დღესაც სკოლის შემდეგ ჯასტინს შევხვდი .მოწყენილი სახე ქონდა. მივხვდი რომ რაღაცაში იყო საქმე. მითხრა რომ ის უკან უნდა დაბრუნებულიყო.ამის თკმისას თითქოს მთელი სამყარო დატრიალდა.ყურებს არ დავუჯერე.ვერ ვიჯერებდი რომ ის მიდიოდა და მტოვებდა. ცრემლები წამომივიდა
რატომღაც გული დამწყდა მაგრამ რატომ არ ვიცი. მე ხომ ისედაც ვიცოოდი რომ ეს დღე მოვიდოდა?ამ სიტყვების მეშინოდა ყველაზე მეტად .ვიცოდი რომ ოდესმე ის მე დამტოვებდა. და არავინ იცის სამუდამოდ და დროებით. ამ სიტყვების თქმის შემდეგ სუნთქვა შემეკვრა და თვალებში დამიბნელდა. ჯასტინი შეშინდა და დამაჯინა მაგრამ მივხვდი რომ ცუდად ვიქცეოდი.
მაგრამ მე ერთი რამ მაინც მამშვიდებდა. მაწყნარებდა ის რომ ჯასტინს კიდევ ვნახავდი.ის დამპირდა ხო ხო დამპირდა რომ კიდევ ჩამოვიდოდა საქართველოში და იმდენ ხანს გაჩერდებოდა რამდენსაც შეძლებდა.ამის გაგონებაზე ცოტა დამშვიდდი და გამეღიმა კიდეც
ჯასტინმა მთხოვა რომ ბარგის ჩალაგებაში დავხმარებოდი.და ასეც მოვიქეცი. ყველაფერი გავამზადეთ და აეროპორტში წავედით. საბედნიეროდ 2 სათი ლოდინი მოგვიხდა დდა მე ეს ძალიან მახარებდა. ახლა ყოველი წამი და წუთი ჩემთვის მნიშვნელოვანი გახდა და არ მინდოდა ამ 2 სააათის უაზროდ გატარება ამიტომაც სკამზე დავჯექით ორივენი და მე მას თავი გულზე დავადე. მესმოდა მისი გულის ცემა და ასე მეგონა რო ჩემზე ბედნიერი არავინ იყო...
ბავშვებო დღეს უკვ 2 თავი დავდე და ამიტომ მეტი დიდი ვერ მოვახერხე.თან ძალიან დაღლილი ვარ ამიტომ მაპატიეთ.მიყვარხართ ძალიან
