მთავარი
რეგისტრაცია
შესვლა


საიტის მენიუ

გამოკითხვა 1
მოგწონთ ახალი დიზაინი?
სულ პასუხი: 88

გამოკითხვა 2
რამდენი წლის ხართ ? ♥
სულ პასუხი: 1625

გამოკითხვა 3
საიდან გაიგეთ ჩვენი საიტი ?
სულ პასუხი: 1118

  
მთავარი » 2013 » აპრილი » 17 » Love? It's A Big Shit, What I'm Scared For So Stay Away From Me, I Love Making People Cry![17]
7:28 PM
Love? It's A Big Shit, What I'm Scared For So Stay Away From Me, I Love Making People Cry![17]
......


Love? It's A Big Shit, 
What I'm Scared For So Stay Away From Me,
 I Love Making People Cry!
 [17]
  

......


       
წინა თავი:



Love? It's A Big Shit, 
What I'm Scared For So Stay Away From Me,
 I Love Making People Cry!
 [17]

- ნამდვილად მომკლავს! - დასკვნა გამოვიტანე და გავსწორდი.
- მეც ასე ვფიქრობ! - ჩაიცინა.

მისმა ხმამ წამიერად შეცვალა ჩემში ყველაფერი!
დაბნეული როგორ ვიდექი ფეხზე არ ვიცი, მინდოდა სახლში შევსულიყავი და კარი მისთვის სამუდამოდ მიმეხურა!..
ზურგით ვიდექი და შებუნებას არ ვაპირებდი, ვითომ ვერ ვიცანი... მაგრამ გული ამდენს როდემდე გაუძლებდა?!
გული მისკენ მიიწევდა,  დანარჩენი სხვა კი ყვეალფერი მეწინააღმდეგებოდა! 
ძალიან ნელა შვბრუნდი მისკენ და ნელა ავათვარიელე.
აქ უკვე მეგონა,  რომ რამდენიმე წამიც და გული წამივიდოდა.
რამდენჯერმე ავათვარიელე და ძალით ოდნავ გავუღიმე, ისიც იდგა და უბრალოდ მიღიმოდა.
მინდოდა ვინმეს ცივი წყალი გადაესხა ჩემთვის, საშინლად ვხურდი და ალბათ გადაწითლებული ვიყავი... თუმცა რა მნიშნელობა აქვს გარეგნულად მეტყობოდა თუ არა რამე,  ეჭვი არ მეპარება ზუსტად იცოდა რასაც ვგრძნობდი.
- როგორ ხარ? - ცოტახანში მითხრა.

როგორ ვარ?! როგორ მინდოდა ახლა რამე მექნა მისთვის! მაგრამ სინამდვილეში მხოლოდ მისი თბილი ჩახუტება მინდოდა!
- კარგად... - ძლივს ამოვიღე ხმა - შენ? - ცოტახანში დავაყოლე.
- კარგად! - გამიღიმა.
მის ღიმილზე მუხლებში სისუსტე ვიგრძენი, მუცელში კი თითქოს პეპლები დაფრინავდნენ. მინდოდა მეკითხა აქ რას აკეთებდა, მაგრამ იმედნად არეული ვიყავი წინადადებას ვერ ვალაგებდი!
- მიხარია, რომ კარგად ხარ!.. - ჯიბეებში ხელებ ჩაწყობილი, სახლის წინა პატარა კიბეზე ერთი საფეხურით ამოვიდა.
ალბათ უკან ადგილი რომ ყოფილიყო უკან მოუხედავად გავიქცეოდი,  ამ ერთმა ნაბიჯმაც კი უფრო გამანერვიულა და უფრო "ამრია".
- რას გულისხმობ? - ვერ მივხვდი, იმენად დაბნეული ვიყავია რაფერი არ მახსოვდა!
- იმ ღამეს რაც მოხდა!.. - ნაღვლიანმა ჩაილაპარაკა, მარგამ უცებ თვალწინ გადამირბინა ყველა იმ დღემ რაც მე მის გარეშე გავატარე და ისევ მომიარა სიბრაზემ.
- ხო!.. - "დალაგებული" სახით ავხედე.  -  აქ რა გინდა? - მშვიდად ვკითხე.
- რაიანთან მოვედი. - თვალს არ მაშორებდა.
- სახლში არ არის...
- ვიცი და ვერც შენ შედიხარ! - გაიცინა.
- ხო... არაუშავს გავისეირნებ ან ვინემსთან წავალ! - ყალბად გავუღიმე.
- იქნებ მე დაგეხმარო?.. 

