4 წლის შემდეგ

Justin’s Book

ახლა პირველად გავდივარ სცენაზე. იმ ყველაფრის შემდეგ. ან მჭირდები, მენატრები მინდა რომ ჩემთან იყო. მჭირდები როგორც არასდორს. მჭირდები შენ ხომ ძალიან შორს ხარ. ნეტა შემეძლოს ყველაფრის უკან დაბრუნება,რომ კიდევ ერთხელ განახო და გამოვასწორე ყველაფერი. ნუთუ ასე ბევრია ერთი შანსი? მხოლოდ ერთი მხოლოდ ერთი შანსი. რომ კიდევ ერთხელ გნახო, გაკოცო, მოგეფერო.... მხოლოდ ერთი შანსი, რომ დაგიბრუნო... რატომ არის ცხოვრება ასეთი სასტიკი? რატომ წამართვა შენი თავი? ხომ შეიძლებოდა რომ აქ ჩემთან ყოფილიყავი?....

2 წლის წინ

Ann’s Book

ჯასტინმა კონვერტი გახსნა და წერილის წაკითხვის შემდეგ სულ გაფითრდა. მე წერილი გამოვართვი და მეც ზუსტად იგივე დამემართა. აი ამას ნამდვილად არ მოველოდი...

-ან ჯარში მიწვევენ? - მკითხა გაოგნებულმა ჯასტინმა

-როგორც ჩანს...

ამ ამბის გახმაურების შემდეგ, ასე ვთქვათ „გამოსვლები" დაიწყო. ფანებს არ უნდოდათ რომ ჯასტინი ჯარში წასულიყო(არც მე და არც თავად ჯუსოს), მაგრამ რას ვიზამდით ამას გვერდს ვერ ავუვლიდით.

ამ ყოველევედან ზუსტად ერთ თვეში მე, პეტიმ, დრეკიმ, ემამ, სემიმ და უამრავმა ფანმა ჯუსო გავაცილეთ. სამან წავიდოდა მაკოცა... დასამშვიდობებლად მაკოცა

მაშინ მეგონა რომ ეს კოცნა კიდევ ერთხელ გამეორდებოდა, მაგრამ მწარედ შევცდი. ეს იყო ჩემი, ჩვენი ბოლო დასამშვიდობებელი კოცნა.

ჯუსოსგან წერილებს სისტემატიურად ვღებულობდი, ზოგჯერ მირეკავდა კიდეც. მაგრამ ერთხელ არც დაურეკია და არც მოუწერია. ასე გაგრძელდა ორი კვირა. ერთხელ ემა მოვოდა ჩემთან. იმ დღეს ბევრი ვილაპარაკეთ, ძალიან კარგი დღე იყო(მე ასე მეგონა), ვერ ვიტყვი კარგად გავერთეთქო, იმიტომ რომ ჩემი გულო ჯუსოსთან იყო და ფიქრობდა, თუ უჭირდა მას რამე. აი ეს იყო ჩემი მთელი დღის საფიქრალი. უცებ კარზე ზარის გმა გავიგე. კარი გავაღე და ოფიცერი დავინახე

ძალიან შემეშნდა ნუთუ ცუდი ამბავი აქ. მისი სიტყები არ მასმოდა. თვალები დამებინდა. თვალწინ ჯუსოს სახე დამიდგა და მისი ხმა ჩამესმა: „მიყვარხარ". ძალიან ცუდად გავხდი. ოფიცერი რაღაცას ლაპარაკობდა მერე კი წავიდა. მე დაშოკილი ვიდექი. კარები ძლივს დავკეტე, იატაკზე დავჯექი და ტირილი დავიწყე

ძალიან ცუდად გავხდი. კიდევ ვერ ვიჯერებდი რომ ეს ყველაფერი ჩემს თავს ხდებოდა. ამ დროს ემა გამოვიდა

-რა ხდება ან? ხომ კარგად ხარ

-ის ის ემ დაიღპა.... - და ტირილი უფრო ამივარდა

-ვინ ვინ ვინ დაიღუპა? რას ამბობ ან?

-ჩემი ჯუ ჯუსო აღარ არ - ამის თქმაზე ემას თვალზე ცრემლები მოადგა

-ემ მე მას ვეღარ ვნახავ... გთხოვ მითხარი რომ ეს ყველაფერი ტყუილია და მეტი არავერო.... გთხოვ მითხარი რომ ჯუსო სადააცა ჩამოვა

გთხოვ გთხოვ მითხარი... გთხოვ.... - ემა კი მდუმარედ იდგა და ტიროდა. არაფერს არ მეუბნებოდა. ხოლოდ ტიროდა... მხოლოდ ტიროდა... მთელი დღე ვტიროდი. მხოლოდ ვტიროდი და მეტი არაფერი. მერე გადავწყვიტე რომ შხაპი მიმეღო(ცოტას დავმშვიდდებოდი), მაგრამ....

---

ვხვდებოდი რომ ვეღარ გადავრჩებოდი. ძალიან ცუდად ვიყავი. უკვე გრძნობა დაკარგული მქონდა. ვხედავდი ექიმებს რომლებიც ჩემს გადარჩენას ცდილობდნენ, მაგრამ მე არ მინდოდა რომ მეცოცხლა. არ მინდოდა ჯასტინის გარეშე ცხოვრება. აღარ მინდოდა.... ვხედავდი იქვე მდგომ ემას რომელიც მთელი გულით ტიროდა. უცებ კარები გაიღო და

ჯასტინის დანახვამ ძალა შემმატა და ბრძოლის უნარი დამიბრუნა. უცებ შვება ვიგრძენი. მეგონა რომ გადავრჩი და ჯუსოს დავუძახე. მაგრამ მას არ გაუგონია. ის ტიროდა. მე კი ვეძახდი, მაგრამ უშედეგოდ.... აი სწორედ მაშინ მივხვდი რომ კი არ გადავრჩი არამედ....