მთავარი
რეგისტრაცია
შესვლა


საიტის მენიუ

გამოკითხვა 1
მოგწონთ ახალი დიზაინი?
სულ პასუხი: 88

გამოკითხვა 2
რამდენი წლის ხართ ? ♥
სულ პასუხი: 1625

გამოკითხვა 3
საიდან გაიგეთ ჩვენი საიტი ?
სულ პასუხი: 1118

  
მთავარი » 2013 » აპრილი » 29 » Love?! It's A Big Shit, What I'm Scared For So Stay Away From Me, I Love Making PeopLe Cry![21]
7:46 PM
Love?! It's A Big Shit, What I'm Scared For So Stay Away From Me, I Love Making PeopLe Cry![21]
......

Love?! It's A Big Shit, 
What I'm Scared For So Stay Away From Me, 
I Love Making PeopLe Cry!
[21]

 

   



 

......
 
წინა თავი:

 
ბოდიშით ბავშვებო რომ ვერ ვდებდი, ვეცდები მალ-მალე დავდო! 
მიყვარხართ!
 

 

Love?! It's A Big Shit, 
What I'm Scared For So Stay Away From Me, 
I Love Making PeopLe Cry!
[21]



- ნუ გეშინია! ჯასტინს არაფერი სჭირს! მაგრამ კარგი იქნება თუ დაეხმარები!
- მე რაში უნდა დავეხმარო? თან გუშინ შევთანხმდით რაღაცაზე და... მოკლედ მე თავი დამანებეთ! - აშკარა იყო ტყუილს ვამბობდი, მაგრამ არავინ შემკამათებია.
ფრედომ უმკმაყოფლიოდ გამომხედა და მეორე სართულზე ავიდა.
არ ვიცოდი რა ხდებოდა, მაგრამ მიხაროდა რომ ჯასტინი კარგად იყო... თუმცა არც ისე კარგად, რადგან რაღაცის ან ვიღაცის გამო ნერვიულობს.
მიზეზის კიდევ ერთხელ კითხვა მაშინებდა, რომელიმე მაინც გამახსენებდა იმ სიტყვებს რომელიც რამდნიმე წამის წინ ვთქვი და კითხვაზე პასუხი ისევ უცნობი დარჩება ჩემთვის.
ჩემთვის მოვკალათდი და ფირქებში გადავეშვი, რა არ მიტრიალებდა თავში, არ ვიცოდი რაზე უნდა მეფიქრა სერიოზულად და რა უნდა დამევწიყებინა დროებით.
რა იყო უბრალოდ ოცნება და რა რეალობა, თუმცა ახლა ამ ჯერად ჩემთვის ოცნება ბევრად უფრო რეალური იყო... როგორ შეიძლება ცოხვრებაში ამდენი ცუდი რამ მოხდეს?! ოცნებაში კი არც ცუდზე ვამბობ უარს, რომელიც კარგად მთავრდება ძირითად შემთხვევაში.
კარგი კი რა მოხდა? მე პირადად არ ამხსენებდა რამე დღემდე დარჩენელიყოს ჩემს გულში.
რამდენიმ ბავშვობის მოგონება, რომელიც ძირითადად მამაჩემს უკავშირდება და შეიძლება გასაკვირიც იყოს,  მაგრამ ჯასტინი! ახლა არც ერთი არ არის ჩემს გვედით, მამა მითუმეტეს... რაც შეეხება ჯასტინს კი, არ ვიცი ეს უბრალოდ შეცდომაა თუ ამას ჰქვია ნამდვილი სიყვარული... მაგრამ ისევე ძლიერად მინა მისი დავიწყება, როგორც მის გვერდით ყოფნა!
დრო ჩქარა გადიოდა და ყველას სახეზე სიევ დაბრუნდა ღიმილი, ფრედო მალევე ჩამოვიდა უიმედო სახით.
მაგრამ მალევე ყველას გადაავწყდა ჯასტინი, ან უბრალოდ ცდილობდნენ ასე მოქცეულიყვნენ.
მე პირადად ნამდვილად მახსოვდა, მაგრამ რაზე უნდა მენერვიულა ხომ არც ვიცოდი?!
მეორე სართულზე უბრალოდ ვიყავი ასული, არც ვფიქრობდი მასზე ამ ჯერად.
