თავი1 - მერამდენედ შეიძლება ეს მოხდეს?! ოთახში მზის სხივები ნელ-ნელა ანათებდა, სულაც არ მიანტერესებდა ახლა არც მამაჩემის და არც ჩემი დედინაცვალის მოსაზრება, ჩემს საქციელზე. ახლა სულ სხვა რამეზე ვფიქრობდი, ოცნებებზე, კარიერაზე და აქედან გასვლაზე. ფიქრებში იმდენად ვიყავი გრთული, დირექტორის ხელის მაგიდაზე დარტყმის ხმაზე შევხტი და რეალობას დავუბრუნდი. - მე თქვენი შვილის და მისი მეგობრების საქციელს ვეღარ ავიტან! თავისუფლები ხართ! და კიდევ ერთხელ დარტყმის ხმა. *** დიდად კარგი საქციელებით არასდროს გამოვირჩეოდი, მოკლედ რომ ვთქვათ, ჩემი დედნიაცვლის სიტყვბს გავიმეორებ, ვარ თავხედი და უზრდელი. ალბად გაინტერესებთ რა მოხდა, დიდი ისტორია ნამდვილად არ არის, თუმცა ჩემთვის სირცხვილი იყო ამის მოყოლა მამაჩემთან. ბევრი რომ არ ვილაპრაკო, მე ვიწექი მასწავლებელთან. შეგახსენებთ, რომ ეს მხოლოდ სურვილი იყო, არა ჩემი არამედ ჩემი მეგობრების რომლებმაც უბრალოდ ჯოკერში მომიგეს. ამის გამო ჩემმა მეგობრებმა მოაწყვეს პროტესტი, რის გამოც ისინიც ჩემთან ერთად სკოლის გარეთ აღმოჩნდნენ. სასიდოლოში საშინელი სიჩუმე იყო ჩამოვარდნილი, არავინ არ იღებდა ხმას. ყველას მზერა ჩემსკენ იყო მომართული და რთული მისახვედრი არც არის, მე ვიყავი ამ სიჩუმის და დაძაბულობის გამომწვევი, როგორც ყოვლეთვის! სიჩუმე ჩვენმა მოსამსახურებ დაარღვია, რომელმაც უდროო დროს დასვა შეკითხვა და პასუხი ვერც მიიღო. იმის შემდეგ რაც ის ოთახიდან გავიდა, მივხვდი თუ არ დვაიწყებდი ლაპარაკს ეს ყველაფერი ცუდად დამთავრდებოდა. ძალიან მარტივად, უბრალოდ სალათის გადმოწოდება ვთხოვე მამას. მისგან მხოლოდ ცივი მზერა მივიღე, რომელიც არაფრის მეტყველი არ იყო გარდა სიბრაზისა. ამიტომ ავდექი და მეთვითონ ავიღე სალათა,რომელიც საერთოდაც არ მინდოდა. - მია, რადგან, მე და მამაშენი ძალაინ თბილად და კარგად გექცევით, შენ ზედმეტები მოგდის! დავიწყოთ იქიდან,რომ სკოლას აქ ვეღარ გააგრძელებ, რადგან რეპუტაცია უარყოფი გაქვს ამ ქალაქში და კიდევე ერთი რადგან ჩვენ სათანადოდ ვერ გზრდით, შენ წახვალ ლონდონში, სასწსწავლებლად სადაც დედაშენთან იცხოვრებ! ყველაზე მეტად მისი ხმის ამოღება არ მინდოდა. არ მიყვარდა მასთან საუბარი. სწრაფად გავხედე მამას, შემდეგ ჩემს ძმას, ლუკასს, მან თითქოს თავი დამიქნია იმის ნიშნად, რომ სიმართლეს მეუბნებოდა დედინაცვალი, არიანა. ეს, ეს იყო ხმა უნდა ამომეღო, უარი მეთქვა, მაგრამ მამამ შემაწყვეტინა და ამ გადაწყვეტილებას წერტილი დაუსვა. სახეზე სიწითლემ დამიარა, თითქოს დავმარცხდი, გაბრაზებულმა თეფში მაგიდაზე ძლიერად დავაგდე და ოთახში გაბარაზებული ავედი. აკრძალული მქონდა სახლიდან გასვლა, ამიტომაც მომიწია კიდევ ერთხელ გადავმძვრალიყავი ფანჯრიდან. ვინც კარგად მიცნობს, მიხვდება სადაც ვაპირებდი წასვლას. მაგრამ თქვენ გეტყვით, მე მივდიოდი იმ ბარში, სადაც ყველაზე ხშირად იკრიბებოდნენ ჩემი მეგობრები. ბარში ყოფნა დიდხანს არ გამგრძელებია, ლუკასმა მომწერ, ჯობდა სახლში მალე დავბრუნებულიყავი. დიდად არ მანაღვლებდა ახლა ვის მოუნდებოდა ჩემთან ჩხუბი მამას, თუ დედინაცვლას, მარგამ სახლში დაბრუნება