♕...♡...♕ ________________________ ... ❤ ... Love? It's A Big Shit, What I'm Scared For So Stay Away From Me, I Love Making People Cry! [15]
წინა თავი:
________________________ ... ❤ ... Love? It's A Big Shit, What I'm Scared For So Stay Away From Me, I Love Making People Cry! [15]
ანერვიულებული ვუყურებდი, ყველაფერზე და ყველაზე მეტად მინდოდა მოვხვეოდი და მეთქვა რომ მის გარდა არავინ მჭირდება, მაგრამ მერე ლუკასი?! შეიძლება ის ისე არ მიყვარს როგორ ჯასტინი, მაგრამ როგორც მეგობარი ძალიან მიყვარს და არ მინდა გული ვატკინო. თანდათან მისი თვალები იმედს კარგავდა, მაგრამ მე მაინც უხმოდ ვიჯექი. როგორ უნდა მეთქვა მისთვის რომ არ მიყვარს, ამას უბრალოდ ვერ ვიტყოდი და არა არ ვიტყოდი! მისკენ ნელა მივიწიე და ძლიერად მოვეხვიე, ხელი ნელაცივად მომხვია და ცოტახანში მომიშორა. - ვერ გავიგე ეს რას ნიშნავს! - პატარა დავბეული ბავშვის სახე მიიღო, მის სახეზე გამეცინა მაგრამ მაშინვე დავსერიოზულდი ახლა ამის დრო არ მქონდა! - დრო მომეცი... - ცოტაცანში ვუთხარი და თან შევეხვეწე. - რა დრო მოგცე?! რაში ვერ გაერკვიე ოდრი?! - გაბრაზებულმა მითხრა, უნდოდა მკაცრად ეთქვა მაგრამ ცდილობდა არ გაბრაზებულიყო. - დღეს საღმოდ მოვალ შენთან და ყველაფერს გეტყვი! რამდენიმე საათი... გთხოვ! - საცოდავი სახე მივიღე, ჯასტინმა უკმაყოფილოდ ამოიხვნეშა და საჭეს მიუბრუნდა. - ახლა მე ვერ გავიგე, ეს რას ნიშნავს? - ცოტახანში ვკითხე, თითქმის ჩურჩულით მეშინოდა არ "აფეთქებულიყო". - ხო კარგი... - უკმაყოფილოდ გამომხედა. მისკენ მივიწიე და ლოყაზე ვაკოცე, არ უნდოდა გაღიმებოდა მაგრამ თავი ვერ შეიკავა, ჩემს სახეს უკან გამოყვა და თვითონაც მაკოცა. - სად მივდივართ? - მოვშორდი და ვკითხე. - უბრალოდ ხომ გიყვარს მანქანაში ჯდომა და იჯექი რა! - მხრები აიჩეჩა და მანქანა დაქოქა, წამიერად მოვწყდით ადგილს და შეშინებულმა ვერც მოვასწარი გააზრება რა ხდებოდა. ჯასტინს ჩემს სახეზე სიცილი აუტყდა და მანქანა შეანელა. - ასე აღარ გააკეთო! - ჯერ კიდევ შეშინებულმა ვუთხარი. - გააჩნია საღამოს რას მეტყვი! - სწრაფად შემომხედა. - შენთვის არა სასიამოვნო პასუხი თუ გაგეცი, საერთოდ ვეღარ მნახავ შენს მანქანაში! - ცოტახანში ვუთხარი და ისეთი სახით გამომხედა მისთვის აღარ შემიხედავს. ვთხოვე რომ მარტო დავეტოვებინე, რადგან კარგად დავფიქრებულიყავი ყველაფერზე და საღამოდ ნორმალურად მეთქვა ყველაფერი. ისიც დამთანხმდა და სანაპიროზე დამტოვა. საკმარისი იყო მისი ერთი ნაბიჯის გადაგდომა და უკვე მენატრებოდა. ქვიშაში ჩავჯექი პატარა ბავშვივით და ჰორიზონტს ვუყურებდი სადაც ცისფერი ცა და მუქი ლურჯი წყალი ერთმანეთს