მომღიმარე სახით დავდოდი და პირველი სართულიდან მყვირალი რაიანის უაზრო შეკითხვებს ყვირილით ვპასუხობდი.
ჯასტინის ოთახის კარებს ჩქარა ჩავუარე, მაგრამ მაინც მოვასწარი მისი დანახვა. უცებ გავშეშდი, კარი ოდნავ იყო ღია თუმცა ორივე ვხედავდით ერთამენთს.
მისი სახე არაფრის მეტყველი იყო, თუმცა კარგის არაფრის მთქმელი.
დაუფიქრებლად წავედი მისი ოთახისკენ და კარი ოდნავ შევაღე, თვალი ამაყოლა და მზერა ჩემს სახეზე შეაჩერა.
არ ვუფიქრდებოდი რას ვაკეთებდი და არც ვიცოდი, უბრლაოდ დროებით ყველაფერი გულს გადავეცი, წინააღმდეგობა მისი სურვილისთვის არ გამიწევია.
კარი ჩუმათ მივხურე და მისგვერდით ჩამოვჯექი.
- არავინ მეუბნება რა ხდება... - ჩუმათ ვთქვი, მეც მასსავით წინა კედელს ვუყურებდი.
- ეს მათთვის არაფერია და ამიტომ... - ცოტახანში თვქა და წელში გასწორდა.
- იქნებ მე დაგეხმარო? - გაუბედავად და ყოყმანით ვთქვი.
ჩაიცინა და ნელა გამომხედა.
- მე არავინ ვარ შენთვის, შენ არავინ ხარ ჩემთვის! - გამახენა ჩემი ნათქვამი.
- ხო, მაგრამ... ხანდახან არავინ ყველაფერში გვეხმარება, მაგალითად ის არავინ, რომელსაც მაშინ ელაპარაკები როცა მარტო ხარ, რომელიც მუდმივად ჭკუას გარიგებს... სინამდვილეში ისიც შენ ხარ, მარამ ამავდორულად არავინ არ არის! - ოდნავ გავუღიმე.
თავი ოდანავ დამიქნია თანქმობის ნიშნად და თავი დახარა, ისევ მოიხარა წელში და თითქოს დაფიქრდა როგორ უნდა ეთქვა.
- little princess...she's dead! - თავდახრილმა მითხრა თითქმის ჩურულით და ისიც სულ ძალით ამოსული ხმით.
შეშინებულმა რა აღარ ვიფიქრე, ალბათ აღელვება სახეზეც დამეტყო, ყველაფერი ამერია.
- ვინ მოკვდა?.. - მეც ასეთივე ჩუმი ხმით ვკითხე, ამავდორულად აკანკალებებლუ და ოასუხით შეშინებული რომელიც ჯერ სულაც არ ვიცოდი.  ცოტახანში გამომხედა, პასუხს არ მეუბნებოდა მაგრამ ვხვდებოდი, რომ უნდოდა ეთქვა.
- little belieber... დღეს... განუკურნებელი დაავადეით! - ცალ-ცალკე ძლივს თქვა.
თავიდან მომეშვა, რომ ვინმე ახლობელს არ ეხებოდა.
მაგრამ ყველაფრისდამიუხედავად, მიუხედავად იმია, რომ საერთოდაც არ ვუყვარვარ და არც ვუყვარდი მის ფანებს საშინელად ცუდად გავხი. მალევე მიაყოლა ჯასტინმა შენ ნამდვილად არ უნდა ინერვიულო, დიდად არ ყვარებიხარო... არ ვიცი რატომ, მაგრამ არც ამან შეცვალა ჩემში რამე.
არ ვიცი რა უფრო მადარდება, ის რომ პატარა გოგონა, რომელზეც ჯასტინი მთელი საათი მიყვებოდა თუ ის რომ ჯასტინი ასე ცუდად იყო.
დაიწყო და ყველაფერი მომიყვა რაც მის შესახებ მხოლოდ დღეს გაიგო, დღეს ნახა პირველად და დღესვე ნახა ყველამ უკანასკნელად.
მისგან განსხვავებით ცრემლების შეკავება ჩემთვის შეუძლებელი იყო,  ალბათ ჯასტინისთვის ჩემი შინაგანი სამყარო ახლა ისეთივე გამჭივალე იყო როგორიც ჩემს სახეზე მოსრიალე ცრემლები.
