ახლა კულისებში ვდგავარ და კონკურსის დაწყებას ველოდები. ჩვენ პირველები გამოვდივართ... ძალიან ვნერვიულობ. არ ვიცი რა იქნება. მხოლოდ ის ვიცი რომ ჯასტინის დანახვაზე ყველაფერი დამავიწყდება. როგორც გავიგე ჯასტინი ჯერ არ მოსულა. რას ვაკეთებ ახლა? ვიცდი, ოღონდ სცენაზე გასვლას კი არა, ჯასტინს ვუცდი რომ ვნახო და კიდევ ერთხელ ვთქვა ნახვამდის. აი უკვე სცენაზე გვიხმობენ... მაგრამ ჯასტინი ჯერ არ მოსულა... ჩვენი გასვლა და მისი დარბაზში შემოსვლა ერთი იყო.
ისე დაჯდა მითვის განკუთნილ ადგილზე რომ სცენისაკენ არც კი გამოუხედავს. მის უკან ემა იჯდა. მან ჯასტინს რაღაც უთხრა... ამაზე ჯასტინს თვალები აუცრემლიანდა და თან გაუბრწყინდა და ამომხედა. როგორ დავიწყე სიმღერა და რა ვიმღერე არ ვიცი.
მთელი სიმღერის მანძილზე გათიშული ვიყავი და ჯასტინს ვუყურებდი როგორც ის მე... როდესაც ჩვენი გამოსვლა დამთავრდა მე გარეთ გავედი და ზღვას ვუყურებდი.
მთელი კონკურსის მანძილზე იქ ვიყავი და ვფიქრობდი, ვფიქრობდი მომავალზე და წარსულზე. ვფიქრობდი თუ რა იქნებოდა იმ დღეს რიოში რომ არ ჩავსულიყავი? მაგრამ ჩავედი... აი რა იქნება ხვალ ნეტა რა მელის? უცებ უკან ვიღაც დამიდგა და მითხრა
-რატომ? რატომ? არ მპატიობ? შენ ხომ ყველა შეცდომა მაპატიე, გარდა იმისა რაც რიოში მოხდა. რატომ? რისთვის ჩამოდი? რისი თქმა გინდოდა? - და გვერდზე მომიჯდა
-გახსოვს ხელი რომ მთხოვე? მე კი პასუხს რომ არ გეუბნებოდი?
-კი - და ჩაეცინა - კი მახსოვს პასუხს არ მეუბნებოდი იმიტომ რომ ჩემი გაბრაზება გინდოდა, მაგრამ პასუხი მეც და შენც კარგად ვიცოდით
-ხო... რიოში მაშინ იმიტომ ჩამოვედი რომ მინდოდა შენთვის პასუხი მეთქვა
-მაშინ ახლა მითხარი
-ახლა? ახლა ყველაფერი შეიცვალა, მათ შორის ჩემი პასუხიც მაგ კითხვაზე
-რატომ ყველაფერი? მთვარე ისევ სავსეა და ისევ ჩვენ გვიყურებს, შენ კი ისევ მთვარე გიყვარს, მე კი ისევ შენ... იცი ყველაზე მთავარი რა არის? ის რაც არ შეცვლილა
-რა?
-მანძლი ჩვენს შორის, ძალიან დიდი მანძილი... მანძილი რომელიც არ შეიცვლება, სანამ ერთმანეთი გვეყვარება
-მართალი ხარ მანძილი, რომელის არასდროს შეიცვლება, და მასთან ერთად მონატრება...
-და სიყვარული...
-სიყვარული ამ მანძილს დაჰყვება...
-როცა შორს ვართ...
-კიდევ უფრო ძლიერდება....
-ხოლო როცა ახლოს
-მაშინ მონატრებას იწყებს....
-ან ისევ გიყვარვარ?
-კი
-მომცემ ერთ შანსს?
-.... - არაფერი არ მითქვამს, უბრალოდ ავდექი და წამოვედი. ჯასტინი კი მიყურებდა, მანამ სანამ თვალს არ მოვეფარე... საიდან ვიცი რომ მიყურებდა? ეს იმიტომ ვიცი რომ მეც მას ვუყურებდი. აი, უკვე მერე რა მოხდა აღარ ვიცი... როცა ნომერში ავედი წერა დავიწყე. რისი? მე თვითონაც არ ვიცი ფურცელზე მხოლოდ ჯასტინის სახელს ვწერდი და მეტი არაფერი. მერე ფიქრებს გავყევი. ჯასტინის კითხვაზე ვფიქრობდი, კითხაზე რომელიც ერთი წლის შემდეგ არ შეცვლილა. კითხვა არა მაგრამ პასუხი? რატომ არ ვუპასუხე? ალბათ იმიტომ რომ არ ვიცოდი რა მეთქვა. ჩემი გული ორ ნაწილად არის გაყოფილი. ერთი ამბობს რომ უნდა ვუთხა „კი". მეორე კი ამბობს „არას". რომელს უნდა დავუჯერო? იქნებ არ ღირს გულისთვის ყურის დაგდება და იქნებ გონებას ანუ ფიქრებს უნდა მოვუსმინო? მაგრამ რას ამბობენ ფიქრები? ეს უკვე არავინ იცის....
