ვისადილეთ..სადილის დროს ხმა არავის ამოგვიღია..
ფერი ზევით ავიდა..მეც უკან გავყევი..
-მემგონი ბარგის ამოლაგების დროა..
-არა.. უნდა წავიდე.. უხერხულია.. თან სულ ცოოტახნისწინ გაგიცანი და შენტან ვიცხოვროო? არა და არა.. ნინასთან უნდა წავიდე..
მე აღარ შევპასუხებივარ.. რადგან მივხვდი რომ მაინც წავიდოდა..
ფერის წიგნი
ნინასთან ჯასტინმა მიმიყვანა..
-ფერ რა მოხდა?
-სახლიდან წამოვედი...
-რაა?
-ო მომბეზრდა მამაჩემმის კაპრიზებუს შესრუულება..მეტი წასასვლელი არსად მაქვს და შემიფარებ?
-ასეთ უაზრო კიტხვას როგორ მისვამ? შემო ..
სახლში შევედი...
იმ ღამეს არც ისე კარგად მეძინა..
დილით ადრე ავდექი შხაპი მივიღე და გამოვიცვალე..
შემდეგ ვისაუზმე..
-ნინა წავედი მე კოლეჯში..
-მე მეგონა დღეს უნდა დაგესვენა
-არა ჯობს წავიდე..არ მინდა რამე გამოვტოვო,ეს ხომ ბოლო წელიაა?
-მართალი ხარ!.. გამოვიცვლი და ჩამოვალ..
ორივე მზად ვიყავით.. გარეთ გავედიტ..
სახლის წინ მანქანა იდგა. ძალიან მაგარი თან .. მანქანიდან ჯასტინი გადმოვიდა..
-სწორ დროზე მოვედი
-მართალი ხარ..
ნინა პირდაპი მანქანაში ჩახტა..
ცოტახანი გაშტერებული ვიდექი.. ძალიან გამაკვირვა რარაცამ და რამ? ასე არეული არასოდეს ვყოფილვარ..
-მოდიხარ?
-კი
მე წინ დავჯექი ჯასტინის გვერდით..
კოლეჯში მივედით..
კარები ჯასტინმა გამიღო..
არეული ვიყავი ნამდვილად არეული.. რადგან ჯასტინს უფლება მივეცი ჩემტვის წელზე ხელი შემოეხვია..სანამ კლასში შევიდოდით მანამ ასე ვიყავით..
ჩვენი დანავა კი ყველას ძალიან უკვირდა..
-ფერ მოდი აქ..
ნინამ გვერდით გამიყვანა
-რაა ხდება შენს და ჯასტინს შორის?
-არაფერი
-აბა ეს ხელი რას ნიშნავდა.. გთხოვ არაფერი დამიმალო მე ხომ შენი მეგობარი ვარ..
-სახლში რო მივალტ მერე ვილაპარაკოტ კარგი?
-კარგი
ამ დროს ლიამმა ჩაგვიარა გვერდით..
ხმა არ გაუცია. გვერდით სხვა გოგო ედგა და ისე მიდიოდნენ..
მე და ნინა ჩვენ-ჩვენ ადგილას დავჯექით..
გაკვეთილები როგორც იქნა დამტავრდა..
-ნინა მე ტბაზე ვაპირებ წასვლას..
-მეც წამოვალ.. სახლში მარტო წასვლა მეზარება..
მე და ნინა ტბაზე წავედით..
ცოტახანი ფეხზე მდგომი ვუყურებდი ამ სილამაზეს..
ჩამოვჯექი და წყლის ზედაპის ვუყურებდი..
ვერ ვხვდებოდი ჩემს გარშემო რა ხდებოდა? რა აირია ამ ორ დღეში? რაღაც მჭირდა! არეული ვიყავი.. ვერ ვალაგებდი ჩემს ფიქრებს და ვერ ვხვდებოდი რა მჭირდა.. რატო მივეცი ჯასტინს უფლება ჩემტვის ხელი მოეხვია? ნამდვილად არ ვიცოდი ამაზე პასუხი.. და აი.. ნუთუ? ნუთუ მე ის შემმიყვარდა.. მაგრამ ერთი ნახვით? ეს ხომ შეუძლებელია.. მე ერთი ნახვიტ შეყვარების არასოდეს მჯეროდა... და ახლა მე თვითონ შემიყვარდა ერთი ნახვით..
ამ ფიქრებში მუზა მომივიდა და ჩანთიდან ფურცელი და ფანქარი ამოვიღე..
ხატვა დავიწყე..
როცა დავამთავრე მხოლოდ მაშინ მივხვდი რომ მომღიმარი ჯასტინი დავხატე.. ეს ხომ წამოუდგენელია..არა მე ხატვა არასოდეს გამომდიოდა ასე კარგად..
დედა! დედა!.. ნეტა ჩემთან იყო .. შენ ხომ დამეხმარებოდი ჩემს ტავს რაც ხდებოდა იმის გარკვევაში...დედა !.. დედა!..
ფიქრობში ვყივიროდი და ვტიორდი..
ცრემლებმა ღაპაღუპით დაიწყეს დენა..
-ფერ რა გჭირს?
-არაფერი .. მიდნა მარტო ყოფნა გთხოვ გადი..
სლუკუნით ვუტხარი და ტირილი განვაგრძე..
ყურადღებას არაფერს ვაქცევდი... ნინამ მემგონი ტელე აირო და სადრაც დარეკა.. ცოტა ხანში მანქანის ბღული გავიგე,მაგრამ მაინც შეუჩერებლად ვტორიდი..
-ფერ ფერ..
ჯასტინის ხმა გავიგე.. მაგრამ მას ვერ ვხედავდი. .თვალები მიბნელდებოდა.. ბოლოს გავითიშე..
ჯასტინის წიგნი
ფერი გაითიშა.. ხელში ავიყვანე.. მანქანაში ჩავჯექი .. მე როგორც ავიყავანე ისევე ჩავჯექი მანქანაში..
საჭესთან მაიკი დაჯდა..
ექიმტან შევიყავნეთ გასასინჯად..
მტელი ნახევარი საათი სინჯავდა ექიმი.. ძალიან გავბრაზდი,რადგან არ მეგონა ამდენი ანი თუ დასჭირდებოდა..
-ექიმო როგორაა ფერი
-ახლა უკეთესად
-რა სჭირს?
-როგორც ჩანს საშინელება გაიხსენა და..
-რაა?
-თქვა რომ დედა ავარიაში მმოყვაო..
-ყველაფერი გასაგებია.. ამ დროს მანქანაში ისიც იჯდა და როცა ამას იხსენებს ყოველტვის ისერიკაში ვარდება..
ძალიან გამიკვირდა ნინას ნათქვამი.. დედას როცა დაკარგავ ეს ხომ საშინელებაა..საწყალი.. ახლა მივხვდი მისი თვალები ყოველტვის სევდიანი რატომაა..
-ცოტახანი დასვენება სჭირდება.. და კარგად იქნება..
ფეირ საავადმყოფოდან ნინასთან წავიყვანეთ..
