ამის შემდეგ ყველაფერი ჩვეულებრივად გაგრძელდა: სკოლა, ვარჯიშები, სამუშაო, სახლი, მეგობრები ნუ მოკლედ ყველაფერი ჩვეულებრივად იყო. სანამ ერთ დღეს სამსახურში არ მივედი და იქ ერთი ამბავი არ დამხვდა. მილიონობით გოგო: კიოდა და წიოდა. აი, რატომ ამას ვერ მივხვდი. სახლში ძლივს შევედი(თუ ამას შესვლა ერქვა). პეტი ძალიან მშვიდად იჯდა სავარძელში(ვითომც არაფერიო), ეტყობოდა რომ არ უკვირდა. აი, მე კი... ვერაფერი გამეგო...
ცოტახნის შემდეგ პეტიმ მითხრა, რომ გასვლას აპირებდა და მე სახლში მარტო უნდა დავრჩენილიყავი.
საქმეს მოვრჩი და ტელევიზორს ვუყურებდი, როცა ერთი ბიჭი შემოვიდა.
ძალიან უცნაურად ეცვა. ეტყობა თვიდან ვერ დამინახა, ქუდის მოხდა უნდოდა, მაგრამ დავიძახე და გაჩერდა: - ვინ ხარ?
- შენ თვითონ ვინ ხარ? აქ რას აკეთებ?
- მე აქ ვმუშაობ და შენ რას აკეთებ აქ?
- მუშაობ? ააა ეს ჩემი სახლია და დედაჩემი სად არის?
- ააა თქვენ პეტის შვილი ხართ? ხო.. პეტი გავიდა
- აჰაააა
- და ხომ არ იცით გარეთ ამდენი გოგო რატომ არის შეკრებილი?
- არ იცი? აქური არ ხარ?
- არა მე ნიუ-იორკში სრუმრად ვარ ჩამოსული :)
- გეტყობა :)))
- .... ხო მართლა მე სელენა ვარ
- მე... ჯ... ჯესი
- სასიამოვნოა. ამის გახდას არ აპირებ?
- არა მადლობ გასასვლელი ვარ!
- კარგით ბოდიში!
- არა რისი ბოდიში. ხო თქვენობით ნუ მელაპარაკები.
- კარგი არ არის პრობლემა.
კარგი ბიჭი იყო, მაგრამ ცოტა უცნაური. არ ვიცოდი თუ ამერიკაში პირზე აფარებულები დადიოდნენ :)
ერთხელ ქალაქში ვსეირნობდით მე, მაილი და დემი. მაილი ჯასტინის კონცერტზე ლაპარაკობდა და მე და დემისაც გვთხოვა რომ წავყოლოდით. მართალია ჩვენ არ გვინდოდა, მაგრამ მაილის ხათრით დავთანხმდით. ამ ლაპარაკში ერთ ბნელ ადგილას აღმოვჩნდით. რამდენიმე ბიჭი იდგა და რაღაცაზე ლაპარაკობდნენ. მე მივედი და ვკითხე
- ბიჭებო ხომ არ იცით სად ვართ?
უცებ შეკრთნენ და გამომხედეს. კარგად ვერ ვუყურებდი და მათი სახეები ვერ გავარჩიე, მაგრამ ერთმა მითხრა
- ჰაი სელ...
| 
