მთავარი
რეგისტრაცია
შესვლა


საიტის მენიუ

გამოკითხვა 1
მოგწონთ ახალი დიზაინი?
სულ პასუხი: 88

გამოკითხვა 2
რამდენი წლის ხართ ? ♥
სულ პასუხი: 1625

გამოკითხვა 3
საიდან გაიგეთ ჩვენი საიტი ?
სულ პასუხი: 1118

  
მთავარი » 2013 » აპრილი » 28 » Love?! It's A Big Shit, What I'm Scared For So Stay Away From Me, I Love Making PeopLe Cry![20]
10:59 PM
Love?! It's A Big Shit, What I'm Scared For So Stay Away From Me, I Love Making PeopLe Cry![20]

......



Love?! It's A Big Shit, 

what i'm scared for So Stay Away From Me,

I Love Making PeopLe cry!

[20]

 


......



......

 
წინა თავი:


Love?! It's A Big Shit, 

what i'm scared for So Stay Away From Me,

I Love Making PeopLe cry!

[20]


მე კი უკვე შიშისაგან გული მქონდა აჩქარებული და სუნთქვა გახშირებული.

- Stop Doing That! - როგორც იქნა მისი ხელებიდან თავი დავაღწიე, თუმცა წასასვლელი არასად მქონდა ისევ ის იდგა ჩემს წინ.  ჩაიცინა და ისეთი სახით შემომხედა თჲთქოს მეკითხებოდა, მართლა არ გინდა თუ უბრალოდ ხუმრობო.

თავი გავუქნიე და ვცადე ნაბიჯი გადამედგა, მაგრამ მან შემაჩერა და ამ ჯერად უფრო ახლოს მოვიდა.

შეიძლება წინააღმდეგობა გამეწია, ოთახში ის რომ არ შემოსულიყო.

ადგილზე გაქვავებულმა თვალი მასზე შევაჩერე, ჯასტინიც გაუნძრევლად იდგა.

კისერში ნაზად მაკოცა ამ ბიჭმა, თვალები უნებურად დამეხუჭა თუმცა არა იმიტომ, რომ ეს მესიამოვნა, საშინელმა გრძნობამ დამიარა რომელიც ზიზღს იწვევდა მის მიმართ.

თვალები ნელა გავახილე და ისევ ჯასტინს შევხედე,  მწარედ ამავდროულად დამცინავად ჩაიცინა და ოთახიდან გავიდა შემდეგ კი კარი მიაჯახუნა.

მხოლოდ იმიტომ არ გავუწიე ახლა ამ ბიჭს წინააღმდეგობა, რომ მინდოდა ჯასტინი მიმხვდარიყო არც ჩემთვის იყო ის ერთადერთი, მაგრამ შაკუთარ თავს ამით ნამდვილად ვერ მოვატყუებდი.

კარის დაჯეტვისთანავე ხელი ვკარი ამ ბიჭს და ოთახიდან მალევე გამოვედი.

არ მაინტერესებდა ახლა არავინ, მინდოდა მარტო ყოდნა და სხვა არაფერი.

დღევანდელი დღე, სრულიად ფუჭი და არაფრის მომცემი იყო ჩემს ცოხვრებაში!

კიდევ ერთი დუმილით მოცული საღამო გავატარე სანაპიროზე, სევდიანი თვალებით და უკმაყოფილო, ჩამოშვებული ტუჩის ბოლოებით.

ვერაფერზე ვდარდობდი, არავინ მანაღვლებდა და მათ შორის არც ჯასტინი! მაგრამ რაღაც ძალიან მტეკნდა გულს, რასაც ვერ ვხვდებოდი თუმცა მის გამო, ამ იდუმალი ტკივილის გამო არც ცრემლები დამალულან.

დილით ძილი მომერია და ამიტომაც სახლში დავბრუნდი, არ მინდოდა მარიას მშობლები გამეღვიძებინა ჩუმათ შევედი ჩემს ოთახში და მაშინვე ჩამეძინა.

ოთახში მზე უკვე კარგად ანათებდა და ქუჩიდან ხმაური ისმოდა, მაგრამ ამას არ გავუღვიძებივრ.

ოთახში თავისი ბოხი ხმით მომღერალი რაიანი შემოვიდა, თავიდან მეგონა სიმზარში ვხედავდი თუმცა როცა საწოლიდან ერთი ხელის დადებით გადმომაგდო მაშინვე გამოვფხიზლდი.