შემდეგ ისევ სიჩუმე ჩამოვარდა, კიდევ დიდხანს დავრჩებოდი, რომ არა რაიანი რომელიც ბოლო ხმაზე ყვიროდა ჩემს სახელს.
მალევე უნდა დავბრუნებულიყავი, როგორც შევპირდი, მაგრამ საღამომდე დანარჩენებთან ერთად ქუჩაში დავხეტიალობდი.
ვიღიმოდი, მაგრამ ისევ და ისევ ძალით!
არ მინდოდა ვინმეს ახლა ჩემი უხასიათობა შეემჩნია, თუმცა დარწმუნებული ვარ ყველასათვაის ნათელი იყო ყვეალფერი.
რამდენჯერ დავხარე თავი იმისათვის, რომ ჩემი ცრემლი არავის შეემჩნია, რამდენჯერ ვცადე გულით გაღიმება მარგამ ყველგან უცებ ჯასტინს ვხედავდი და მისი ნაღვლიანი თვალები მეც ასევე მანაღვლიანებდა.
უკვე ბნელოდა, მთელი დღის ხეტიალიშ შემდეგ დაღლილები ერთმანეთს ვეწექით.
წმაიერად ჩამოვარდა სიჩუმე და მხოლოდ ჩევნი, ყველას გახშირებული სუნთქვა ისმოდა.
მემგონი ახლა მხოლოდ მე ვიყვაი იმსი ხასიათზე, რომ კიდევ ბევრი მევლო, არა მერბინა და აქაურობას მოვშორებულიყავი!
მაგრამ დილით თავისუფლებით განებივრებული გული ისევ ზევითა სართულისკენ მიიწევდა, სადაც იცოდა ჯასტინი თავი ოთახში ჩაკეტილი დახვდებოდა.
არ მინდოდა ვინმეს კომენატი გაეკეთებინა ჩემს ზევით ასვლაზე, რადგან ვიცოდი ყველას მხოლოდ ერთ რამეს იფიქრებდა! ამიტომ მათ სრულ "გათიშვას" დაველოდე და შემდეგ ჩუმათ ავედი მეროე სართულზე.
ჯასტინის ოთახში შევედი, თუცმა იქ არ დამხვდა.
რამდენიმე წამი გაუნძრევლად ვიდექი, შემდეგ კი უკან უნდა შემოვბრუნენებულიყავი, რომ ვიღაცას დავეჯახე.
არ გამკვირვებია მისი დანახვა, ჯასტინის გარდა სხვას ვინ უნდა ყოფილიყო?..
- როგორ ხარ? - მხრები აიჩეჩა, პასუხი არ გაუცია.
გვერდი ამიარა და საწოლზე წამოწვა.
კარი მივხურე და მეც საწოლზე დავჯექი.
- ასეთი სახე ნუ გაქვს რა... არ მითხრა ჩემი არ გესმისო! მესმის! მაგრამ მაინც ეცადე, რომ კარგ ხასიათზე იყო! - სწრაფად მივაყოლე ერთამნეთს, როცა შევატყვე რომ ჯასტინს რაღაცის თქმა უნდოდა.
გაეცინა და თვალებით ქვევით ჩაიხედა.
- ერთი რაღაც რომ გთხოვო შემისრულებ? მაშინ კარგ ხასიათზე დავდგები... - ნელა ამომხედა.
- რა? 
- Stay my friend... 
- just friends? or friends with benefits? - წარბი ავუწიე, ისე სწრაფად ვუთხარი, თითქოს პასუხი დიდი ხნის მომზადებული მქონდა და ველოდი, როდის მეტყოდა ამას.
- უბრალოდ მეოგბარი... - გაიცინა.
- მაპტიე, მაგრამ ვერ გენდობი... დღეს კი აქ იმიტომ ვარ, რომ უბრალოდ გჭირდებოდა ადამიანი რომელიც მოგისმენდა, სინამდვილეში კი არავინ! - სულ სხვას ვფიქრობდი და სულ სვხას ვამბობდი, თუმცა ისიც ვიცოდი ამ ვითომდა მეოგბრობას რა მოჰყვებოდა, ისიც ვიცოდი რომ თუ მისი მეგობარი გავხდებოდი უფრო ვერ დავივიწყებდი და მეგობრობა სულაც არ მინდა!
- კარგი... - კიდევ ერთხელ ჩაიცინა.
თავი დამნაშავე ბავშვივით დავხარე და ველოდებოდი როდის დაარღვევდა ჯასტინი ამ საშინელ უხერხულობას, რომელსაც დუმილი ჰქმნიდა.