უერთდებოდა. ღრმად ჩავისუნტქე და თვალები ისე დავხუჭე თითქოს წარწერად დავინახავდი ან ჯასტინის სახელს ან ლუკასისას. მინდოდა მეფიქრა ორივეზე, მაგრამ როგორ უნდა მეფიქრა ლუკასზე როცა ჯასტინის გარდა თავში არაფერი მომდიოდა?! გაბრაზებულმა ხელები თავზე დავიდე და თავი მუხლებს მივადე. - სულელი ხარ ოდრი! - ჩემთავს დავუწყე ლაპარაკი - რაში გჭირდება ეს ფუჭი რამდენიმე საათი! ან რაზე ფიქრობ... რაზე?! სულელი ხარ! - საკუთარ თავზე გაბრაზებული წამოვდექი და სწრაფი ნაბიჯებით ავედი ბულვარში, ნამდვილად არ მოველოდი, მეგონა უკვე წასული იყო... ჯასტინი სკამზე ჩაფიქრებული იჯდა. გამეღიმა და მისკენ სწრაფი ნაბიჯებით წავედი. უეცრად ვიღაცამ ხელი მომკიდა და გამაჩერა, სანამ მისკენ შევბრუნდი ლუკასი ჩემს წინ იდგა. ღიმილი სახეზე შემახმა და დაბნეული თვალებით ვუყურებდი, თვალი ჯასტინისკენ გამექცა რომელმაც როგორც ჩანს შემაქცია და ინტერესით გვიყურებდა. - აქ რა გინდა? - თვალები ჯასტინს მოვაშორე და ლუკას შევხედე. - არაფერს უბრალოდ ვსეირნობდი... - გამიღიმა. - ჯასტინ... არა ბოდიში ლუკას! - სწრაფად მივაყოლე და საშინელად გავწითლდი - ლუკას... მისმინე... გთხოვ...ძალიან გთხოვ მაპატიე! უბრალოდ ვცადე და არაფერი არ გამოდის! - თვალებში ვერ ვუყურებდი, ჩემს ფეხებს ვუყურებდი და ამიტომ არ ვიცი რა რეაქცია ჰქონდა. - არაუშავს, უბრალოდ... შენ არც გიცდია ოდრი... - ნაწყვეტ-ნაწყვეტ მითხრა და გვაერდით გადაგდა ნაბიჯი, თითქოს მანიშნა რომ გზა თავისუფალი იყო და შემდეგ გვერდი ამიარა. თვალი გავაყოლე, საშინელად ცუდად გავხდი ახლა აღარაფრის ხალისი არ მქონდა. მისი სახელი რამდენკერმე ვიყვირე, მაგრამ არანაირი რეაქცია არ ჰქონია. ჯასტინისკენ შევბრუნდი, რომელიც შემსკენ ნელი ნაბიჯებით მოდიოდა. რამდენიმე წამი ისევ ლუკას ვუყურებდი და შემდეგ მეც ჯასტინისკენ წავედი. - ეს რა იყო? - თვალებ დაწვრილებულმა მკითხა, მეზე აწუხებდა. - საღამოდ გაიგებ! - ძალით გავუღიმე და გზა გავაგრძელე. ალბად ლუკაი რომ არა, მე და ჯასტინი ახლა უკვე შერიგებულები ვიქნებოდით, მაგრამ ვერ გეტვით როგორ მატკინა ლუკასის საქციელმა გული. თუმცა კიდევ კარგი რომ წინააღმდეგობა არ გამიწია, ან არ მეჩუება და უბრალოდ "დამთანხმდა". სიყავრულით ნამდვილად, ყველანაირი ეჭვის გარეშე ვიცი რომ ჯასტინი მიყვარს, მაგრამ ლუკასი ჩემთვის ძალიან კარგი მეგობარია! ძალიან! ყოველთვის მეხმარება და ყოველთვის მხარში მიდგას... თუმცა ალბათ მალევე მიხვდება, რომ მე არ ვარ მისი ნამდივლი სიყავრული როგორც მე მიხვდი ძალიან ადრე მასზე! მარიას და ტაილერს შევხვდი და ორივეს მხოლოდ ის ვუთხარი, რომ მე და ლუკასი დავშორდით... არ მინდოდა ჯასტინზე