- What's up babe? - მხიარულად იკითხა და საწოლზე წამოწვა.

- მეძინა, მაგრამ რავი... შეგეძლო ისეც გაგაეღვიძებინე! - წამოვდექი და ამ ჯერად მე ვკარი ხელი რომ ჩაწეულიყო.

ოდნავ მიიწია და მეც გვერდით მივუწექი.

- ისე გუშინ სად გაქრი? - ცოტახანში მკითხა, თან ჩუმათ ღიღინებდა.

- სახლში წამოვედი...

- არა, სახლში არ მოსულხარ! - წარბები აწია.

- ხო, ჯერ ცოტა გავისეირნე და მერე წამოვედი... - გავუღიმე.

არაფერი უკითხავს, მიხვდა არ ვატტუებდი და თავი დამანება.

ახლა მასაც ჩაეძინა და ამ ჯერად ორივე ფრედომ გაგვაღვიძა.

დიდად გართობის ხასიათზე არ ვიყავი, მაგრამ ფრედომ ფართის მოწყობა გადაწყვიტა, ყველანი უხმოდ დაეთანხმნენ მე კი გათიშული არაფერში არ ვიღებდი მონაწილეობას, უბრალოდ აქეთ-იქით დავყვებოდი ხან ვის და ხან ვის.

სასმელს არ მივკარებივარ და საერთოდ ვცდილობდი ყველას მოვშორებოდი, მაგრამ სახლში თავისუფალი და ჩუმი ადგილი არ იყო.

მუსიკის ხმა თავს შაინელად მატკიებდა და  წამიერი, ხშირი და ფერადი სინათლე თვალებს მატკივებდა და უფრო ცუდად ვხდებოდი.

ყველაფერი ერთმანეთში მერეოდა, ბოლოდ ერთ ადგილას დავჯექი და თავი ხელებში ჩავრგე.

არაფრის თავი არ მქონდა, არ ვიცი რატომ უბრალოდ ასე გავხდი ცუდად.

საშინელად ვხურდი და შესაბამისად ძალიან მცხელოდა.

თვალების გახელაც არ მინდოდა, ასე უფრო კარგად ვგრძნობდი თავს, თუმცა ამას კარგად ყოფნა არ ერქვა.

- რა მოხდა ოდრი? - ვიღაცამ მხარზე ხელი დამადო და ყურში ჩამყვირა, რომ გამეგონა. თავი ნელა წამოვწიე და მისი დანახვა უფრო არ მესიამოვნა.

- თავი დამანებე ჯასტინ! - როგორც შემეძლო ხმამაღლა ვთქვი და თავი ისევ დავხარე.

ცოტახანი თავი დამანება, შემდეგ ისევ წამომაწევინა თავი და ხელი შუბლზე დამადო.

- მემგონი ჯობს აქედან წახვიდე... სიცხე გაქვს! - ძლივს ვიჭერდი თავს და ძლივს ვახელდი თვალებს.

- არ შემიძლია სიარული... - ცოტახანში ვუთხარი, როცა ბოლოს და ბოლოს გავაანალიზე რა მითხრა.

რამდენიმე წუთში უკვე ვერაფერს ვამჩნევდი, ირგვლივ სიბლენე იყო და მეგონა ოთახში ხალხის მაგივრად ღრუბლები მატულობდა.

ვიღაცამ ხელები ჩამჭიდა და მისკენ ამქაჩა,  ჯასტინის სახეს ალაგ-ალაგ ვხედავდი, თვალები უნებურად მეხუჭებოდა.

წამომაყენა და ხელები მომხვია,  ნაბიჯებს როგორ ვადგამდი არ ვიცი.

ჰაერზე გამოსვლა მესიამოვნა, მაგრამ მალევე კანკალმა ამიტანა.

- ჩემთან წაგიყვან, კარგი? - მისი ხმა თითქოს ძალიან შორიდან ჩამესმა ყურში და მისი გააზრების გარეშე თავი დავუქნიე.

მანქანაში თავი ფანჯარას მივადე და თითქმის ჩამეძინა, მეგონა რამდენიმე დღე გავიდა მაგრამ ეს ყველაფერი სიცხის გამო იყო.

- ვერ ივლი? - თავისთვის ლაპარაკობდა, მაგრამ მე არ ვუსმენდი, ბოლოს ხელში ამიყვანა და ისე შემიყვანა სახლში.

საწაოლზე წამოწოლისას გავახილე თვალები და მშვიდი გარემო მესიამოვნა, მაგრამ გაუჩერებლად ვკანკალებდი.