- მაინც არ მესმის რა გინდა... - წამოჯდა და ჩემთან ახლოს დაჯდა.
- რა უნდა მინდოდეს... - მხრები ავიჩეჩე და მას შევხედე.
- არ ვიცი, აქ რატომ ხარ?
- შენი შეყვარებული გაიქცა შენი თავი არ აქვს და ვიღაცამ ხომ უნდა გამოგაკეთოს, რომ ჯინა არ დაკარგო? - ყალბად გავუღიმე.
- სულელი ხარ! - გაიცინა. - არ მოგბეზრდა ყალბი ღიმილი? - სახე მოღუშა.
- სულაც არ არის ყალბი!
- მაშინ მართლა გაიღიმე! - ჩემსკენ მოიწია.
- რა გინდა ჯასტინ?! - უკმაყოფილოდ ვკითხე.
- გართობის გახსიათზე მოვედი!
- ხო ოღონდ მოდი სხვა გასართობი იპოვნე!
- your smile is so fake... barbie is jealous of you! that's not right! you should smile like a monkey with new banana! - მხიაურლად წამოიძახა.
მის ნათქვამზე გამეცინა.
- აი ასე! - ბოლოს დაამატა.
სახეზე ღიმილი არ შეორდებოდა და მიყურებდა ისე, თითქოს აქ მე სულაც არ ვყოფილიყავი ჩემს ადგილას უზარმაზარი და ულამაზესი ხედი იშლებოდა.
თავი ოდნავ გვერდიდ გადავწიე და მეც გავუღიმე.
- ყველაფერი კარგად იცი და მაინც ცდილობ მეც მომატყუო და თავიც მოიტყუო! - ჩუმათ მითხრა და სახიდან თმა გადამიწია.
- არ ვიცი რამდენად ვიტყუები და რას ვცდილობ, მაგრამ ამ ჯერად ჩემთვის მთავარი შედეგია და არა ის რასაც ახლა ვაკეთებ. - მის თვალებში დაკარგულმა ვუთხარი.
- დრო გადის... ცხოვრება კი დღეს კიდევ ერთხელ მიმტკიცებს იმას, რომ ძალიან მოკლეა! - მის სახეზე ღიმილი გაქრა.
- უნდ წავიდე... - ცოტახანში წამოვდექი.
- სად? - თვითონაც წამოდგა და ჩემს წინ დადგა.
- სადმე მშვიდ აადგილას... მარტო მინდა ყოფნა...
- არ გირჩევდი, აქ უკეთესად იქნები... ჩემთან! არა? მე ვეცდები შენი ცრემლების გაჩერებას, როცა მარტო იქნები კი მათ მარტო ვერ შეაჩერებ!.. 
არაფერი მითქვმას და შეიძლება ჯასტინმა ეს თანხმობადაც ჩათვალა, მაგრამ ეს თანხმობა არ იყო.
ხელები მომხვია და გულში ჩამიკრა, მისგან წამიერად უზარმაზარი სითბო ვიგრძენი.
ჟრუანტელმა დამიარა, ყველაფერი ამერია როგორც ყოველთვის მისი შეხებისას.
ცოტახანში მეც მოვხვიე ხელები და თავი მხარზე დავადე.
ჩემთვის სწორედ ეს იყო ბედნეირება და ყვეალფერი რაც მე მჭირდებოდა.
მაგრამ სადღაც ისევ იყო ჩემში შემორჩენილი ძველი, ეგოისტი ორდი და არ მაძლევდა უფრლბას ჯასტინითვის ყვეალფერი ეთქვა.
მისით შეშინებული თვალები კი ჯასტინს ჩუმათ ეუბნებოდნენ ყველაფერს.
უფროდაუფრო ძლიერად მეხვეოდა და უფროდაუფრო მინდოდა ყველაფერი ასე დარჩენილიყო სამუდამოდ, სწორედ ასე როგორც ამ წამს, მე და ის და სხვა არაფერი!
- გთხოვ გამიშვი! - ჩუმათ ვუთხარი. ვთხოვდი გაშვებას, მაგრამ მეც ძლიერად ვუჭერდი ხელებს, რომ ჩემი ნათვქამისთვის არ დაეკერებინა.
- ეს არც შენ გინდა და არც მე! - მკაცრად მითხრა.
