| -რა იყო ბიბერ,მეტოქე მოიშორე არა?-სიძულვილით სავსე ხმით ვუთხარი -რეებს ლაპარაკობ ლილი-დაღლილი სახით გამომხედა-შენ რა მართლა ფიქრობ რომ ჯეიმსის სიკვდილი გამიხარდა -კი არ ვფიქრობ ზუსტად ვიცი რომ ეგრე არის-ხელები გავშალე,წვიმამ უარესად დასცხო... -გთხოვ გაჩერდი-შემემუდარა-ი არც კი იცი რას ამბობ -ნუ მასწავლი რა ვთქვა და რა არა-დავუყვირე-ისიც მეყო რაზეც თავი დავხარე,იქნებ ისიც მითხრა ჯეუმსის ნახვას არ გიშლიდიო -მაპატიე-მუხლები მოეკეცა და ტალახიან ბალახზე ჩაიკეცა...მისი ცრემლები ახლაც არ ამომდის გონებიდან ვერაფერი ვუთხარი,ქარი გაშლილ თმებს მიწეწავდა,სიცივის ჟრუანტელმა დამიარა,სადღაც თავში გამიელვა რომ ჯასტინი არაფერ შუაში არ იყო.მისი რა ბრალი იყო რაც მოხდა... მაგრამ რა მექნა,მე მეგობარი დავკარგე,ჯეიმსი დავკარგე,ჯეიმსი,გესმით ხალხო ის რამდენს ნიშნავს ჩემთვის?ამ ტკივილის გამოხატვა შეუძლებელიც კი არის... უბრალოდ ამის დავიწყების მეშინია... -გილოცავთ,მის შეფერდ,თქვენ წამატებით დახურეთ საშუალო დაწყებითი სკოლა-მქრქალად გამიღიმა სკოლის დირექტორმა და ატესტატი გადმომცა,საპასუხოდ მეც გავუღიმე და ჩემს ადგილს დავუბრუნდი,ყვლანი ტაშით შემხვდნენ,დრეიკი ფეხზე წამოხტა და გაიძახოდა,"ჩემი გოგოა,ჩემი გოგოაო".კენიმ სტვენა დაიწყო,რაიანი გაბადრული ყველაზე ხმამღლა უკრავდა ტაშს. ჩემი თვალები კი სულ სხვას ეძებდნენ,როგორც იქნა წავაწყდი თაფლისფერ თვალებს,სითბო რომ ჩასდგომოდად შიგ,ის წამოდგა და ხელები გაშალა,იმის საჩვენებლად რომ ყველაფერი კარგად იყო,მეც არ დავაყოვნე და ჩავეხუტე... როგორც კი ჩვენი ტუჩები ერთმანეთს შეერწყნენ ყველაფერი გადამავიწყდა,უკვე მშვიდად ვგრძნობდი თავს. -გილოცავ პატარავ-გამიღიმა მან-უკვე დიდი გოგო ხარ -მადლობა-თითის წვერებზე ავიწიე და მეც ვაკოცე...ასაერთო წვეულებაზე არ დავრჩენილვარ,ისედაც ნებართვა მქონდა აღებული რომ სახლიდან ნახევარი საათით გამომიშვა,მე,ერიკა,სესილი,დრეიკი,კენი,რაიანი,ჯერემი,ჟასმინი,პეტი,ჯასტინთან წავედით სახლში.... -წამოდი შენ ოთახში აგიყვან-მითხრა ჯასტინმა და ხელი მომკიდა... კიბეებზე ფრთხილად ავედი -მომიცადე და ერთად ჩავიდეთ -შენც წამოხვალ?-სახე მოეღრიცა ჯასტინს-ექიმმა ხომ თქვა.... -კარგი რა,ერთი დღე არაფერს არ მიზამს... -კარრი,კარგი,მემგონი მართალი ხარ-გამიღიმა და ჰაეროვანი კოცნა გამომიგზავნა,მე სააბაზანოში შევედი... მინდოდა თავი მომეწესრიგებინა მაგრამ შმთხვევით სარკეში ჩავიხედე,პირველი რაც თვალში მომხვდა ეს ჩემი თავშალი იყო,თავზე რომ მეხურა,დიახ,უკვე ერთი ამის გარეშე არ დავიდვარ,უფროსწორედ იმის მერე რაც თმები გამცვივდა..... უკვე მელოტი ვიყავი,აღარ მქონდა ჩემი,შავი გრძელი თმები,სახეზეც აღარ მედო ფერი,მწვანე ფერი გადამკვროდა. ამის გამო სახლიდან არ გავდიოდი,რა აზრი ჰქონდა?მე ხომ მალე მოვკვდებოდი,უკვე შეგუებული ვიყავი იმ აზრსზ რომ დიდი ხანი მაინც არ მქონდა დარჩენილი,მხოლოდ ერთზე მწყდებოდა გული,ჯასტინი ძალიან განიცდიდა ამას,ჯეიმსის სიკვდილს ახლა ესეც დაემატა.....მე კი არ ვნერვიულობდი სხვები მეცოდებოდნენ..... სახიდან ცრემლები მოვიწმინდე და ოთახში გავედი,ჯასტინი მაშნვე ჩემთან მოვიდა და ქვევით ჩავედით..... მთელი საღამო დივანზე დამჯდარმა გავატარე,აბა ჩემი განძრევა არ შიძლებოდა და სიცილი და რა უნდა მექნა....
| 