ოთახში მარტო მე ვიყავი, ჯასტინი მალევე მოვიდა ჩემთვის უკვე გაურკევევლი იყო ირგვლივ რა ხდებოდა თანდათან თვალებს ვეღარ ვახელდი.

მახსოვს რამდენიმე წამალი დამალევინა და მის აქ ყოფნაში ჩამეძინა, შემდეგ კი არ ვიცი.

დილით ყველაფრის გასახსენებლად დრო დამჭირდა, თუმცა არ გამხსენებია, ჯასტინი მომიყვა.

- სიცხე არ გაქვს... - ჩემი მოვლით დაღლილმა თქვა.

- არ წავიდეთ აქედან? -  უხერხულად ვგრძნობდი მასთან თავს და მინდოდა მალე მოვშორებოდი.

ახლა თავს ცუდად არ ვგრძნობდი, მაგრამ თუ ჯასტინს დავუჯერებთ გუშინ ძალიან ცუდად ვიყავი.

უკმაყოფილომ გამომხედა და მანიშნა, რომ ჩამეცვა.

ბავშვები გვწერდნენ სად ხართო, მაგრამ მე ერთმა მესიჯმა მიმიპყრო: - "მაშინ ჯერ ერთმანეთი გავიცნოთ ოდრი,  სამ საათზე შენს სახლთან. იუბილარი!" - რათქამუნდა მივხვდი ვიცნ იყო, უბრალოდ ვერ მივხვდი რატომ უნდა მექთვა უარი და დავთანხმდი.

- ვის წერ? - თვალი შემსკენ გამოაპარა და ცოტა მბრძაბებლური ტონით მკითხა.

რატომ უნდა დამემლა მისთვის? პირიქით უნდა მეთქვა, რომ მიმხვდარიყო რომ დავივიწყე.

- გახოსვ ის ბიჭი, დაბადებისდღეზე რომ ვიყავით... აი იმას, დღეს უნდა შევხვდე.

- მისი სახელიც არ იცი! - დამცინავად გამომხედა.

- მერე რა? სწორედ ამიტომ უნდა ვნახო, რომ გავიცნო!

- ჯერ მასთან იწექი და ახლა უნდა გაიცნო და სახელი გაიგო? ოდრი ტვინი გაანძრიე! - შუბლ შეკრულმა გამომხედა, უკვე გაღიზიანებული ხმით.

- shut up bieber! my phine battery last longer than your relationships! და მე არავისთან არ ვწოლოლვარ, ისე! - მეც უკმაყოფილო სახით გავხედე.

- ხომ იცი, რომ ახლა ვიჩხუბებთ და ამიტომ მოდი გავჩერდეთ... შენ დღეს სახლში იქნები და გამოკეთდები! - ბოლოს მაინც დააყოლა ის რაც მე არ მესმიამოვნა.

- ეს უკვე ჩემი საქმეა! - თვალებით გავხედე.

- გუშინ კვდებოდი ადმაინო და დღეს რომ კარგად ხარ არ ნიშნავს, რომ უკვე მორჩა! ერთხელ მაინც დამიჯერე!

- მადლობა, მაგრამ არ მინდა!

- მოდი მადლობა იმაზე მითხარი, რომ გუშინ აქ წამოგიყვანე და მთელი ღამე გივლიდი და ახლა უბრალოდ დამიჯერე!... - მშვიდად მითხრა.

- მადლობა! მაგრამ არ მინდა, მემგონი უკვე გითხარი! 

- ნათქვამი არ გესმის და აუცილებლად უნდ აგიყვრო თუ რა ვქნა?! - ტონს აუცწია და გაბრაზებულმა შემომხედა, უკვე აღარ უყურებდა გზას.

გაკვირვებულმა გაფართოებული თვალებით გავხედე.

- ბოდიში?! არც უნდა მიყვირო და არც უნდა მითხრა! გითხარი რომ არ მინდა სახლში ყოფნა და მორჩა! - მშვიდად ვუთხარი.

არ ვიცი რა მოუვიდა, საშინლად გამწარდა ჩემთვის თვალი არ მოუშორებია და სანამ ხმას ამოიღებდა მანამდე მანქანამ უცებ ორივე შეგვახტუნა და დარტყმის სუსტი ხმაც ისე ჩაგვსემა თითქოს ვუკლანმა ამოხეთქა.