- არამგონია! - მის ღიმილზე უნებურად გამეღიმა და მოვლბი.
- ნუ გამირბიხარ! - გაიცინა - წამოდი! - თავით მანიშნა და სწრაფად ჩავიდა კიბეებიდან.
მე კი ნელა აკანკალებული ნაბიჯებით ჩავედი,  ჯასტინი ქვევიდან მიყურებდა და მიღიმოდა.
დიდად არ მინდოდა მასთან ყოფნა, მაგრამ საკუთარ თავს ვერ ვუწევდი წინააღმდეგობას და ჯასტინ როგორ გავუწევდი?!
მანქანის კარი გამიღო, მადლობის ნიშნად გავუღიმე და ნელა ჩავჯექი, მაშინვე დავიძაბე... ღვედი ნელა შევიკარი და ველოდებოდი როდის ჩაჯდებოდა მანქანაში.
თვითონ ყველაფერი სწრაფად გააკეთა, როგორც იცის ხოლმე, ხშირად გამომხედავდა მე კი თვალს ვაპარებდი ხოლმე.
- მომენატრა შენთან ლაპრაკი!.. - გამიღიმა, სწრაფად გავეხდე და უემოციოდ ავარიდე თვალი. - ჩვენ სალაპარაკო გვაქვს, ოდრი! - მშვიდი სახით მიყურებდა.
- რაზე უნდა ვილაპრაკოთ ჯასტინ? მე არაფერზე არ მინდა ლაპარაკი!.. 
- ბევრი შეკითხვა გაქვს და მე უბრალოდ ვალდებული ვარ ვუპასუხო ყველა შენს შეკითხვას!
- შეკითხვას რომელიც არ დამივია? რომ მაინტერესებდეს ნამდვილად გკითხავდი და არ დაველოდებოდი როდის მიხვდებოდი, რომ რაღაც მიანტერესებს...
- კარგი, მაშინ უბრალოდ მიმინე კარგი? მე მოგიყვები ერთ ისროტიას... შენ კი უბრალოდ მისმინე! - როგორც ჩვევია უცებ გააჩერა მანქანა და მე მომიბრუნდა, მე კი ისევ ისე ვიჯექი ვითომც არაფერი.
- მოკლედ რომ გითხრა, ჩემთვის ყვეალზე და ყველაფერზე ძვირფას ადამიანს დაარტყა მანქანამ! ამის შემდეგ ჩემში ბევრი რამ შეიცვალა... ვფიქრობ რომ ეს ჩემი ბრალია, მე რომ მასთან ვყოფილიყავი ასე არ მოხდებოდა! ადრე ამხსოვს მან მიმატოვა, იმიტომ რომ ჩათვალა ცალ-ცალკე უკეთესად ვიქნებოდით! ამ ჯერად კი მივხვდი რომ შენ შეგეძლო სრულიად ახალი ცოხვრების დაწყება! ამიტომ წამოვედი! ახლა უკეთესად ხარ... მეც ვიცი, არავინ არ გაკონტროლებს ისე როგორც მე! მიუხედავად იმისა, რომ ასე თუ ისე გაკონტროლებენ! ნაკლები სანერვიულო გაქ და არ გიწევს არავისთან ჩხუბი! ასე უკეთესია არა?! მეც ვიცი, მაგრამ მაინც დავბრუნდი! რა ვქნათ ოდრი,  მეც ვეცადე... 
- არ მაინტერესებს ჩემგან რატომ წახვედი! - გაბრაზებული მივუბრუნდი - ყველა ასე რატომ მიატოვე?! მეგობრები, ამდენი ადამინი მუშაობდა შენთვის რომ შენი ახალი ტური შემდგარიყო და შენ წამოხვედი! ფანები... ოჯახი! 
- ჩემთვის ეს ყველაფერი ძალიან მნიშვნელოვანია, მაგრამ არა ისე როგორც შენ! რათქმაუნდა დედაჩემი, მამაჩემი და ჩემი და-ძმა თუ არ მიყვრას სხვა ვინ მიყვარს,  მაგრამ შენ... არ ვიცი ამას რა ქვია, მაგრამ ვიცი რომ ხვდები რასაც ვამბობ!
- არა, არაფერი არ მესმის! - ცივად ვუთხარი.
- ახლა ასე ვითამაშოთ? მე ბევრი ვილაპრაკო და შენ ყვეალფერს ერთი სიტყვით გადაუსმევ ხაზს? - გაბრაზებულმა მითხრა. - არ გეუბნები შემირიგდი-მეთქი! უბრალოდ ვალდებული ვიყავი ამეხსნა შენთვის ყველაფერი! არ ვიცი დავბრუნდები თუ რამდენიმე დღეში ისევ სადღაც გადავიკარგები, მაგრამ ახლა სიმართლე იცი და მე სწორედ ეს მინდოდა! - ბოლოს დამშვიდდა.
- რაიანს დიდი ხანია ნახულობ? - ცოტახანში ვკითხე.
- რაც აქ ხართ...  
- ახლა მესმის რატომ იყო ასე ჩემთან! - უკმაყოფილოდ ჩავილაპარაკე.
- მე ვთხოვე რომ არ ეთქვა შენთვის!..
- არ მაინტერესებს ვის რა თხოვე... გთხოვ წამიყვანე სახლში, მოვიდოდა რაიანი! - უკმაყოფილოდ მიარტყა საჭეს ხელი.
გზაში ხმა არ ამოუღია და არც მე არ მითქვამს არფერი, არც მისკენ არ გამიხედია... თითქოს არც იყო აქ.
მანქანა სახლის წინ გააჩერა, უხმოდ გადმოვედი და დაუმშვიდობებლად ვაქციე ზურგი, მან ფანჯარა ჩამოწია და ბოლო ხმაზე იყვირა "ნახვამდის!" არ შემიმჩნევია, სანამ რაიანმა კარი გამიღო ჯასტინი უკვე წასული იყო.
ახლა რაიანთან ლაპარაკის თავი არ მქონდა, მინდოდა დავმჯდარიყავი და ძალიან ბევრი მეტირა, ამიტომ გვერდი ავუარე და მაშინვე ჩემს ოთახში ავედი.
კარი ჩავკეტე და იქვე ჩავიკეცე, საშინელი ტირილი ამიტყდა ვერანიარად ვერ მშვიდდებოდი.
ბოლოს ისევ რაიანმა დამამშვიდა,  მისთვის არაფერი მითქვამს მაგრამ მაინც შეძლო ჩემი გამხიარულება.
ფილმის ყურებისას ჩამეძინა რაიანთან ერთად და დილით ისევ მან გამომაღვიძა.
ამ ჯერად ყურადღება არ მივაქციე და ძილი გავაგრძელე.
რაიანი როგორც ყოველთვის სახლში არ დარჩენილა.
მალევე ვიღაცამ ჩემი სიმყურდოვე დაარღვია, ხალათი შემოვიცვი და უკმაყოფილოდ ჩავედი პირველ სართულზე.

