დილით
რომ გამეღვიძა თავი სასტიკად მტკიოდა. მტკიოდა კი არა მისკდებოდა. თვალი რომ
გავახილე ჯესი უკვე ამდვარი დამხვდა. სასწრაფოდ საათს დავხედე, უკვე პირველი იყო.
სამსახურში დავაგვიანე. ისე ჩქარა გამოვარდი სახლიდან, რომ თმებიც არ მქონდა
დავარცხნილი(გზაში დავივარცხნე) ნესას დავემშვიდობე და კიბეებზე კისრიტეხით
ჩავვარდი. როცა კომპანიაში როცა შევედი და ზაკი დავინახე შემეშინდა ისეთი სახე
ქონდა.

- რა
გჭირს?

- შენ
ის თქვი რა არ მჭირს

- კარგი
მაშინ რა არ გჭირს?

- კარგად
არ ვარ

- აააა
თავი კტკივა

- ჰო
თავი მტკივა

- კარგი
შევედი ჩემს ოთახში

- კარგი,
ხო მართლა მალე ეშლი მოვა

- მალე,
რატომღაც მაგაში ეჭვი მეპარება გუშინ იმდენი დავლიეთ რო

ასე
შევედი თამს ოთახში და მაგიდაზე დადებული წერილი დავინახე. ეს ის წერილი იყო გუშინ
რომ მომივიდა. გავხსენი და ვნახე, რომ მხოლოდ ორი სიტყვა ეწერა: „რატომ მოიტყუე?"

ყურადღება არ მივაქციე მაგარმ ძალიან დავეჭვდი თუ ვინ უნდა ყოფილიყო. ცოტა ხანში
ტელემ დამირეკა:

-
რატომ მოიტყუე?

-
ვინ ხარ?

- ეგ
უნდა იცოდე

- და
რომ არ ვიცი?

-
კითხვაზე მიპასუხებ?

-
საიდან უნდა მომეტყუებინე როცა არ გიცნობ

-
დარწმუნებული ხარ?

- კი
100 პროცენტით

-
იფიქვე და მიხვდები ვინც ვარ - და გამითიშა

აი,
ახლა კი მართლა შემეშინდა. არ ვიცოდი ვინ იყო, მაგრამ მაინტერესებდა. თუნცა რომც
მცოდნოდა ვერ მივხვდებოდი ვინ იყო ხმაკარგად არ ისმოდა. მთელი დღე ამაზე
ვფიქრობდი. ფიქრი ერთი წამით არ შემიჩერებია. ამ დროს შესვენების დროც მოვიდა.
როდესაც იქიდან დავბრუნდი ოთახში.......