ჩვენს წინ დაბალი მაქნანა იდგა, გაგვიმართლა რომ ჩქარა არ მივდიოდით.

მართალია ოდნავ დავარტყით და სულ პატარაზე იყო დარტყმული მაგრამ გოგონა რომელიც ამ მანქანიდან გადმოვიდა ბოლო ხმაზე ყვიროდა, ჯასტინი ამშვიდებდა და ახსნებედა ვინ იყო.

პოლიციაში დარეკვის უფლებას არ აძლებდა, მაგრამ მაინც დარეკა!

- უკაცრავად, ასეთი რა მხოდა? მოგცემთ ფულს და გააკეთეთ! არ არის საჭირო პოლიცია, გვეჩქარება! - უმაყოფილოდ ვუთხარი, თუმცა არც ამ ჯერად მოუქცევია ყურადღება.

- არსად არ გვეჩქარება! - უკმაყოფილოდ გამომხედა ჯასტინმა.

- შენ არა, მე კი! - ძალით გავუღიმე.

- არც შენ და არც მე! - ტონს აუწია.

- ჯასტინ თავი დამანებე რა! - ზურგი ვაქციე.

ხელი უხეშად ჭამკიდა და გვერდით გამიყვანა.

- მისმინე ოდრი, მე ასე ვერ გაგიშვებ! არავინ რომა რაფერს გეუბნება არ ნიშნავს, რომ სწორი ხარ! ცუდად ხარ და მეორეც არ მინდა ვიღაც ბიჭთან ერთად იყო რომელიც უკვე ცდილობდა შენს საწოლში ჩაწვენას! 

- თავი ვინ გოგონია?! უბრალოდ თავი დამანებე! - მკაცრად ვუთხარი.

- ხოდა მეც მოკლედ გეუბნები! - მშვიდად დაიწყო და უცებ გაჩუმდა - რომ გეუბნები რომ არ წახვალ-მეთქი, ესეიგი არ წახვალ და მორჩა ყველაფერი! - ბოლო ხმაზე მიყვირა, თვალს არ მაშორებდა.

დარცხვენილი თვალებით აქეთ-იქით ვიხედებოდი და ჩვენზე მოშტერებულ ხალხს ვუყურებდი.

ბოლოს ჯასტინზე გავაჩერე თვალები, მასზე საშინლად გაბრაზებული ვიყავი, ვერ ვიტან ყვირილს მითUმეტეს ასე ყველას თანდასწრებით, ქუჩაში!

- ხმას დაუწიე! - გამწარებულმა ვთქვი. - კარგად იყავი! - რამდენი რამ მინდოდა მეთქვა, მაგრამ უბრალოდ ხელი ჩავიქნიე და წამოვედი.

რამდენჯერმე დამიძახა,  მაგრამ ყურადღება არ მიმიქცევია ტაქსი გავაჩერე და სახლში წამოვედი.

ჯასტინზე გაბრაზებულს აღარავის ნახვა არ მინდოდა, მისი ხმა ისევ ჩამესმოდა და საშინელად მტკენდა გულს.

ცრმელები უნებურად მომადგა და ისიც არ ვიცი რატომ, როცა პირიქით მინდოდა რამე საშინელება გამეკეთებინა მითვის.

არ ვიცი გუშინ რა მეტაკა, მაგრამ ახლა სიცხის არაფერი მეტობოდა.

გაბრაზებული სახლის ეზოში ვიჯექი და გამწარებული ვჯღაპნიდი ჟურნალებს.

არავის ზარს არ ვპასუხობდი და არც არავის ნახვა არ მინდოდა.

უბრალოდ საშინელ ხასიათზე ვიყავი, როგორ მინდოდა ახლა დრო უკან დამებრუნებინა და მისთვის მეც ასევე მეყვირა, მაგრამ ვიცი სინამდვილეში ხმასაც ვერ ამოვიღებდი.

" ნუ იბუტები პატარა ბავშვივით!" - მისგან მსგავს მესიჯებს ვღებულობდი თითქმის ყოველ წუთს, მაგრამ პასუხს არ ვწერდი.

- აუცილებლად აქ უნდა მოვიდე რომ ხმა გამცე? - უკმაყოფლოდ დადგა ჩემს წინ.

უკვე საღამო იყო, გულ აჩქარებული გაშეშებული ვიჯექი და ზედაც არ ვუყურებდი.

მანქანიდან სწრაფად გადმოვიდა და როგორც ჩვევია, ჩემს წინ დაგდა.