- დიახ? - კარი გავაღე და მხოლოდ თავი გავყავი.
- გამარჯობა! რაიანმა მითხრა რომ ესენი აქ მომეტანა... - ხელით მანიშნა მის უკან მდგარ ყუთებზე.
- კარგით! - კარი გავაღე და ხელით ვანიშნე შემოეტანა, ისე ამათვარიელა გავწითლდი.
- და აქ მომიწერეთ ხელი!.. - სწრაფად მომაწოდა ფურცელი და პასტა.
უცებ მოვაწერე ხელი და უკან შევბრუნდი,  რამდენიმე წამში კი ადგილზე გავშეში როცა მივხვდი, რომ კარი ჩაკეტილი იყო და მე ასეთ ფორმაში ვიდექი ქუჩაში!
უკმაყოფილოდ ამოვიხვენშე და კედელს მივეყრდენი.
მეგონა აქ სამუდამოდ ასე დავრჩებოდი, მაგრამ მალევე გამოჩნდა ჯასტინი, მისი დანახვა თან მესიამოვნოა და თან ავწითლდი!
მანქანიდან ისე მიყურებდა თითქოს რაღაც საოცრება ენახა, ენა ოდნავ ქონდა გამოყოფილი და გაფართოებული თვალებით მიყურებდა თან ეღიმებოდა.
მანქანიდან ნელა გადმოვიდა და კიბეზე ამოვიდა.
- ხომ არ გეწყინება რომ გკითხო,  რას აკეთებ? 
 
