უკვე 18 წლის ვარ ანუ იმ დღის შემდეგ 4 წელი გავიდა. მაშინ როდესაც 14 წლის ვიყავი მე დავკaრგე ჩემი მეორე ნაწილი
მარი ეს ის ადამიანია რომელიც ჩემთან აღარაა. მე ის მიყვარდა მს მე ვუყვარდი.ვერასდროს წარმოვიდგენდით რომ ჩვენ რამე ერთმანეთს დაგვაშორებდა მაგრამ ეs რამ სიკვდილი აღმოჩნდა
მარი 11 წლის ასაკში გავიცანი.სრულიად განსხვავებული ბვშვები ვიყავით.aრაფერში ერთმანეთს არ ვგავდით.ორივეს განსხვავებული გემოვნება ჩაცმის სთილი და ფიქრები გვქონდა. მაგრამ ჩვენ მაინც ვუგებდით ერთმანეთს
მე ის უზომოდ მიყვარდა./... სულ ჩემთან იყო. ერთად ვიზრდებოდით ერთად ვთამაშობდით ერთად ვსწავლობდით ერთად ვხალისობდით, ყველკაფერს ერთად ვაკეთებდით
არ გვიყვარდა ერთნაირი ბიჭები მიგვაჩნდა რომ ეს უსამართლობა იქნებოდა. იცით როგორ გავიცანი? ჩეmი მარი ჩემი ერთადერთი იმედი/. პირველად ის რო დავინახე არ მომეწონა .ასე მეგონა რომ ვერასდროს დავუმეგობრდებოდი.მაგრამ შევცდი შევცდი რადგანაც ჩვენ საუკეთესო მეგობრები გავხდით.ერთმანეთს შევფიცეთ რომ არასდროს ვაწყნინებდით ერთანეთს არასდროს რაც არ უნდა მომხდარიყო.
ერთ დღეს როდესაც მე ვერ შევძელი დაბადების დღის გადახდა მან გადამიხადა. მთელი კლასი აიყოლია და ჩუმად სიურპრიზი გამიკეთა. გაკვეთილების შემდეგ ორი ბიჭი არ მიშვებდა სახლში. ძალიან გავბრაზდი და სახეში გავარტყი
საახლში რო მივედი მთელი კლასი იქ დამხვდა. ბუშტებითა და საჩუქრებით. ამან მე ძალიან გამახხარა არ ვიცი როგორ.არასდროს გაუკეთებიათ აქამდე ჩემ კკლასელებს ესეთი რამ არასდროს. მაშინ კი აი ეს სიურპრიზი გამიკეთეს.
იმ დღეს ბევრი ვიხალისეთ ვიცინეთ და გავერთეთ. სამწუხაროდ ეს დღე აღმოჩნდა ჩვენთვის სამუდამო.მეორე დღეს გავიგე რომ მან მე დამტოვა. ხო ხო წავიდა .წავიდა ზეცაში რათa დამიცვას და სულ ჩემს გვერდით იყოს./.. ვიცი რომ ის არასდროს არასდროს მიმატოვებს. ის სულ ჩემს გვერდით იქნება მაგრამ მე მას ვერ ვეხები ვერ ვეფერები ვერ ვუზიარებ იმ ტკივილს რომელსაც განვიცდი.ვერასდროს ვერავინ მიხვდება იმას რაც მე გადავიტანე
იცით როგორ მოკვდა? იმ დღეს მარის ჩემთან დარჩენა უნდოდა მაგრამ ვერ დარჩა და სახლში წავიდა. მაგრამ სახლში არ მისულა. მას გზაში დაინახა თუ როგორ იწვოდა ერთი შენობა სადაც ბავშვის კივილის ხმა გამოდიოდა. ხალხი შემობის ირგვლივ იდგა და ვერაფერს აკეთებდნენ. სახანძრო არ იყო იქ. არ იყო მისული . არ იყო ისეთი ადამიანი ვინც ცეცხლში მყოფ ბავშვს გადაარჩენდა მაგრამ როგორ aრა? როგორ არა ჩემი მარი იყო ის ადამიანი რომელმაც ის ბავშვი გადაარჩინა. ხო ხო ის ცეცხლში შევიდა და ბავშვი დაღუპვას გადაარჩინა სამაგიეროდ თვითონ ვერ გადარჩა
მან დამწრობას ვერ გაუძლო და გარდაიცვალა.მან მე დამტოვა მაგრამ ის რაც მთავარია ღირსეულად მოკვდა . მას სიკვდილის არ შეშინებია . მან გმირობა ჩაიდინა,მაგრამ ამ გმირობამ მე უდიდესი დარტყმა მომაყნა.
უკვე 4 წელი გავიდა ამ ამბის შემდეგ. უკვე 18 წლის ვარ მაგრამ მე ჩემ თავს აღარ ვეკუთვნი.მე კინაღამ გავგიჟდი და საგიჟეთში გამომკეტეს მაგრამ ამ ყველაფერს გავუძელი და იმისთვის რომ მარის სულთან ახლოს ვყოფილიყავი მონასტერში წამოვედი და დღესაც აქ ვარ რადგანაც ვილოცო მისთვის და გავატარო მთელი ჩემი ცხოვრება მის ხსენებაში