ცოდნოდათ. ამაზე მეტი აღარ მიფიქრია, ყველაფერი სწორად გადავწყვიტე! მარამ საღამოდ მაინც რატომღაც ავნერვიულდი, ჯასტინი ჩვენთანერთად მისაღებში არ ყოფილა. - ჯასტინი სად არის? - ძლივს გავბედე და ჩუმათ ვკითხე რაიანს, ცოტა გაუვკირდა ეს რომ ვკითხე და შემდეგ თავით მანიშნა რომ ზევით იყო. გავუღიმე და სწრაფად წამოვჯექი, მან მომღიმარე სახით გამომაყოლა თვალი და კელის დაეჭვებული მზერაც არ გამომრჩენია. მისი ოთახის კარზე რამდენჯერმე დავაკაკუნე, ხმა არ გაუცია, კიდევ ერთხელ დავაკაკუნე და ისევ რომ არ გამცა ხმა კარი ნელა შევაღე. ოთახი ჩაბნელებული იყო, შუქი ნელა ავანთე და ჯასტინიც დავინახე, რომელიც საწოლზე იწვა და ჩასძინებოდა. უნებურად გამეღიმა და გულის ბედნიერებისგან ამიჩქარდა, ჩუმათ მივედი მასთან და გვერდით ნელა მივუწექი. ხელები მოვხვიე და თავი მკერდზე დავადებინე, შუბლზე ნაზად ვაკოცე და სახეზე დავუწყე ფერება. შეიშმუშნა და ხელები წელზე ძლიერად მომხვია, მივხვდი რომ ეღვიძა. - ჯასტინ... - ჩუმათ ვთქვი. - ძალიან მიყვარხარ! - დავაყოლე როცა ამომხედა. - ვიცი! - ცოტახანშინა გამომიყო და გაიცინა. - საზიზღარო! - გამეცინა - იცი რამდენი რამე უნდა მოგიყვე?! - გახარებულმა წამოვიძახე. - აუ, აუ არა! - უკმაყოფილოდ წამოჯდა - მიდი მარიას მოუყევი რა! - საცოდავი სახით შემომხედა, მის სახეზე საშინელი სიცილი ამიტყდა. - არა, მას უკვე მოვუყევი! - გთხოვ ახლა არა! - მოიწია და ლოყაზე ნელა მაკოცა. - კარგი, ოღონდ თავი დამანებე! - გამეცინა და სახე გამოვწიე. - ეს რა იყო? - ხელები გაშალა და ვითომ გაბრაზებულმა დამიჭირა. ზევიდან მომექცა და წვალება დამიწყო, მეც ხან ვიცინოდი ხან ვწუწუნებდი. შემდეგ მისმა თვალებმა ოცნებებში "ჩამძიერეს" და გაუნძრევლად ვუყურებდი, გავუღიმე და ძლიერად მოვეხვიე. - რა დაგემართა? - გაიცინა და თვითონაც ძლიერად მომეხვია. - არ მესმის ასე რატომ უნდა მიყვარდე? - ჯასტინმა გაიცინა და ლოყაზე ძლიერად მაკოცა. - არა მართლა! - მეც გამეცინა. - არ ვიცი ლამაზო, მეც მაწუზებს ეგ შეკითხვა! - კდიევ ერთხელ გაიცინა. - ისე როდის უნდა ვუთხრათ დანარჩენებს? - ინტერესით შემომხედა. - არა... არ ვუთხრათ რა... - what?! - გაკვირვებულმა შმომხედა. - ხო რა... თვითონ იეჭვონ და მერე ვუთხრათ! - მერე არ გაბრაზდები კელი ჩემთან რომ დაიძინებს ამ ღამეს? - ეშმაკურად შემომხედა. - არა, იმიტომ რომ არ დაიძინებს! - და რატომ? - ამ საწოლში სამი კაცი ზედმეტად ბევრია! - გამეცინა. - ეგ მომწონს! - სერიოზული სახით მითხრა. მალევე ჩავედით ქვევით, ოღონდ ცალ-ცალკე. ჯასიტნი ჩემგან მოშორებით იჯდა, მაგრამ მისი დაჟინებითი გამოხედვით მაწყუხებდა! რამდენჯერმე გავხედე და ეშმაკურად