- დამანებე თავი! - უკმყოფილოდ ვუთხარი და თვალი ავარიდე.
- კარი ჩაგეკეტა? - გაიცინა.
- ხო!.. - უკმაყოფილოდ ვთქვი.
გაიცინა და სახიდან თმა გადამიწია.
- მანქანაში ჩემი ტანსაცმელია... - გამიღიმა.
- შენ ტანსაცმლეს არ ჩავიცმევ!
- მაშინ იყავი აქ ასე! - გაიცინა.

- ხო კარგი... მაგრამ სად გამოვიცვალო?
- მანქანაში... ფანჯრები ხომ დაბურლია! - გამიღიმა.
უხმოდ დავეთანხმე და მისი მანქანისკენ წავედი.
- ოღონდ არ ამირიო ჩემოდანი! -  კარი მიხურა და მას მიეყუდა.
ჩემოდანი ნელა გავხსენი და ტანსაცმლის არჩევა დავიწყე, ბიჭი რომ ვყოფილიყავი ალბათ ყველაფერს ერთად ჩავიცმევდი, მაგრმ ყველაფერი დიდი მქონდა!
- შენი ზომა მანდ მაინც არაფერი არ არის! - ფანჯარაფას ძალიან ახლოს მოვიდა და ისე მიყურებდა.
ხელით ვანიშნე გაწეულიყო, გაიცინა და ოდნავ მოშორდა ფანჯარას.
ჩემი ზომა რათქმაუნდა არაფერი ჰქონდა,  ძლივს ავარჩიე რა ჩამეცვა და მანქანიდან ნელა გადმოვედი.
- You Look Like Me! - გაიცინა ჯასტინმა.
- სად მივდივართ? 
- ახლა არ მინდა რომ პაპარაცებმა შეგვაწუხონ... ამიტომ ჩემთან წავიდეთ სასტუმროში...
- უკვე დაგსდევენ? კარგი, როგორც გინდა. - გავუღიმე და მანქანაში ჩავჯექი.
გზაში ჩვეული უხერხულობა ჩამოვარდა,  სასტუმრო რომელშიც ის ცხოვრობდა სახლივით იყო მიუხედავად იმისა, რომ უმრავი უცხო ხალხი ირეოდა.
მისი ნომერი ჩვეულებრივი დიდად არაფრით გამორჩეული, რაც მისთვის უჩვეულოა.
ოთახი უცებ შევათვარიელე და დივანზე დავჯექი, ჯასტინი ცოტახანში ამოვიდა, სახე დამალუი ჰქონდა და სწრაფად დადიოდა.
- ასე დიდხანს უნდა იჯდე? - გაბრაზებულმა გამომხედა ცოტახანში, თითქოს ჩემი უკმაყოფილო სახით დაღლილმა.
- რა მოხდა? - გაკვირვებულმა გავხედე.
- მორჩი ასე ჯდომას! - უხეშად მითხრა.
- როგორ?
- უკმაყოფილო სახით ნუ ხარ! 
- შენ თუ რაღაცეები გეჩვენება, ეს ჩემი ბრალი არ არის! - გამეცინა.
- მოდი მაინც არაფერს აკეთებ და დამეხმარე!.. - ჩემოდნები საწოლზე დაალაგა.
ნელა წამოვდექი და საწოლთან მივედი.
ტანსაცმლის დალაგებაში ვეხმარებოდი,  ჩემს ფიქრებში გართულმა შევამჩნიე რომ ჯასტინი ტანსაცმელს ისე ყრიდა კარადაში არც კეცავდა და ნახევარზე მეტი უკანვე იყრებოდა.
- What are you doing? - გამეცინა და ტანსაცმელი ხელიდან გამოვაცალე.
- რა? - გაიკვირვა.
- მე დავალაგებ... - გავუღიმე.
არაფერი უთქვამს საწოლზე ჩამოჯდა და ქვევიდან მიყურებდა.
ტანსაცმლის დალაგებით, დრო გამყავდა.