წამოვდექი და სახლში შესვლა დავაპირე,  უხეშად მომკიდა ხელი და გამაჩარა.

- იქნებ მომისმინო! - მკაცრად მითხრა.

- ჯასტინ, ერთხელ და სამუდამოდ შევთანხმდეთ იმაზე, რომ შენ ჩემთვის არავინ არ ხარ! საერთოდ არავინ, არც შეყვარებული არც მეგობარი! არც ისე უნდა მოიქცე როგორც დღეს მოიქცეი, ჩემი ძმა ხარ თუ მამა?! არავინ არ ხარ! - ამ ჯერად მე ავუწიე ხმას.

- მეც ვიცი ასე რომ არ უნდა მოვიქცე და ამიტომ ბოდიშის მოსახდელად მოვედი... - დიდი სიამოვნებით მიყვირებდა, მაგრამ თავი შეიკავა და მშვიდად მითხრა.

- კარგი, მაგრამ ახლა წადი... და საერთოდ თავი დამანბე რა... 

- უბრალოდ მითხარი, მე შენთვის ცუდი რამე ვთქვი? - ცოტახანში მითხრა.

- არ მაინტერესებს რა თქვი, უბრალოდ გთხოვ ჯასტინ... წადი! 

გაუნძრევლად იდგა, ჩაფიქრებული ისევე როგორც მე.

რაც არ უნდა მეთქვა მაინც მინდოდა მისი დარჩენა, მაგრამ უბრალოდ უკვე სასაცილოა ჩვენი ასეთი ურთიერთობა!
- კარგი, მაგრამ ეს უბრალოდ... საჩუქარი ბოდიშის ნიშნად... - ხელში ბრტყელი ყუთი მომაწოდა.

ნელა გამოვართვი და თავსაფარი ოდნავ ავხადე, თეთრი კაბა ლამაზად იყო დაკეცილი.

- ეს  ის კაბაა, რომელიც ჩემს გამო გაფუჩჭდა... იმედია გახსოვს... შენი Marc Jacobs- ის კაბა! - იმედიანად გამიღიმა.

თავსაფარი დავაფარე და ჯასტინს თვალებით ავხედე, ყუთი ისევ მივაწოდე და თავი ოდნავ გავაქნიე.

- ჯასტინ, მემგონი ჯობს ეს მე კი არა ჯონას ან ვინმე შენს მეგობარს აჩუქო... თუნდაც შენს რომელიმე ფანს! - გავუღიმე - იმას ვინც შენთვის რაღაცას ნიშნავს! - კარის სახელური ჩამოვწიე და დამშვიდობების ნიშნად გავურიმე.

სახლში ნელა შემოვედი და მას ფანჯრიდან შეუმჩნევლად ვუყურებდი.

ცრმლები მისი წასვლისთანავე გამოჩნდნენ, ოთახში ჩავიკეტე და ასე ხომ პირველად არ ხდება, კიდევ ერთხელ გავატარე ღამე ტირილში და ჯასტინზე ფიქრებში.

დილით კი ისევ იმედიანად განწყობილმა დავტოვე სახლი, ისევ იმ იმედით რომ შემძლო მისი დავიწყება.

რაინთან და ჩაზთან წავედი, ყველანი დაბღვერილი სახეებით დამხვდენენ.

არავინ არაფერს მეუბნებოდა გარდა იმისა, რომ ისეთი არაფერი ხდებოდა.

მეორე სართულიდან ჯინა უკმაყოფილო სახით ჩამოვიდა.

- მე წვაედი, თვქენ მოუარეთ! - ჩანთქას ხელი მოკიდა და სახლიდან გავიდა.

- იზაბელ რა ხდება?! - დავიღალე გაურკვევლობაში ყოფნა.

- ჩვენთვის ისეთი არაფერი, ჯასტინა ეხება... უბრალოდ დღეს საავადმყოფოში იყო და...

- და?! - გული საშინლად ამიჩქარდა, სახეზე ნერვიულობა დამეწყო რაზეც ყველას გაეცინა.

- ნუ გეშინია! ჯასტინს არაფერი სჭირს! მაგრამ კარგი იქნება თუ დაეხმარები!


დააკომენატრეთ:*)

მიყვარხართ! <3


კატეგორია: ♥ BooK ☆ | ნანახია: 785 | დაამატა: PrettyBoySwag | რეიტინგი: 5.0/1
სულ კომენტარები: 171 2 »
2013-05-03 Spam
Dzalian dzalian kargia <3