გავუღიმე, რაიანი ჩემს გვერდით იჯდა და ყველაფერს ცედავდა. - როდის აქეთ აღარ მეგობრობთ ჩვენთან? - ჩემთან ისე ახლოს მოვიდა რაიანი რომ მისი ჩუმი ხმა გამეგო, ლამის სკამიდან გადამაგდო. - ჰა? - გაკვირვეუბლმა გავხედე, მართლა ვერ მივხვდი რას ამბობდა. - მითხარი! - წარბები შეკრა. - რა დალიე რაიან? - გამეცინა და ხელი მივკარი რომ გაწეულიყო. სწრაფად წამოვჯექი და სხვაგან გადავჯექი. ჯასტინმაც შეიცვალა ადგილი, რომ უფრო "კარგად" ეყურებინა ჩემთვის. თან მანიშნებდა ზევით ავიდეთო, მე კი არაფერს არ ვეუბნებოდი და არც ვანიშნებდი. " მეტი აღარ შმიელძია! " მესიჯი მომწერა, რომ ავხედე ცოტაც და თვალებით შემჭამდა. სახლში მოსვენება არ გვექნებოდა და ამიტომ სახლიდან ორივე წამოვედით. არ ვიცი მისი ყოველი ღიმილი ამ რამდნიმე კვირის განმავლობაში ახალი ცოხვრება იწყებოდა, ძალიან ბედნიერი ვიყავი! დანარჩენები, ყველა ყველაფერს ხვდებოდა, მაგრამ ჩვენ არაფერს ვამბობდით. მიხვდებოდნენ აბა არა?! ჯასტინი მოთმინებას კარგავდა და უეცრად "მეტაკებოდა" ხოლმე, მეც წინააღმდეგობას პირველრიგში ჩემ თავს ვერ ვუწევდი და შემდეგ უკვე ჯასტინს! ზაფხული ყველა სხვა წელიწადის დროებისაგან თავისი მრავალი და ყველაზე საინტერესო ისტორიებითაა გამორჩეული, შეიძლება ჩემს შემთხვევაშიც ასე მომხდარიყო... მაგრამ ერთმა ღამემ ყველაფერი შეცვალა, მან მხოლოდ ერთი ისტორისს აბზაცი დასვა და წერტილი არც განუსაზღვრია ისე შემოიჭრა ჩემს ცოხვრებაში. საღამოს როგორც ყოველთვის ერთად შევიკრიბეთ, რათქმაუნდა ხმამაღალი მუსიკა და სასმელი ჩვენს გვერდით იყო. ჯასტინისგან დიდად შეწუხებული არ ვიყავი ამ ბოლო დროს თავისი ეჭვიანობებით, მაგრამ ამ ღამეს დაკარგული დრო აინაზღაურა! არ გვიჩხუბია, უბრალოდ ვუთხარი, რომ არ შეემჩნია და თავი დაენებებინა. მაგრამ ამან მაინც რაღაც შეცვალა წამიერად დავიძაბეთ ორივე, თუმცა მისი ხშირი კოცნა არსად გაქცეულა. ქუჩაში მე, ჯასტინი, ტაილერი და კიდევ რამდენიმე გამოვედით. ყველაფერი კარგად იყო, ალკოჰოლი კი გართობაში უფრო გვიწყობდა ხელს, შემდეგ ისევ მან მიმიყვანა სიცოცხლის ბოლო წამებამდე, რომელსაც ხელი ისე ვკარი თითქოს შემეძლო სიკვდილის აცილება. რამდენიმე წუთი ირგვლივ ყვეალფერს კარგად ვხედავდი, შემდეგ კი ბუნდოვნად. მხოლოდ რამდნიმე მანქანის მოსრიალების ხმა გავიგე და შემდეგ სამუდამო სიჩუმე ჩამოვარდა, საშინელ ტკივლის ვგრძნობდი... მაგრამ ვერ ვხვდებოდი რა მტკიოდა. ვხედავდი ხალხს, მაგრამ ვერ ვარჩევდი ვერვის, ჯასტინის გარდა...
მეც ვიცი რომ პატარა და უინტრესოა, მაგრამ მინდოდა დამედო და ემტი ვერ მოვასწარი:( სამაგიეროდ ხომ მალე დავდე? :D კომენატრები დაწერეთ და კიდევ მალე დავდებ :D :*)
| 
