გზაში ცოტა მოვიწყინე. ჯასტინი ხმას საერთოს არ იგებდა. სახეზე ეტყობოდა, რომ გაბრაზებული იყო. ამ დროს ტელემ დამირეკა ტეილორი იყო 
- სელ, სელ როგორ ხარ? დღეს გავიგე, რომ გცემეს - ძალიან აფორიაქებული ხმა ქონდა 
- ტელ დამშვიდდი მე კარგად ვარ, ეხლა მე და ჯუსო თბილისში ვბრუნდებით 
- ვაიმე რა კარგია, რომ კარგად ხარ გოგოები გავსკდით ნერვიულობისგან - ეხლა აშკარად დამშვიდებული იყო. 
ამ ლაპარაკში ჯასტინმა ისე გამომხედა შემეშინდა

ჯასტინ ისე ჩქარა ატარებდა მანქანას,რომ მგონი ნახევარ საათში თბილისში ვიყავით. სახლში რომ მივედი დედაჩემი შაშინებული მომვარდა და მაგრა ჩამეხუტა. შემდეგ მე და ჯასტინი ჩემს ითახში ავედით: 
- სელ ხვალ 1-ზე გამოგივლი შენთან საქმე მაქვს 
არაფრის თქმა არ მაცადა, მაკოცა და წავიდა. საღამოს დემი, მაილი და ტეილორი მოვიდნენ ჩემთან და ყველაფერი მომაყოლეს...

მეორე დღე:

უკვე პირველის ნახევარი იყო. მე ჯასტინს სულ მოუთქმელად ველოდებოდი. აი, მომაკითხა კიდეც. 
- ჰაი სელ - და ჩამეხუტა 
- ჰაი - უკეთს ხასიათზე იყო აშკარად 
- წამო წავიდეთ 
და რომელირაც რესტორანში წამიყვანა(სახელი ნამდვილად არ მახსოვს). აშკარად ნერვიულობდა, მაგრამ ვერ მივხვდი რატო.

- სელ რაღაც უნდა გითხრა და არ გეწყინოს OK? 
- OK არ მეწყინება 
- ოღონდ ისე არა მაშინ რომ დამპირდი. 
- კარგი მიდი მითხარი - უკვე მაგრა დავიძაბე 
- სელ მე....აუცილებლად.....უნდა.....დავბრუნდე....იქ..... 
- სად იქ? 
- ა....მე....რი....კაში 
ამის გაგებაზე გული კინაღამ შემიწუხდა. ჩემი გულის ცემა მესმოდა. ვირაფერი ვერ ვუთხარი. 
- მიდი მითხარი რამე 
მე ცრემლები მქონდა თვალებზე მომდგარი, თავს უკვე ვეღარ ვიკავებდი. წამოსვლავ რომ ვაპირებდი ჯასტინმა გამაჩერა 
- სელ ვიცი რომ გწყინს და ამიტომ თავს აღარ მოგაბეზრებ უბრალოდ იცოდე, რომ მიყვარხარ და.... 
თავი ვეღარ შევიკავე და კაფიდან გიჯივით გამოვვარდი. სახლში ატირებული მივედი და პირდაპირ ჩემს ოთახში ავვარდი, სადაც მთელი დღე ვქვითინებდი. გული მაინც მტკიოდა, მიუხედავად იმისა, რომ ეს უკვე კარგა ხნის წინ ვიცოდი. ვიცოდი, რომ ჯასტინი ადრეთუგვიან წავიდოდა, მაგრამ ძალიან მიყვარდა და ამა ვერ ვეგუებოდი....