- მაგრამ ცუდათ ვარ! 
მეგონა მიშვებდა, მაგრამ უბრალოდ სახე გამასწორებინა და თვალებში ჩამხედა.
- მატყუარა! - გამიღიმა და შუბლზე მაკოცა. - babe, don't be afraid, i have loved you for thousand yeras, i'll love you for thousand more! - გამიღიმა და ხელი გამიშვა. 
სწრაფად მოვშორდი და ოთახიდან გამოვედი.
მარია და იზაბელი მე გამომყვნენ და სახლში დავბრუნდით, მარიასთან.
გზაში არაფერს ვამბობდი, მაგრამ ბოლოს მაინც ყველაფრი მომაყოლეს.
- რათქმაუნდა ისევ მიყვარს! მაგრამ არ ინდა! არ მინდა რომ მიყვრადეს! არ მინდა კიდევ ერთხელ მეტკინოს გული!  - ტირილით ვთქვი და თავი ბალიშში ჩავრგე.
- ოდრი! მორჩი! - მომეხვია მარია.
- რა დავაშავე ასეთი?! აღარ მინდა! მარტო ეს ადმაინი უნდა მიყვარდეს მთელი ცოვრება?! არ მიდნა!
- ნუ ლაპრაკობ სისულელეებს! - გაიცინა იზაბელმა.
- არ არის სასაცილო! - გაბრაზებულმა წამოვწიე თავი.
- everything is going to be ok in the end! - გამიღიმა იზაბელმა და ცრმელები მომწმინდა.
დღეები უაზროდ გადიოდა.
არაფერი არ ხდებოდა ისეთ, რაიანთან და ჩაზთან შეგნებულად არ მივდიოდი და სანამ მათთან ერთად გავისეირნებდი კარგად ვარკვევდი სად იყო ამ დროს ჯასტინი!
არ მინდოდა მისი ნახვა!
ტაილერთან კიევ რამდჯერმე შევიპარე ჩუმათ, მოვუყევი ყველაფერი... ის კი ისევ ისე ჩუმათ, უგონოდ იწვა.
ხვალინდელი დღისთვის არაფერი დამიგეგმავს, სიმართლე გითხრათ არც მიყვარს ეს დღე! 
რატომ უნდა მიყვარდეს დაბადებისდღე? უბრალოდ არ მესმის! როგორ მინდა სამუდამოს პატარა ბავშვი ვიყო რომელსაც ჯერა ყვეალფერის, საოცრებების! რომელსაც უნდა რომ იყოს დიდი, მაგრამ სინამდვილეში გულის სიღრმეში ხვდება რომ სულაც არ არის "დიდობა" კარგი!
სწორედ ეს დაბადებისდღე, წლები, საათები, წამები და სხვა... ესენი გვცვლიან და ხშირად სულაც არა კარგისკენ.
ამ დღეს არც სირპრიზები არ მიყვარს და არც ყოველ წუთას მოლოცვები, რომელიც მხოლოდ მოვალეობის მოხდის მიზნით ესმის ჩემს ყურებს!
ოთახის კარი ჩავკეტე რომ 12 საათზე არავის გავეღვიძებინე, მობილური გამოვრთე, ფანჯარაც ჩავკეტე და ადრე დავწექი დასაძინებლად.
ჩემდა გასაკვირად მალევე ჩამეძინა.
მშვენიერი დღე გათენდა, მზე ანათებდა.
წამოვდექი და აბაზანაში შევედი.
მოვწესრიგდი და ამ ჯერად ნამდვილად წავედი იმ უცნობ იუბილართან!

სახლიდან ჩუმათ გამოვედი, ახლა არავის თავი არ მქონდა.

 
ეს თავი Irinka✘- ს <3
მიყვარხარ და მადლობა რომ კითხულობ ჩემს მოთხრობას ! <3

დააკომენტარეთ :*)
მიყვარხართ!
კატეგორია: ♥ BooK ☆ | ნანახია: 966 | დაამატა: PrettyBoySwag | რეიტინგი: 5.0/1
სულ კომენტარები: 151 2 »
2013-04-30 Spam
vaiimee avalanna gamaxsendaa kinagam vitiree sad dzaalian kargiiyooo male gaagrdzzeelee dasherigdnen male tor edavitaanje
biggrin