რაიანს რამდენჯერმე დავურეკე, მაგრამ არ უპასუხია.
თანდათან ბნელდებოდა, ყველაფერზე ერთდროულად ვფიქრობდი.
აქაურობა ძალიან მომწონდა, მაგრამ ამ ბოლო დროს არც რაიანია სახლში და არც ჩაზი, მარტო კი არსად არ მიშვებს და ეს ყველაფერი აუტანელი გახდა!
ჯასტინთან კი საშინლად დაძაბული ვიყავი! აღარ ვამბობ, იმას თუ რა მემართებოდა მის დანახვაზე.
- მადლობა. - მისმა ხმამ კიდევ ერთხელ  გამომიყვანა ფიქრებიდან და კიდევ ერთხელ ამიჩქარა გული.
უბრალოდ გავუღიმე და მასთან ახლოს დავჯექი.
- რა ვქნათ? - თვალი გამომაყოლა.
- არაფერი, რაიანს დაველოდოთ...
- არც გშია? - ჩაიცინა.
- არა... - ვცდილობდი მისთვის თვალი ამერიდებინა. 
- You look sad!..
- I am. - ძალით გავუღიმე.
- მხოლოდ იმიტომ, რომ აქ ხარ?
- არა... ამას ბევრი მიზეზი აქვს!
- ერთი მითხარი!
- კარგი... იმიტომ რომ აქ ვარ... - არ ვიცი შესამჩნევი იყო თუ არა, მაგრამ მე უკვე ცრემლებისგან ბუნდოვნად ვხედავდი მის სახეს.
არაფერი უთქვამს, როგორც ჩვევია დაჟინებული მიყურებდა, მაგრამ ვერ ვხვდებოდი ახლა რამეზე ბრაზობდა... ბედნიერი იყო თუ სხვა...
თვალები დავხუჭე თითქოს ცრემლებს შევაჩერებდი, მაგრამ ამ წამსვე სახეზე თითქმის შეუმჩნეველი ბილიკებიბით ჩამოიშალნენ ისინი.
იქმებ მას ბოლოჯერ ვხედავ?.. იქნებ ვეღარასდროს ვნახო?
რატომ არის ყველაფერი ასე რთული?! ხომ შეიძლება რომ უბრალოდ შემეძლოს მითვის ყველაფერის თქმა რასაც ვგრძნობ და არ მჭირდებოდეს მასთან ძლიერი ადმაინის თამაში!
რატომ არ არსებობს სიტყვები, რომებითაც გადმოვცემ ჩემს გრძნობებს?! 
თვალებს უაზროდ აქეთ-ითქით ვაცეცებდი, თითქოს რაღაცას ვეძებდი... მაგრამ ბოლოს მაინც ჯასტინზე ვაჩერებდი, რომელის მზერად ჩემისაგან განსხვავებით მხოლოდ ჩემზე იყო მომართილი.
ოდანვ გამიღიმა და ცოტახანში ნელა წამოდგა, ასეთივე ნელი ნაბიჯებით მოვიდა ჩემამადე.
თვალი ავაყოლე, ახლა არაფრის ხმა არ მესმოსა... არც საკუთარი გულის რომელიც ეს, ეს იყო ამომივარდებოდა.
ხელი მომკიდა და წამომაყენა, მეც თითქოს მისი შთაგონებული წამოვდექი.
უფრო ავნერვიულდი და ცრემლებმაც უფრო იმატეს, დიდახნს მიყურებდა და მეც ასე ვუყურებდი თვალებში.
შემდეგ ისევ მე "დავარღვიე" და თავი ოდნავ დავხარე.
- i now...i'm not axl rose, but i can say... don't cry! - მის ნათქვამზე გამეღიმა და ცრემლები მოვიწმინდე.
- ჩემს გარდა რამდენი ადამინი გელოდება... - ისე დავიწყე ლაპარაკი თითქოს რაღაცის თხრობას ვაგრძელებდი. 