მეც მინდოდა რადგან ამდენ ხალხში ფიქრი არც თუ ისე ადვილი იყო. ბარი შეუმჩნევლად მინდოდა დამეტოვებინა, არ მინდოდა ვინმეს მიზეზი ეკითხა თუ რატომ დამითხოვეს სკოლიდან ან საერთოდ მენახა ვინმე. ხელების დასაბანად შევედი, საჭირო ოთახში, მოულოდნელად გამოვიდა ჯეიმსი. თითქოს შემეშინდა, მეგონა მან უკვე ყველაფერი იცოდა, მაგრამ შევცდი მისმა ღიმილმა მიმახვედრა, რომ ყველაფერი კარგად იყო. სწრაფად წამოვიდა ჩემკენ და კედელს მიმაყუდა, იღიმოდა ისე თითქოს ჩემს გარდა სხვა არაფერი და არავინ არ აინტერესებდა, არავინ და არაფერ ყოფილიყო ირგვლივ. - მასწავლებლებთან გრთობა არ გეყო?! მია?! - თვალი ჯეიმსს ავარიდე და მის უკან სიმწრით მომღიმარე სოფი, დირექტორის შვილი დავინახე, რომელსაც ჯეიმსი ხუთი წელია უყვარს. გასაკვირი არ იქნება, ის რომ მას მე ვეზიზღები. ჯეიმსი ნელა შებრუნდა და თოთქოს კითხვა დასვა მისი გამომეტყველებით, რას გულისხმობდა სოფი. მოკლედ რომ დავამთავრო და ბევრი არ ვილაპარაკო ასე დამთავრდა ჩემი და ჯეიმსის ურთიერთობდა და ასე დაიწყო ჩემი ბარგის ჩალაგება. ეს დღე არასდროს დამავიწყდება, 18 მარტი, დღე როცა მე ჩავედი ლონდონში. ამინდი ჩემსავით საშინელი იყო, თითქოს ზუსად უთანხმდებოდა ჩემს ხასიათს. ჩემი ნამდვილი დედა, ჰანა, არა ნამდვილი მამა რომელსაც არასდროს დავუძახებ არც მამინაცვლას და არც მამას! უბრალოდ ტაილერს და ჩემი ნახევარდა, ავა, მათთან ერთად მიწევდა მე ცოხვრება. დავამატებდი იმას, რომ არ მაქვს კარგი ურთიერთობა დედასთან, ვერ ვიტან და ვერ მიტანს ჩემი ნახევარ და. სიმართლე გითხრათ არც ტაილერთან ვარ კარგად. მე და ჩემს დას ერთად გვაქვს ოთახი, რაც საშინელ უთანხმოებას იწვევს ჩვენში, მაგრამ ეს მხოლოდ დროებითია! სკოლა, რაც შეეხება სკოლას ეს ადგილი ჩემი მტერია, ბავშვები რომლებიც მიყურებენ და ერთმანეთს კითხვებს უსმევენ ჩემზე, მასწვალლებლები რომლებიც უხეშად მიყურებენ და დირექტორი რომელიც არც თუ ისე გახარებულია ჩემი გადმოსვლით! რათქმაუნდა ჩემი საქციელის გამო! პირველ რიგში ყველას ყურადღება იმიტომ მივიპყარი, რადგან ყველასაგან განსხვავებით მე არ მცმია სკოლის ფორმა, ამის გამო სოლაში პირველივე დღეს მივიღე საყვედური. სახლში გვიან დავბრუნდი, ლონდონის დათვარიელებამ შემიყოლია. საბედრნიეროდ ტაილერი და ჰანა სახლში დაბრუნებულები არ იყვნენ. საქმე არაფერი მქონდა, მეცადინეობას ნამდვილად არ ვაპირებდი. შევაღე ჩემი და ავას ოთახის კარები და სურპრიზი დამხვდა. საწოლზე ავა ბიჭთან ერთად, არც გავჩერებულვარ და არც უკან გამოვსულვარ. შევედი ოთახში და ჩემს საწოლზე წამოჯექი, უეცრად გამომხედა ორივემ, მე ვითომც არაფერი გავუღიმე და ფეხი ფეხზე გადავიდე. - ხელს გვიშილი! - წვრილი ხმით მითხრა ავამ. - არაყშავს, მე ხელს არ მიშლით! - გავუღიმე და ლოგინზე წამოვწექი, ნაუშნიკები ავიღე და ისე ვიქცეოდი თითქოს არც არაფერი. მათ მზერას საკმაოდ დიდხანს ვგრძნობდი, შემდეგ კი ისევ მათ დატოვეს ოთახი. ბიჭი მეცნო, შემდეგ კი როცა ავას ოთახში ჩამოკიდებული ფოტოებით დავასკვენი არც მეტი არც ნაკლები ჩემი დაიკო ჰარი სთაილსის შეყვარებულია, თუმცა მე ვიტყოდი გასართობი.
| 
