ეს დღე უსაშველოდ გაიწელა... წამები საუკუნედ იქცა... გული უჩვეულოდ მიძგერდა, რატომ არ ვიცი, მაგრამ ლამის საგულედან უნდა ამოვარდნილიყო. ასე მხოლოდ ერთხელ ძგერდა, მაშინ როცა ჯასტინ უკანასკნელად ვნახე, მაშინ როცა მაკოცა და მაშინ როცა წერილს ვწერდი... ენით აუღწერელი შეგრძნება მაქ. აი, თან მეშინია, თან კი მიხარია, მაგრამ არ ვიცი ან რატომ მეშინია ან რატომ მიხარია... როგორც იქნა მოვიდა წასვლის დრო... გამოვიცვალე
ვოცნებობდი რომ ეს დღე ჯასტინთან ერთად გამეტარებინა, მინდოდა მთელი დღე მასთან ერთად მეცეკვა, მაგრამ როგორც ჩანს განგებამ ასე არ ინება... მალე ლოგანიც მოვიდა
ლოგანი ძალიან საყვარელი და კარგი ბიჭი იყო, ძალიან მომწონდა(როგორც მეგობარი), მაგრამ მისი შეყვარება არ შემეძლო. ჩემი გული მხოლოდ ჯასტინ ეკუთნოდა...
-რა ლამაზი ხარ ელენა
-მადლობა ლოგან შენც
-მადლობა... წავედით?
-ხო წავედით - გზაში ერთმანეთისთვის ხმა არ გაგვიცია. მე ისევ ისე ვიყავი, ისევ ისეთი შეგრძნებით... დარბასში რომ შევედით იქაურობა ძალიან ლამაზი იყო. მერე ჩვენი მეგობრები მოგძებნეთ კეტი ულამაზესი იყო
მას მისი შეყვარებული მაიკი ახლა
ძალიან ბევრი ვიცეკვეთ, ვიცინეთ და მაგრამ გავერთეთ... უცებ სცენაზე დირექტორი ავიდა და ლაპარაკი დაიწყო:
„ახლა კი დაპირებული სიურპრიზი(რამდენიმე დღე ხმა გავარდა რომ დირექტორი რაღაც სიურპრიზს გვიმზადებდა) ვიცი რომ ყველა თქვენგან ძალიან გაგიხარდებათ"
და სცენიდან ჩავიდა... შუქი ჩაქრა და მუსიკა ჩაირთო სცენახე კი... უცებ კაიტმა კივილი დაიწყო... ვაიმე არ მჯერა, ეს რა ხდება ჩემს თავს. აი თურმე რატომ ვიყავი ისე, რატომ მიძგერდა გული ისე... არ მჯერა, ვაიმე... კეიტი ყვიროდა. მომახტა და დამიდასტურა
-ვაიმე ელენა ჯასტინი... ჯასტინი არის აქ