- არ მელოდებიან, უბრალოდ იმედი აქვთ...
- ბევრი გელოდება, რომ ისევ გამოჩნდები! 
- ამაზე ახლა ნამდვილად არ ვფიქრობ და არც მინდა!.. - თავი უკმაყოფილოდ გააქნია და თვალები ოდნავ დააწვრილა.
არაფერი აღარ მითქვამს, მინდოდა მიმხვდარიყო რომ აღარ მინდოდა მასთან საუბარი.
- მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ვინმე აღარ მიყვარს! ჩემი ფანები, მეგობრები...ოჯახი ყველა ძალიან მიყვარს! შენ... ყველაზე მეტად! - მაინც გააგრძელა ცოტახანში.
- ეს სულაც არ გავს სიყვარულს... - ცრემლნარწვი ხმით ჩუმათ ჩავილაპარაკე.
- მაგრამ ეს არის! შენ დამივიწყებ, მაგრამ როცა მარტო იქნები ყველთვის გეცოდინება რომ არსებოსბ ვიღაც ვინც შენზე ნერვიულობს და გეცოდინება, რომ ვიღაც გულით შენს გვერდით არის! არ ვიცი რა მოხდება ხვალ... იქნები თუ არა შენ აქ, სად ვიქნები მე... მაგრამ ამას რა მნიშვნელობა აქვს?! მე ახლა მინდა ვიყო ბედნიერი და ხვალ როცა შენს გარეშე ვიქენბი, შენ კი ჩემს გარეშე არ ტიროდე იმაზე რომ მე შენთან არ ვარ და პირიქით იცოდე, რომ ჩემს გარდა კიდევ შვიდი მილიარდი ადამინი არსებობს! გაიღიმო მათ გამო, შენი მეგობრებისთვის! შენს გამო!
- პრობლემა სწორედ ამაშია, რომ შენ არ მაძლევ ამის საშუალებას ჯასტინ... ყველგან ხარ!
- ჩემთვის კი შენ ხარ ყველგან... ეს არც ერთის ბრალი არ არის... 
- but... i want you to stay! - მეგონა ხმა არ ამომყვა და მხოლოდ ტუჩები გავამოძრავე, მაგრამ ჯასტინი მაინც მიხვდა რა ვთქვი.
ოდანვ გაიღიმა და გულში ჩამიკრა.
მეგონა მუცელში დამჭრეს, მისმა შეხებამ საერთოდ უარი მათქმევინა იმაზე, რომ შეიძლება როდისმე მის გარეშე დავრჩე.
ცრემლები გაყინულ და ურეაქციო სახეზე ნელა მოსიარლებდნენ და შემდეგ ჯასტინის მხარს ასველებდნენ.
ისიც ჩემსავით გაუნძრევლად იდგა, ამ წუთას ვერაფერზე ვერ ვფიქრობდი.
გონება ისეთივე გაყინული მქონდა, როგორც ყველაფერი გარეგნულად.
ცოტახანში ოდნავ მოვშორდი, ისიც ნელა გაიწია.
- კარგი!.. - ჩუმათ ვთქვი და ძალით გავუღიმე.
ამ დროს მისი სახე ჩემს სახეს შეეხე, ჩემმა ცრემლებმა მისი სახეც დაასველეს.
თითქოს ცდილობდა თავი შეეკავებინა, მაგრამ არაფერი გამოსდიოდა.
ცდილობდა მომშორებოდა და ასე დაემთავრებინა ყველაფერი, მაგრამ ის მაინც არ მიდიოდა.
შეიძლება ეს იყო ბოლო კოცნა, მაგრამ მეგონა სამუდამოდ გაგარძელდებოდა.
ჩემივე წარმოდგენა დავარღვიე და ნელა მოვშორდი.

