა, გარდა იმისა რომ მინდოდა სწრაფად მივსულიყავი, და ელენასთვის ყველაფერი ამეხსნა. როგორ იქნა მივაღწიე და ელენას ოთახისკენ გავვარდი... იქ რომ შევედი ის ბარგს ალაგებდა... მან გამომხედა, ძალიან გაკვირვებული იყო ჩემი დანახვით. აი ენით აღწერელი რაღაც ვიგრძენი ელენა რომ დავინახე... არ ვიცი ეს სიყვარული იყო, სიხარული, მწუხარება თუ რა, მაგრამ... რაც მთავარია ელენა აქ არის ჯერ კიდევ აქ არის. მან მიყურა შემდეგ კი თავი დახარა და ბარგის ჩალაგება განაგრძო. მე მივვარდი და ხელები დავუკავე.
-რა გინდა ჯასტინ? მგონი ერთმანეთს უკვე ყველაფერი ვუთხარი
-არა... გთხივ არ წახვიდე
-არა შენ არ გესმის... აქ არ არის ჩემი ადგილი
-არა არა... სწორედ აქ არის შენი ადგილი... გთხოვ... არ დამტოვო
-არა ჯასტინ... ბოდიში
-გთხოვ რაც კი არ უნდა სინდის არ მოუსმინო ყველაფერი ტყუილია... გთხოვ
-მე უკვე მივიღე გადაწყვეტილება - ამაზე ყველანაირი იმედი გადამეწურა, რომ ის დარჩებოდა აქ ჩემთან... რამდენიმე წუთი მდუმარეთ ვიდექით. მე მას ვუყურებდი, ის კი ჩემოდანს ალაგებდა. უცებ გავიფიქრე „ბოლო შანსი" მივედი და ვაკოცე
როგორც მოველოდი მანაც კოცნაზე კოცნოთვე მიპასუხა.. მაგრამ შემდეგ...
-ჯასტინ ძალიან გთხოვ ეს არ გააკეთო მეორედ
-რატომ? კოცნასაც ამიგრძალავ?
-კი აგიგრძალავ
-ვნახოთ - და კიდევ ვაკოცე... მერე კი....(მოხდა ის რასაც მთელი ცხოვრების მანძილზე ვერ დავივიწყებ)
დილით იმ იმედით გავიღვიძე რომ ელენა ჩემს გვერდით იქნებოდა, მაგრამ ამაოდ... მის მაგივრად ეს პატარა წერილი დამხვდა:
ეს რომ წავიკითხე ცრემლები წამომივიდა. ძალიან ცუდად გავხდი. სიბრაზიდან სარკე გავტერე
მოკლედ დავრჩი ბეჭდით ხელში... დიახ სწორად გაიგეთ მე მისთვის ხელი უნდა მეთხოვა
Elena’s Book
ძალიან ცუდად ვარ. ვერ წარმოიდგენთ როგორ მიჭირს ამის გაკეთება. არ მინდა აქედან წასვლა, არ მინდა ჯასტინის დატორება, არა არ მინდა... მაგრამ იძლებული ვარ. როცა ტაქსში ვჯდებოდი უცებ უკნიდან ხელი დამადო ვიღაცამ.
-იცოდე ინანებ - ეს სტელა იყო.
მე ვუყურე თავი გავაქნიე და ჩასაჯდომად გავიწიე. მაგრამ კიდევ გამაჩერა და მითხრა - თუ ტაქსში ჩაჯდები იცოდე სამუდამოდ გამკარგავ მეც და ჯასტინსაც
-მე თქვენ უკვე დაგკარგეთ - და ტაქსში ჩავჯექი.
Stella’s Book
ვიცოდი რომ ჯასტინი ელენასთან სახლში იყო, ამიტომ მასთან ასვლა გადავწყვიტე, ვიცოდი თუ რა დღეშიც იქნებოდა. ელენას ოთახში რომ შევედი ასეთუ სურათი გადამეშალა ოთახში ყველაფერი დალეწილი, იატაკზე დაყრილი შუშის ნამსხვრევები, იქვე დაგდებული ბეჭედი და იატაზე მჯდარი ჯასტინი, რომელსაც ხელი მთლად სისხლიანი ქონდა. მე მასთან მივვარდი, ჩავეხუტე და ჩუმად ვუთხარი
-ხელი თხოვე?
ჯასტინმა ამომხედა თავლები ცრემლებით აევსო და მითხრა - ვერ მოვასწარი... ვერა... - ცოტა ხანი გაჩუმდა და შემდეგ განაგრძო - წავიდა, სამუდამოს წავიდა... მე ის გავუშვი, გესმის გავუშვი...
მე კი ჩუმად ჩავილაპარაკე - ვინ იცის რას გვიმზადებს მომავალი!!!
To Be Continued