სწრაფი ნაბიჯებით დავიხიე უკან და აბაზანაში შევედი.
კარი ჩავკეტე და ერთ ადგილას გავშეში, გონება გაყინული ჩუმათ ვიდექი ჩემს თავს სარკეში ვუყურებდი.
არ ვიცი აქ რამდენი ხანი ვიყავი, რამდენიმე საათი... 
სამუდამოდ აქ დარჩენა რომ შემძლებოდა ალბათ უარს არ ვიტყოდი!
კარი ნელა შევაღე და პირველივე რაც თვალში მომხვდა ჯასიტნი იყო, რომელსაც ჩასძინებოდა.
კარი ჩუმათ მოვხურე და რამდენიმე წამი გაშეშებული ვუყურებდი.
მემგონი სწორედ ეს იყო ბოლო წუთები,  ვფიქორბ ამის შემდეგ უკვე ჩემზე აღარ იყო დამოკიდებული ვნახავდი მას თუ არა!
ნელა მივუახლოვდი მას და აცრემლებული, ბუნდოვნად ვხედავდი.
სახეზე ხელი ნელა დავადე და შუბლზე ნაზად ვაკცოე.
- goodbye! - ჩუმათ ვთქვი და ოთახში შუქი ჩავაქე.
სასტუმროდან ნაღვლიანი გამოვედი, ტაქსი გავაჩერე და რაიანთან დავბრუნდი.
ისიც სახლში დამხვდა... ალბათ ჩემი სახე რომ არ დაენახა მაშინვე ჩხუბს დამიწყებდა, მაგრამ ყვეალფერს წამიერად მიხვდა და ჩემი დამშვიდება დაიწყო.
ღამე, დღე ჩემთვის სულ ერთი იყო საკმაოდ დიდი ხნის გამავლობაში!
შემდეგ კი რატომ უნდა ყოფილიყო ასე ჩემთვის თუ ის არ იქნებოდა ასე?!


ეს თავი  NiiniToO❤ -ს <3
მადლობა რომ კითხულობ ჩემს მოთხრობას!<3
მიყვარხარ!<3

დააკომენატრეთ :*)
კატეგორია: ♥ BooK ☆ | ნანახია: 879 | დაამატა: PrettyBoySwag | რეიტინგი: 5.0/2
სულ კომენტარები: 171 2 »
2013-04-19 Spam
vaime ra kargi tavi iyooo sad <3